Morgunblaðið - 04.11.2000, Blaðsíða 56

5*56 LAUGARDAGUR 4. NÓVEMBER 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Elsku Fjóla Ósk okk-
. ar, aðeins örfá fátækleg
kveðjuorð frá okkur. Þú
varst búin að líða mikið,
við vitum að núna líður
þérvel.
Við geymum í hjarta okkar minn-
inguna um þig, minninguna um fal-
lega brosið og síða hárið þitt.
Ekki datt okkur í hug þegar við
hittum þig í júlí, að það væri í síðasta
sinn sem við ættum eftir að hitta þig,
þú virtist kát og hress.
Elsku Fjóla. Þú varst svo fjölhæf
og ég man þegar við unnum saman í
leimum hvað þú varst flink, ekki voru
síðri þær teikningar, nælur og spenn-
ur sem þú bjóst til.
Þú varst hrókur alls fagnaðar og
með þig í hópnum var oft hlegið dátt.
Það var svo mikill lífskraftur í þér, þú
hikaðir ekkert við hlutina. Það er
margs að minnast sem ekki er hægt
að koma á blað.
Við þökkum fyrir að hafa fengið að
kynnast þér, við geymum í hjarta
okkar fallega minningu um þig. Við
samhryggjumst bömum þínum sem
þér þótti svo vænt um. Þau kveðja nú
elskulega móður.
Við biðjum góðan guð um að hugga
og styrkja þau og aðra ástvini í þeirra
stóru sorg.
Hvfl í friði, elsku Fjóla okkar.
Ég kem Drottinn Kristur á þinn fund
Ég kem og veit mér helga náðarstund
Elsku Fjóla okkar.
Við ætlum að kveðja þig
í fáum orðum. Þú varst
alltaf svo yndisleg og
góð við okkur öll. Þú
varst stundum svolítið
stríðin eins og þegar þú hringdir þá
sagðistu alltaf vera Grýla. Þú varst
alltaf svo lagin í höndunum og bjóst
til svo marga fallega hluti sem við
dáðumst öll að. Við munum geyma
þig í hjarta okkar og við hugsum
ávallt til þín. Við söknum þín.
Andar köldu hin napra nótt,
nálgast veturinn alltof fljótt,
ógnarþrekiogþori.
Sumarsins fjólur falla í dvala
fyrirgustinumsvala,
tilþessaðrísaaftur
áöðruvori.
(H.K.)
Ama, Örn og Erlingur.
Það er erfitt að setjast niður og
ætla að fara að skrifa um þig minn-
ingarorð Fjóla mín, erfitt að sætta
sig við að þú skulir vera horfin sjón-
um okkar, aldrei aftur að fá að njóta
samvistanna við þig og sjá þig aftur.
Þú hafðir það fallegasta hár sem ég
hef séð á nokkurri mannveru, stund-
um þurfti ég að snerta fléttuna til að
sannfæra mig um að þetta væri raun-
veruleiki. Fatnaður í bláum litum fór
þér sérdeilis vel og blámi augna
þinna varð ennþá sterkari fyrir
bragðið, þau urðu svo sannarlega
himinblá. Það er ekki í þínum anda að
fara að Ijúka á þig neinu lofsorði, en
af nægu er að taka. Þú varst höfðingi
heim að sækja og þó að oft væri ekki
mikið til í kotinu þá töfraðir þú alltaf
fram góðgæti.
Það lék bókstaflega allt í þínum
flinku höndum, sköpunargleði þín
átti sér engin takmörk, matargerð,
hannyrðir hverskonar, sköpun hluta
úr málmi, gleri og gipsi og teiknari
varstu og býsna góður. Já, við eigum
ýmislegt til minningar um þitt list-
fengi. Þessa dagana eru fiðrildin að
flýja kuldann og leita í híbýli manna.
Eitt þeirra hefur verið að flögi'a
fyrir framan mig á meðan ég er að
skrifa þessi orð. Þetta er skemmti-
lega táknrænt því fiðrildi voru Fjólu
hugleikin, hún skapaði mörg fiðrildin
stór og smá úr koparþynnum, afar
sérstæð hönnun og falleg. Það er ekki
erfitt að ímynda sér að Fjóla hefði
getað haslað sér völl sem verðugur
listamaður í hverju sem henni hefði
dottið í hug, ef hún hefði kært sig um
eða treyst sér til, en heilsuleysi hefur
elt hana eins og skuggi til margra
ára. Hún hefur háð mikla baráttu og
alltaf héldum við í vonina að þetta
myndi lagast og þú myndir fá batann
aftur, elsku Fjólan okkar. Þú varst
frekar dul, kvartaðir aldrei og barst
ekki tflfinningar þínar á torg.
