Skírnir - 01.01.1835, Blaðsíða 74

74
aliiienuíngs augliti, er [mð scm livorutvegfiju báru
i’rain var jafnódt prentaS í riti því, er olli luáls-
sókniuni og jiegar var frásagt. Er nú málið tekiS
til úrskurðar af Ilof- og staðarrettinnm, og má
eigi fyrirsjá Iivörjar lyktir inuni verða, en jiað
iná fullyrða, að málssókii þcssi rauni leiða gjör-
Jigar enn áðr í Ijós, hvört ritgjörðafrelsis-lög jiau,
er nú gylda hér í landi, séu samkvæm vorrar
aldar kröfura, eðr eigi, eu það er kiinuigt orðið,
að liérum eru ágreiuíngr nokkr, er sumuin þykir
ráðið betr enn vel, s;umuin iniðr enn skyldi; eu
að frjálslig ritgjörðalög séu máttarstólpi sanurar
upplýsíugar og inentiinar, og einhvörr en öblug-
asta vörn gegu misbrúkiiu og sjálfræði, er ogsvo
hér í landi sanuað til fullnustu, og datt (m' að
vísu mjög ofaiiyiir ílesla, þegar það barst út, að
kouúugr ætlaði að suiða varðhaldsengíi þcssiun
nýan og þreingri stakk enn áðr, og væri þvi na*r
albúinn. Tóku þá margir enir helztu menii hér i
horginni sig samaii, og rituðu konúugi auðmjúkt
bónarbréf (petitiou), og báðu liann halda uppi rétt-
indum ritgjörða-laganna jat’n frjálsliga og áðr, og
töldu rök til og góðar ástæður; það sama gjörðu
og nokkrir aðrir kaupstaðir, t. d. Ilróarskelda og
Helsíngjaeyri; voru bænarbréf þessi undirskrjfuð
af héruinbil þúsiind manns, og voru ýmsir þeirra
kunnir bæði að hyggindum og frjálslyndi, lærðir
menn og leikir. Litlu síðar scndi konúngr Can-
cellíinu svohljóðandi allranáðugast audsvar, er hanit
bauð kunugjört alinenníngi: ,,j>aö kom oss óvart,
að íleiri af voruin kæru og trúu undirsátiim skyldu
geta sókt uin |>að, að engiu umbreyliug mætti