Morgunblaðið - 14.09.2000, Blaðsíða 46

46 FIMMTUDAGUR 14. SEPTEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Árni Sigurður
Árnason fæddist
á Akranesi 19. júlí
1949. Hann lést á
liknardeildinni í
Kópavogi hinn 7.
september síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Steinunn Þórð-
ardóttir, f. 26. júlí
1915 og Árni Halldór
Árnason, f. 7. júní
1915, d. 11. apríl
1991. Systkini Árna
eru: Bjarni, f. 13.
febrúar 1939; Sigríð-
ur, f. 23. júní 1941;
Þórður, f. 25. október 1942; Emilía
Petrea, f. 6. október 1943; Ingi-
björg, f. 27. ágúst 1945; Sigrún, f.
30. október 1946; Ólína Elín, f. 13.
desember 1950; Guðmundur, f. 30.
janúar 1952, d. 19. apríl 1952;
Steinunn, f. 5. janúar 1954 og Guð-
mundur, f. 3. júlí 1956.
Árni kvæntist 15. maí 1999
Hrafnhildi Jónsdóttur. Hún er
fædd 7. júlí 1959. Foreldrar henn-
ar eru Hrefna Valdemarsdóttir, f.
Elsku pabbi minn. Gangi þér vel.
Vonandi er þér batnað núna. Eg
hugsa alltaf um þig, elsku pabbi
minn, þú ert alltaf bestur af öllum.
Ég ætla að hugsa vel um mömmu
og dittu, og ömmu og ömmu fyrir þig.
Eg veit að þú átt eftir að halda vemd-
arhendi yfir okkur og mest yfir mér.
Eg viidi að ég væri regndropi
ogfallaírauðarós.
Þar myndi ég dúsa í mánuð.
Bless elsku pabbi minn.
Þinn elskandi sonur,
Karl.
Hinn 7. febrúar fyrir rúmum átta
árum fór móðir mín að vera með
manni. Þessi maður hét Ámi Sigurð:
ur Ámason og var ofan af Akranesi. í
huga okkar allra sem þekktum hann
var hann alltaf Addi og það sem mig
langar að gera hér er að minnast
hans með nokkrum orðum.
Þegar hann og mamma kynntust
bjuggjum við mamma saman í íbúð í
Reykjavík og eftir aðeins eins árs
samband var ákveðið að við mamma
flyttum tii hans í íbúðina á Suðurgötu
þar sem hann bjó og Steina móðir
hans á efri hæðinni. Ég man að ég
var ekki allt of hress með að vera að
flytja upp á Skaga því mig langaði að
klára grunnskólann með mínum
skólafélögum en kannski sem betur
fer fór ég einnig upp á Skaga. Þegar
við komum inn í líf hans vann hann
sem ljósmyndari á Skagablaðinu,
sem hann rak ásamt honum Sigga
Sverris vini sínum, en seinna hætti
hann þar og fór að vinna hjá Þorgeiri
og Ellert. Allt gekk vel og á aðfanga-
dag árið 1993 trúlofuðu þau sig í
kirkjugarðinum á leiðinu hjá pabba
hans og bróður. Og 19. mars 1994
fæddist svo litli prinsinn, hann Karl
Alex, og ég man hvað Addi ljómaði
þegar hann kom heim til að ná í mig
og segja Steinu stóru frá nýfæddum
syni sínum og hann var svo spenntur
yílr keisaranum og þeir náðu svo vel
saman. Þeir gerðu allt saman, alveg
sama hvað það var. Hann kenndi mér
svo margt eins og til dæmis að meta
þungarokk því áður en ég hitti hann
var þungarokk nokkuð sem var ekki
til í mínum huga. Einnig ef það var
eitthvað sem mátti breytast þá var
talað um hlutina, ég kunni ekki að
meta það þá, en ég geri það í dag og
mig langar að þakka honum fyrir
það. Þegar ég var búin með grunn-
skólann fór ég einn vetur í skóla uppi
í Reykholti í Borgarfirði og ég átti
alltaf eftir að þakka honum fyrir að
leyfa mér að fara þangað því þetta
var frekar dýr skóli. Þegar ég kom
aftur heim var ákveðið að flytja í
Mosfellsbæ og hann fór að vinna hjá
Stálsmiðjunni og ég fór í skóla í bæn-
um og ég man þegar hann kom inn til
mín til að vekja mig á morgnana því
ég var alltaf samferða honum niður í
Artún. Það var alltaf bankað svo létt
26. apríl 1926 og Jón
Konráð Magnússon,
f. 30. desember 1933,
d. 24. október 1995
en fósturfaðir henn-
ar var Freysteinn Á.