Það er erfitt að horfa á eftir perlu
sem Fjóla var, en við verðum að horfa
fram á veginn og um leið og við kveðj-
um góða og duglega konu sem reyndi
eftir mætti að lifa lífinu sínu og láta
hlutina ganga, þá getum við yljað
okkur við minningamar.
Bömum hennar, þeim Kristjáni og
Önnu Töra, sendi ég mínar innileg-
ustu samúðarkveðjur sem og systr-
um hennar Rós og Sóleyju og þeirra
fjölskyldum.
Elsku vinkona, hafðu þökk fyrir
allt og allt og megi almættið vemda
þig og blessa.
Elín E. Steinþórsdóttir.
Elsku Fjóla.
Nú ertu farin í betri heim. I hugum
okkar og hjörtum sitja eftir margar
góðar minningar. Við munum eftir
fallega heimilinu þínu í Sörlaskjólinu.
Hugsunin um eldhúskrókinn þinn,
yljar okkur um hjartarætur. Við sát-
um þar oft með heitan drykk í hönd
og spjölluðum um heima og geima.
Þú varst svo örlát á eigin reynslu um
móðurhlutverkið, ástina, vináttuna
og flest það sem bar á góma. Núna
þegar við sitjum hér og skrifum þessi
orð, sjáum við þig svo skýrt fyrir okk-
ur; síða ljósa hárið þitt, litadýrðin og
útgeislunin. Það fór þér vel að búa við
hafið með allri sinni dýpt.
Umfram allt kynntumst við þér
sem mömmu Önnu Töra. Við eram
þakklátar fyrir að hafa fengið að
kynnast þér.
Elsku Anna okkar og Kristján, við
vitum að ekkert getur komið í staðinn
fyrir það sem þið hafið misst. Megi
Guð varðveita ykkm- og styrkja í
sorginni.
Efþúferðáundan mér
yfirísæffiveröld
taktuþáámótimér
meðþínsálarkeröld
enefégferáundanþér
yfirísælustraffið
þá mun ég taka á móti þér
Mangagefurkaffi
(Þórbergur Þórðarson.)
Með kveðju,
Soffía og Helga.
Elsku Fjóla Ósk!
Nú þegar langri og erfiðri baráttu
þinni, við óbærilegan sjúkdóm, er
lokið langar mig að minnast þín í ör-
fáum orðum.
Þú varst sönn hetja, gullfalleg,
bráðgreind og mjög vel menntuð
kona.
En við sem þekkjum andlega van-
líðan vitum mætavel að slfldr sjúk-
dómar fara ekki í manngreinarálit.
Engir veraldlegir hlutir, góð fjöl-
skylda eða yndisleg börn geta læknað
slíka vanlíðan.
Alltaf varstu jafn yndisleg og al-
FJÓLA ÓSK
BENDER
Fjóla Ósk Bend-
er kennari fædd-
ist í Reykjavík 29.
október 1950. Hún
lést á heimili sínu 13.
október síðastliðinn
og fór útfor hennar
fram frá Neskirkju
24. október.
Égkemíauðmýkþtaká
móti mér
og gef mér herra sess við
fæturþér.
(Sálmur 198.)
Anna Rósa Magn-
úsdóttir, Alfa
Malmquist.
+ Svava Péturs-
dóttir fæddist á
Hólmavík 12. októ-
ber 1924. Hún lést á
heimili sínu 28. sept-
ember síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Hólmavík-
urkirkju 7. október.
Kæra Svava mín, það
var erfitt að horfa á þig
líða útaf í rúmi okkar,
og ekkert geta að gert,
það vóra dýpri og rneiri
sárindi, en með orðum
hérverðifrálýst.
