Skírnir - 01.01.1835, Page 114

114
LærXáms byrjaSar mentir meir
i miklum frainn nam lians prýlía,
frá jjeim hann aptr aldrei deyr
eylífru meöal vitru lýða.
SiBferðis mikil særad og lirós
sæmir hann bæði lifs og dáinn ;
ávexti bera blómguð stráin,
ber hann og sína skært við ljós;
Jieir verða að blómgast meir og meir;
manndygSar eSlið lifnaS frifta
nldregi fölnar, aldrei deyr,
eylífra þar sem kénnir tiða.
i
Dró fyrir sóln,
dymt varS í liúsi,
dauðinn reiS i garS,
dvinaði yndi mitt,
lik þegar lögSust
Ijúfr egtamaki
flrynjnlfr Eiriksson
og ástkær niðji
Sigurir Brynjólfsson,
en heim kvöddu báðir
hastarlega ár 1831.
1
Hverfult cr heims lán,
hverfult líka böl
burt er ástvinum kippt,
blæSir úr sórum;
en, hví skal syrgja?
hagr breytist,
himip tekr við !
Þar mun eg finna
inistann inoka
og elskaSann son
i npphæSnm
þóngað Jiróir
Jirnutum vafin
f’íírnn Jónsilóttir,