Jónsson, f. 21. nó-
vember 1914, d. 15.
maí 1990. Árni og
Hrafnhildur eignuð-
ust einn son, Karl Al-
ex, sem er fæddur
19. mars 1994 en fyr-
ir átti Hrafnhildur
eina dóttur, Evu
Hrönn Jóhannsdótt-
ur, f. 19. janúar 1980.
Árni ólst upp á Ákranesi og
gekk þar í skóla. Hann tók sveins-
próf í vélvirkjun 1974. Hann vann
lengi þjá Skipasmíðastöð Þorgeirs
og Ellerts á Ákranesi og gaf út um
tíma Skagablaðið nieð félaga sín-
um og vini Sigurði Sverrissyni.
Síðast vann hann hjá Stálsmiðj-
unni í Reykjavík.
Útför Árna fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
á hurðina og það var alveg sama
hvort ég var fúl eða ekki þegar hann
kom inn til mín á morgnana, hann
kom þá bara aftur. Svo fyrir tveimur
árum keyptu þau svo draumahúsið
ásamt ömmu. Hinn 15. maí 1999
gengu þau mamma í hjónaband og
það er dagur sem ég gleymi seint því
þau ljómuðu af gleði. Það var búið að
ákveða að þegar húsið yrði selt uppi á
Skaga yrði látið parket á öll gólf og
allt málað. Þau voru nánast búin með
allt en það voru bara smáatriði eftir
þegar hann, hinn 11. nóvember 1999,
veiktist svo alvarlega að honum var
haldið sofandi í þrjá mánuði. Það var
kraftaverki líkast hvað hann náði sér
vel upp eftir það en svo fór að draga
af honum aftur og á endanum höfðu
veikindin yfirhöndina og hann lést
hinn 7. september sl. En að lokum
langar mig að segja smá sögu.
Þriðjudaginn sl. kom ég með Kalla til
hans og mömmu og í heimsókn hjá
honum voru Kalli Þórðar og kona
hans Ema. Kalli bróðir vildi fara í
smá leik með okkur og bað mig
ásamt mömmu og Emu að koma með
sér fram í setustofu og Kalli stóri átti
að vera hjá Adda á meðan. Kalli lét
okkur setjast í sófann og lét sem
hann væri prestur og lét okkur hafa
h'tið blað sem á vora vers eins og
Faðir vorið og fleiri, svo kom hann
með box með svokölluðum manna-
kornum og við drógum öll einn miða
upp úr og á þessum miðum vora orð
úr Biblíunni. Ég man ekki hvað ég
dró en ég man að mamma dró sálm-
inn sem var á blaðinu sem Kalli hafði
látið okkur hafa áður. Þegar amma
kom upp á fimmtudagsmorgun til að
segja mér að hann hefði látist um
nóttina kom strax upp í huga mér að
kaupa eitthvað handa mömmu og á
fostudaginn fór ég í Kirkjuhúsið og
vissi ekkert hvað ég átti að kaupa en
ég gekk út með skrautskrifaðan sálm
í ramma og hafði beðið konuna í búð-
inni að pakka honum inn og það er
ekki fyrr en á laugardaginn að ég
átta mig á að þetta er sálmurinn sem
var á blaðinu sem Kalli hafði látið
okkur hafa og mamma svo dregið
hann úr mannakornunum en þetta er
23. Davíðssálmur og er á þessa leið:
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Ágrænumgrundum
læturhannmighvílast,
leiðirmigaðvötnum,
þar sem ég má næðis gjóta.
Hannhressirsálmína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrirsakirnafnssíns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
þvíaðþúerthjámér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þúbýrðmérborð
frammi fyrir féndum mínum,
þú smyrð höfúð mitt með oh'u,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
allaævidagamína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur.)
Ég held að það sé engin tilviljun að
þetta skuli vera sálmurinn sem ég
keypti því hann á svo vel við þetta til-
efni.
Með þessum orðum langar mig að
kveðja þig, elsku Addi minn, og
þakka þér um leið fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig og ég trúi því að
nú líði þér betur. Við mömmu, Kalla,
Hrefnu ömmu, Steinu stóra og öll
hans systkini, maka, börn og barna-
böm, maka þeirra og alla aðra sem
við þekkjum og ég gleymi hér segi
ég: Frá okkur er nú farinn maður,
yndislegur maður, sem var tilbúinn
að gera allt fyrir alla og öllum þótti
vænt um. Við verðum að trúa því að
honum sé ætlað annað hlutverk, hans
tími kominn til að gegna æðra hlut-
verki, kannski í öðra lífi, hver veit.