Við Svava hittumst fyrst er móðir
mín fór að Hrófbergi sem vinnukona
til Ragnheiðar Helgu Magnúsdóttur,
þá húsmóðir þar. Kom ég með móður
minni að Hrófbergi og var þar með
henni til loka haustanna. Upp frá
þeim tíma var eg á sumrin hjá ömmu
minni og afa á Geirmundarstöðum í
Hrófbergshreppi, en á vetram hjá
móður minni sem búsett var á Hólma-
vík. En um átta ára aldur minn
bragðu amma og afi búskap á Geir-
mundarstöðum, og byggðu sér nýbýli
á Stakkanesi sem er norðanmegin á
bökkum Staðaráróss, nær beint á
móti Hrófbergi, sem þar reist var.
Þar með urðu nánari kynni okkar
Svövu, sem gleymdust ekki heldur
færðumst við nær hvort öðra, það er
um einn km í beinni línu yfir árósinn á
milli bæjanna Hrófbergs og Stakka-
ness. Kýr vóra á bæjum til húsnytja
^sem þurfti að sækja til mjalta, sem
oftar kom í hlut okkar Svövu að
sækja. Var því ekki hjá ’komist að
smalar þeirra hittust öðru hvoru.
Kynni okkar Svövu vóra á svipuðu
róli í sveitinni fram til fermingar, er
þá ég fluttist alfarið til Hólmavíkur.
En nokkram áram síðar bar okkar
fyrri kynni saman á ný á dansleik á
Hólmavík, og upp frá því vora ákveð-
in tímamót okkar til sambúðar, sem
varð óslitin til dánar-
dægurs í 55 ár. Gull-
brúðkaup áttum við 12.
október2000.
Við Svava bjuggum
fyrstu árin á Hólmavík,
þar til vorið 1949 er þá
við fluttum á æskuheim-
ili hennar Hrófberg, þar
sem við búið höfum
saman síðan í rúmt 51
ár. Við eignuðumst 7
elskuleg, myndarleg og
góð böm, en tvö þeirra
(drengir) misstum við
stuttu eftir fæðingu.
Nokkuð fljótt í okkar
sambúð fór að bera á hjá Svövu áhugi
á ættfræði sem hún hafði drakkið
með móðurmjólkinni. Móðir hennar,
Jónfríður Þórðardóttir, var mikil
fróðleiks- og ættarsagnarsjóður sem
Svava tók vel eftir og stimplaðist inn í
hennar huga sem móðir hennar sagði,
sem kom að góðum notum til endur-
minningar og frásagnar þegar á
þurfti að halda, því oft bar gest að
garði um dagana og þá var alltaf eitt-
hvað nýtt og meira til frásagnar með-
al þeirra gesta sem komu að Hróf-
bergi. Það verður ekki reynt að giska
á um tölu þeirra sem inn komu í bú-
skapartíð hennar og þáðu góðgerðir,
ásamt ýmsum fróðleik ættar, eða ann-
arskonar spumum, sem til hennar var
leitað, ekkert var sjálfsagðara en að
leysa úr fyrirspumum flestra sem til
hennar leituðu, sem vóra vítt og breitt
af landsbyggðinni, meðal annars ýms-
ar stofnanir sem og einstaklingar.
Flestir sem til hennar leituðu fengu
einhvem fróðleik og svör við sinni
leitan spuminga. Öllum bréfum og
símtölum var svarað annaðhvort
beint í viðtali eða bréflega.
Svava var heimili sínu og fjölskyldu
trú og trygg móðir sem best getur
verið. Hún var mjög trúuð kona og
mælti aldrei styggðaryrði til nokkurs
manns, þegar farið var út frá heimili
hennar bað hún fyrir flestum um leið
og kvatt var, um að fara gætilega og
Guð veri með þér eða ykkur. Svava
var heimakær manneskja, með af-
brigðum, ef kom til tals að skreppa
eitthvað út af heimilinu sér til afþrey-
ingar þá þurfti helst að fara ekki
lengra en svo að komið væri heim
samdægurs, en ofast var sá háttur á
hafður, þó ég held með fjóram undan-
tekningum er við skruppum saman til
Egilsstaða til að heimsækja son okk-
ar, tengdadóttur og böm þeirra, sem
varð oftast viku tími. Þegar leið á
seinnihluta vikunnar var farið að
ásjást og heyra að tími væri kominn
til heimferðar.
Já, Svava mín, heima er ætíð best
að vera, sem og þú sýndir þinni hjart-
kæra sveit Staðardalnum og þar þínu
heimili Hrófberginu sem flestum var
ljóst, að þú vildir helst hvergi annars-
staðar vera. Þá var það einnig þín ósk,
að þegar þú kölluð værir héðan yfir
móðuna miklu, að það yrði á heimili
þínu sem þér veitt var. Mín kæra vina,
eg vona og veit að góður Guð hefur
tekið þig í sinn faðm, sem og okkar
ættingjarogvinir.
