Skírnir - 01.01.1880, Blaðsíða 27

FRAKKLAND.
27
lofaSi þá Grévy og Freycinet meS fögru og vingjarnlegu orStaki
fyrir vitsmuni og þrek, baS greifann aS heilsa þeim og færa
jpeim frá sjer beztu hamingjuóskir, og bætti þvi viS, aS öll
þýzka þjóSin mundi hjer undir taka. Hann og Bismarck væru
um |>aS eins hugar a8 halda friÖ við alla, en J>ó um fram allt
viS Frakka, og sjer væri því mesta gleði að vita, aS stjórn
J>eirra væri eins annt um ab gæta friðarins. Slíku verbur öllu
vel aS svara, og stjórnin á Frakklandi og erindrekar hennar
verSa aS taka því meS alúS og bliSasta bragSi, enda er slíkt
ekki sparaS af hennar húlfu. f>aS er og utan efs, aS hjer fylgir
hugur máli, en hitt annaS mál, hvaS J>á er mælt af hug og
hjarta ennar frönsku þjóSar. þegar þaS barst til Parísar, sem
Bismarck hafSi fariS um munn viS sendiboSann í Vín, kom
grein í eitt blaS þjóSvaldsmanna («Nítjánda öldin»), og par svo
aS orSum kveSiS: «J>ar sem Bismarck fursti dró vínáttu vora og
Englendinga til líkingar, J>á hefir honum gleymzt, aS lijer stendur
öSrnvísi á, þar sem þjóSverjar eiga hlut aS máli. Vjer getum
aS vísu gleymt Sedan, eins og vjer höfum gleymt Waterloo, og
J>aS væri vítavert barnæSi aS hyggja til hefnda, ef um annaS
væri ekki aS vjela enn ósigur og bótagjöld — og þaS en mestu;
en herra Bismarck má vel vita, aS hjer ræSir uin annaS, og þaS
sem meir er vert. HefSu Englendingar tekiS af oss Normandí
eSa Píkardí eptir leikslokin hjá Waterloo, J>á hefSum vjer vart
látiö 50 ár um líSa, áSur vjer hefSum rofiö Vínarsáttmálann
(1815). Stjórnvitringar Prússa bjuggu svo undir 1871, aS til
samdráttar og einlægrar vínáttu er aS svo búnu ekki aS hugsa
meS Frökkum og þjóSverjum. J>ar til er breyting fæstáFrakka-
furSusamningnum verSur viS engu betra aB búast, enn aS hvorir
um sig standi í alvæpni og gæti tortryggilega hvorir aS öSrum.
Vjer óskum ekki ófriSar, en þaS er vor sannfæring, aS hjá honum
verSur ekki komizt, J>ó vjer getum ekki sagt fyrir, hvenær slíkt
ber aS höndum. Á þessari öld hafa svo margar breytingar orSiS
á ummerkjum ríkjanna í vorri álfu, aS vjer getum ekki treyst
stjórnmálaskörungunum til, aS allt muni standa svo óhaggaS sem
er, en hver breyting sem enn verSur, þá verSur ekki oss um aS
kenna. Svo má kalla, aS þaS væri til höfuSlausnar unniS, er