Ég bið Guð að veita okkur styrk til að
takast á við þá sorg sem nú ríkir í
hjarta okkar og varðveita minning-
una um góðan dreng. Um leið langai’
mig að þakka öllum fyrir stuðning
sinn við okkur öll, því vinir og kunn-
ingjar, þið eigið líka um sárt að binda
vegna missis góðs manns.
Eva Hrönn.
Langri þrautagöngu Árna bróður
er lokið. Hann fékk hvíldina þessi
vinur aðfaranótt fimmtudagsins 7.
september og var þá búinn að berjast
fyrir lífinu síðan í byrjun nóvember.
Okkur finnst almættið óréttlátt að
taka Adda frá okkur svona í blóma
lífsins, nýgiftan Hrafnhildi sinni og
með Kalla litla bara sex ára, en ein-
hver tilgangur hlýtur að vera á bak
við sem við ekki sjáum og kunnum
ekki skil á. Það fer ekki hjá því á
svona stundum að minningar liðinna
ára komi upp í hugann um allar þær
stundir sem við áttum saman í okkar
stóra systkinahópi, um lífið á Suður-
götunni og árin eftir að pabbi dó, en
þá reyndist Addi mömmu slík stoð að
ómetanlegt var. Addi sýndi snemma
að í honum bjó baráttuvilji og keppn-
isskap. Sem barn var hann með vaxt-
artraflun í mjöðm og þurfti að vera í
spelku úr járni, þungri og óþjálli.
Þrátt fyrir það var hann óstöðvandi,
hlaupandi út um allt, spilaði fótbolta
með hinum gauranum úr hverfinu,
klifraði og prílaði niður í klettum og
hljóp á bryggjunni þegar pabbi kom
að landi. Mamma var oft með lífið í
lúkunum í þá daga, börnin mörg og
höfnin nálægt. En tíminn leið og
Addi losnaði við spelkuna, hann klár-
aði skólaskylduna og fór svo að læra
vélvirkjun og lauk því 1974.
Á þeim áram sem á eftir komu var
Addi á fullu í því að taka þátt í lífinu,
hann stundaði íþróttir, var með Ijós-
myndadellu, gaf út Skagablaðið með
Sigga vini sínum og margt fleira.
Þetta voru árin sem við kölluðum
hann „pipararsveininn". Hann var
alltaf geðgóður og sporléttur, sætur
með sín brúnu augu, nettur og fínn.
Svo kom að því að hann fór að fara
ansi oft til Reykjavíkur og kom í ljós
að hann var orðinn ástfanginn. Kalli
og Erna, vinir hans, höfðu kynnt
hann fyrir Hrafnhildi og teningunum
var kastað. Það var spaugilegur
feimnissvipur á Adda þegar hann var
að reyna að fela þetta fyrir okkur.
Hrafnhildur átti hug hans allan og
við glöddumst með honum, pipar-
sveininum okkar, þegar ávöxturinn
þeirra kom í heiminn og hann gat far-
ið að ala upp sitt eigið barn. Hann var
einstaklega barngóður og tók af ein-
lægni þátt í að ala upp systkinaböm
sín, sem hændust öll að honum.
Hrafnhildur og Addi byijuðu bú-
skapinn héma á Akranesi en fluttu
síðan í Mosfellsbæinn. Þau gengu í
hjónaband hinn 15. maí 1999 og lífið
brosti við þeim, þau vora að koma sér
fyrir í húsinu sínu þegar Addi veikt-
ist. Það sem upphaflega var pest sem
var að ganga í bænum breyttist í
heiftarlega bakteríusýkingu. Hinn
11. nóvember 1999 var hann lagður
inn á Borgarsjúkrahúsið og var þar
til 20. júní síðastliðinn þegar hann
var fluttur á líknardeild Landspíta-
lans þar sem hann lést. Allan þennan
erfiða tíma mætti hann og við öll
slíkri hlýju að betur verður ekki gert
og þökkum við það heilshugar. I öll-
um þessum heljarátökum hefur
Hrafnhildur staðið eins og klettur við
hlið elskunnar sinnar. Við systkinin
biðjum góðan Guð að hugga og blessa
Hrafnhildi, Kalla, Evu Hrönn og
minninguna um góðan dreng.
Systkinin.