Svava mín, eg þakka þér alla okkar
samleið og allar elskulegar samvera-
stunda frá okkar fyrstu kynnum, það
er erfitt að finna þau orð sem þér ber
að þakka sem skyldi.
Elsku Svava mín, Guð varðveiti þig
alla tíma.
Blessuð sé minning þín, kæra vina.
Þinn eigin,
Halldúr S. Halldúrsson,
Hrúfbergi.
Við fráfall ömmu minnar, Svövu
Pétursdóttur, hafa rifjast upp margar
góðar og ljúfar minningar. Eg minn-
ist afmælisins í fyrra þegar við fjöl-
skyldan og góðir vinir komum saman
að Hrófbergi og fognuðum 75 ára af-
mælinu. Þá var mikið sungið, leikið á
hljóðfæri og kveðið. Ekki granaði mig
þá að þetta væri í síðasta sinn sem við
héldum öll saman uppá afinæli ömmu.
En svona er nú lífið. Heilsa ömmu
hrakaði og ég var ekki nógu fljót að
átta mig á að nú yrði hver stund með
henni dýrmætari en aðrar.
Það era mikil forréttindi að hafa
verið fyrsta bamabamið. Þótt svo að
amma hefði nýlega sagt mér að hún
hefði verið svolítið feimin við þetta
nýja hlutverk sitt í fyrstu. Eg verð að
segja að amma stóð sig svo sannarlega
vel í þessu hlutverki. Hún elskaði okk-
ur bamabömin og vildi okkur ætíð vel.
Hún hafði mikinn áhuga á því hvað við
aðhöfðumst hveiju sinni og gátum við
alltaf til hennar leitað með hvaðeina
það sem við héldum að hún hefði svör
við. Síðustu vikunar hafa margar
minningar komið upp í huga minn um
þær góðu stundir sem við áttum sam-
an. Bæði þær sem ég man og aðrar er
amma oft sagði mér frá. T.d. þegar ég
kom hoppandi af gleði í göngugrind-
inni þegar afi kom úr húsunum eða
minningin þegar páskaeggið mitt
bráðnaði í morgunsólinni og amma
var í öngum sínum yfir að eggið var
orðið að súkkulaðibráð.
Amma var trúuð kona enda af
prestum komin. Hún unni kirkjunni
sinni, Staðarkirkju í Steingrímsfirði,
sem afi hennar hafði þjónað. Hún
kenndi mér að fara með bænimar
mínar og á hveiju kvöldi sem ég var í
sveitinni, fóram við saman með Faðir
vorið, vers og að lokum signdi hún
mig. Hún vonaðist ætíð til þess að
eitthvert bamabamanna skyldi læra
til prests. Þegar ég sagði henni að ég
væri búin að skrá mig í Háskólann
kom ekkert annað til greina hjá henni
en að ég hefði skráð mig í guðfræði.
En ég fór í upplýsingafræði og var
það kannski að einhverjum hluta til að
koma skipulagi allar þær upplýsingar
sem streymdu frá ömmu, í orði sem
og á blaði. En tíminn hefur flogið burt
og nú ætla ég að reyna að hjálpa afa
að koma skipulagi á öll skrifin, hvort
sem það hafa verið ljóð, ættrakning
eða sögur frá liðnum tímum.
Amma var mjög fróð kona. Hún
kunni margar sögur frá liðnum tíma
og var gangandi ættfræðibók sem
hægt var að fletta uppí þegar á þurfti
að halda. Amma var ótrúlega minnug
á afmælisdaga lifandi sem liðinna.
Hún gat rakið ættir flestra sem komu
að Hrófbergi. Stundum hringdi ég í
ömmu og bað hana um að rekja sam-
an fyrir mig ættir einstaklinga og var
SVAVA
PÉTURSDÓTTIR
úðleg í framkomu við mig þegar við
hittumst á fömum vegi.
I u.þ.b. tíu ár bjuggum við í sama
húsi, vestur í Sörlaskjóli. Þá vora
veikindi þín ekki orðin jafn alvai'leg
og síðustu tvö til þrjú árin.
Þú áttir sem betur fer góða tíma af
og til, og þá tíma nýttir þú á
skynsamlegan hátt.
Þá stundaðir þú kennslu og lagðist
í ferðalög. Ég dáðist að þér hvað þú
varst dugleg að ferðast og gaman var
að heyra hjá þér ferðasögurnar.
Þú gekkst í öll verk hvort sem um
var að ræða garðvinnu, málningar-
vinnu eða viðhald á bílnum þínum.
En andlega sjúkdóma getur eng-
inn skilið nema sá sem er veikur, það
voram við sammála um.
Þó árið 2000 sé langt komið ríkja
mjög miklir fordómar í garð þeirra
sem þjást af slíkum veikindum.
Ég virði ákvörðun þína og skil
hana reyndar mjög vel. Þú varst búin
að þjást nógu lengi og ekkert gat
réttlætt meiri vanlíðan.
Ég hef augu mín til fjallanna.
Hvaðan kemur mér þjálp?
Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar.
Sálm. 121.1-2.
Ég vil votta börnunum, þeim
Kidda og Önnu Töra, systram þínum
og öðrum ættingjum mína innileg-
ustu samúð.
Ég veit að Fjóla elskaði ykkur öll
og var mjög stolt af börnunum sinum.
Að lokum vona ég að þú hafir fund-
ið friðinn í sálu þinni og eigir auð-
veldara líf framundan.
Algóður Guð varðveiti sálu þína og
umvefji þig kærleika sínum, elsku
Fjóla mín.
Guðminn, égbið,
gættumínvel,
gefðumérblessunþína.
Breyskurþóttsé,
fúségþérfel,
framtíðogverumína.
(Lilja S. Kristjánsdóttir.)
Hvíldu í friði.
Nanna Björk Filippusdóttir.
iðulega komið þéttskrifað bréf í pósti
innan viku með ættrakningu og öðra
er tengdist þessum einstaklingum.
Það er svo skrýtið að ég var, daginn
sem amma kvaddi þennan heim, að
tala við yfirmann minn um að það
þyrfti nú að fara að búa til lítinn minn-
iskubb sem væri settur í heilabúið
okkar og myndi taka afrit fyrir kom-
andi kynslóðir.
Það var ætíð mikið um tónlist hjá
ömmu og afa á Hrófbergi. Amma spil-
aði á harmoniku, orgel og samdi lög.
Mér er það minnisstætt í sumar þeg-
ar amma var í heimsókn hjá Hreini
frænda á Egilsstöðum og raulaði fyrir
hann lag sem hún hafði þá nýlega
samið. Mikið var það fallegt. Ég skil
samt ekki í dag hvemig amma gat
lokað eyrunum þegar ég, með mína
þumalputta, var að glamra á orgelið
eða blása í munnhörpumar. Hún hef-
ur kannski haldið að þetta myndi allt
saman koma með tímanum. Amma
kom okkur bamabömunum á óvart
með því að finnast gaman að hljóm-
sveitinni Súkkat. Já, hún amma var
alveg ótrúleg.
Við amma áttum ýmislegt sameig-
inlegt. Okkur fannst ís vera það besta
sem við fengum. Ég fékk oft, þegar
amma og afi vora með kýr, að eiga
ijómann ef ekki þurfti að nota hann til
heimilisins. Hann var þá iðulega
þeyttur, blandaður með nokkram
dropum af vanillu, settur í spariboll-
ana, stráð yfir hann kökuskrauti og í
frystinn. Settumst við síðan saman
niður þegar allir vora búnir að drekka
miðdegiskaffið og borðuðum ís. Þetta
vora helgar stundir hjá okkur ömmu
og munu seint gleymast. Uppáhalds-
litur okkar var einnig rauður. Ég man
hve hún var hrifin af rauða treflinum
sem mamma sendi henni í vetur þeg-
ar hún var á sjúkrahúsinu. Hann kom
svo sannarlega í staðinn fyrir vara- og
kinnalitinna sem hinar konumar á
stofunni vora að punta sig með.
Amma þurfti ekkert snyrtidót til að
puntasigmeð.
Amma átti gott með að semja Ijóð.
Ætíð fylgdu ljóð til mín í jólakortun-
um. Hún skrifaði einnig Ijóð til okkar
bamabarnanna í litla stflabók. Hún
samdi einnig ljóð til sveitar sinnar og