Elsku Addi minn.Þú ert búinn að
vera svo veikur og þjáður og við höf-
um öll beðið algóðan Guð að líkna þér
og taka frá þér kvölina. En núna þeg-
ar komið er að kveðjustund er svo
erfitt að kveðja þig. Þú varst í blóma
lífsins, orðinn pabbi, nýgiftur Hrafn-
hildi þinni og að koma húsinu ykkar í
stand. Þó að það eina sem við vitum
fyrir víst er að við fæðumst og að við
deyjum þá er það alltaf jafn erfitt að
kveðja náinn ættingja og vin.
I dimmum skugga af löngu liðnum vetri
mitt ljóð til þín var árum saman grafið.
Svo ungur varstu, er hvarfstu út á hafið,
hugljúfúr, glæstur, öllum drengjum betri.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt þjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Og skín ei Ijúfast ævi þeirri yfir,
sem ung á morgni lífsins staðar nemur
og eilíflega, óháð því sem kemur,
í æsku sinnar tignu fegurð lifir?
Sem sjálfur Drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu í gullnu augnabliki.
(Tómas Guðm.)
Elsku Hrafnhildur, Kalli, Eva
Hrönn, Steina tengdamamma og allir
aðrir ástvinir.
Ég bið Guð að styrkja ykkur og
hugga í sorginni.
Þín mágkona,
Ása.
Fyrir tæpu ári hringdi ég í
mömmu til að segja henni frá út-
varpsviðtali sem ég átti að fara í. Ég
heyrði strax að eitthvað mikið var að
og eftir skamma stund sagðist hún
verða að tala við mig ég seinna, hún
væri að drífa sig til Reykjavíkur, því
Addi bróðir hennar væri kannski að
deyja. Hvað kom fyrir spurði ég,
lenti hann í slysi? Nei svaraði
mamma, hann fékk einhverja flensu
og mikið meira veit ég ekki núna. Á
þessari stundu fannst mér fréttin um
að fá flensu á besta aldri og deyja í
kjölfarið álíka óraunveraleg og það
hefði halastjama lent í garðinum hjá
mér. Sennilega var ég bara dæmi-
gerður fulltrúi þeirra sem daglega
heyra svo ótrúlegar fréttir úr heimi
tækni og læknavísinda að orðið
flensa og dauði gátu ómögulega
tengst.
Eftir símtalið sat ég í smástund og
velti fyrir mér á hvern hátt ég þekkti
þennan móðurbróður minn. Ég man
fyrst eftir honum þegar hann bjó um
tíma í ókláraðri stofunni heima. Þá
vora okkar helstu samskipti að ég,
sem morgunhani fjölskyldunnar tók
sjálfskipuð að mér að vekja heimilis-
meðlimi. Ekki ætla ég að reyna að
halda því fram að Addi hafi stokkið
upp af kæti þegar ég vakti hann og
ég upplifði mig hálfmislukkaða í hlut-
verki slipparavekjaraklukku. Það
góða var þó að þessi reynsla varð
kveikjan að leikritinu „Sofandi
svefnpurkan" sem við vinkonurnar
sömdum og sýndum í tíu ára bekk.
Svo liðu árin og Addi varð sjálfskip-
aður hluti af neðri hæðinni hjá ömmu
og afa. I daglegu lífi virkaði hann
fyrst og fremst á mig sem einfari sem
vildi allt fyrir vini sína gera. Lítill og
snaggaralegur í leðurjakkanum með
skeggið kom hann og fór jafnskyndi-
lega. Ég man bara varla eftir að hann
hafi komið og setið í rólegheitunum
heima eða á Suðurgötunni. En þessi
eiginleiki er nú ekkert einsdæmi
meðal systkinanna tíu og virðist hafa
raðast á milli þeirra sem arfgengur
ríkjandi eða arfgengur víkjandi. Eft-
ir að afi dó fylgdumst við oft af aðdá-
un, með því hversu góður og nærgæt-
inn hann var við ömmu, hvort sem
var að fara með henni í Skagaver eða
bara að keyra rúntinn eins og afi var
vanur að gera. Á síðustu áram hitt-
ARNISIGURÐUR
ARNASON
umst við sjaldnar, enda hann ekki
lengur piparsveinn fjölskyldunnar,
búinn að finna ástina í Hrafnhildi og
eignast með henni augasteininn sinn
Karl Alex.
Mamma reyndist hafa rétt fyrir
sér með að Addi ætti ekki langt eftir
þó að baráttan tæki lengri tíma en
nokkurn granaði. Dagarnir urðu að
vikum og vikumar að tæpum tíu
mánuðum. Upplifun mín af þessum
tíma er þó fyrst og fremst ástæða
þess að ég sest niður og set saman
orð til minningar um Adda. Þegar
tækninýjungar og þægindi virðast
helsta lífstakmarkið líta margir á
dauðann sem óvin sem engan veginn
er hægt að sætta sig við. En um leið
og við afneitum dauðanum eram við
að flýja að takast á við eigin tilfinn-
ingar og annarra. Við að umgangast
deyjandi manneskju komumst við
vart hjá því að horfa um leið á eigið líf
og gildismat. Hvað skiptir okkur máli
og í hvað fer tíminn? Ég hef dáðst að
því hvernig mamma hefur gefið Adda
ómældan tíma og kærleik. En ég hef
líka upplifað piiTÍng vegna þess að ég
náði á tímabili varla í hana öðravísi
en á ferð til eða frá Adda. Þá hefur
hún svarað: „Þetta er bróðir minn og
ég geri fyrir hann það sem ég get.
Núna verða bara allir að leggja sitt af
rnörkum." Eins hefur Lalli bróðir,
sem sjálfur veður ekki í frítíma verið
ótrúlega duglegur að fara til Adda
kvöldin, raka hann reglulega og sitja
hjá honum þangað til hann sofnaði.
Það þarf nefnilega ótrúlegan styi’k til
að geta gefið af sér við slíkar aðstæð-
ur. I júlí heimsótti ég Adda í fyrsta
sinn á líknardeildina. Það hafði nú
hist þannig á, að í þau skipti sem ég
hafði farið til hans á Borgarspítalann
hafði hann verið sofandi og mér
fannst heimsóknimar ekkert tiltök-
umál. En nú kem ég inn í herbergið,
Addi glaðvakandi og ég sá strax að
hann þekkti mig hann horfði í augun
á mér, hélt krampataki um hendina
mína og tárin streymdu niður kinn-
amar. Þá fyrst leið mér illa, hafði
ekki hugmynd um hvemig ég ætti að
bregðast við. Kannski væri auðveld-
ast að segjast vera á hraðferð og
drífa sig út. Eða átti ég að tala út og
suður um ekki neitt. Þetta var erfið-
ari stund en mig hafði órað fyrir. Svo
herti ég upp hugann og hugsaði með
mér að ég gæti ekki verið þekkt fyrir
annað en að sýna Adda þá virðingu
sem manneskju að horfast í augu við
hlutina af hreinskilni og ég sat á rúm-
stokknum í tæpa tvo tíma og sagði
honum frá því sem mér fannst um líf-
ið, dauðann og fallega málverkið eftir
Kristján Davíðsson í forstofunni.
Þegar ég settist inn í bílinn fann ég til
friðar og vellíðunar, heimsóknin
hafði eflaust gefið mér meira en þeim
sem ég heimsótti. Eftir þetta hef ég
reynt að kíkja við þegar ég hef verið
á ferð í bænum. Það hefur verið gott
að finna hvernig sorgin og þjáningin,
sem auðvitað era nauðsynlegur hluti
lífsins, geta tekið á sig mynd fegurð-
arinnar og kærleikans á slíkum stað
sem líknardeild Landspítalans er.
Stað þar sem allur umbúnaður og
starf einkennist af hágæða fag-
mennsku. Elsku Hrafnhildur, Kalli,
Eva Hrönn, amma og allir hinir.
Megi minning um góðan dreng gefa
ykkur styrk. Með kveðju frá okkur
systkinunum.
Helena.
Traustasti og besti vinur og sam-
starfsmaður sem ég hef eignast um
ævina er allur, langt um aldur fram. I
Árna Sigurði Ámasyni endurspegl-
uðust dásamlega andstæðir pólar. Á
yfirborðinu var hann töffari með
harðan skráp en undir niðri bjó sál
sem ekkert aumt mátti sjá.
Engum bónbetri hef ég kynnst og
gilti þá einu á hvaða tíma sólarhrings
beðið var um greiðann. Ekkert verk-
efni var svo vonlaust að ekki mætti
takast á við það og leysa. Oft var un-
un að horfa á Áma, fumlausan og
vandvirkan, leysa verkefni sem höfðu
reynst fábrotinni handverks-
kunnáttu blaðasnápsins ofviða.
Við Ami voram í raun eins og tví-
burar í níu ár. I sameiningu stóðum
við að útgáfu Skagablaðsins á Akra-
nesi og voram saman öllum stundum,
enda skilin á milli vinnutíma og fríst-
unda oft æði óljós. Þegar mest gekk á
vora sólarhringamir allt of stuttir.