Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1979, Blaðsíða 108

TÖÐUGJÖLD OG SLÁTTULOK
113
er svo að sjá sem siðurinn breiðist fljótt út fyrir Mývatnssveit. Þannig
segir Guðmundur Friðjónsson í ritgerðinni Þingeyjarsýsla fyrir og
um aldamótin, sem skrifuð er í október 1905:
Slægjufundir eru haldnir á haustin í sumum sveitum, og eru þar
ræðuhöld af skynsamlegu viti.28)
Til er einnig ræðuágrip Guðmundar sjálfs frá slægjufundi Aðal-
dæla 3. sunnudag í vetri 1908. Þar segir hann m.a.:
Vér köllum þennan fund slægjufund í daglegu tali eða uppskeru-
hátíð. Vér erum hér stödd til að fagna liðnu sumri með mat og
drykk og umræðum.29)
Hið sama er upp á teningnum hjá Arnóri Sigurjónssyni (f.
1893) í grein um Guðfinnu Jónsdóttur frá Hömrum. Þar miðast
frásögnin við Revkjadal í Suður-Þingeyjarsýslu laust eftir síðustu
aldamót:
Annars voru skemmtifundirnir í sveitinni fastur þáttur í sam-
kvæmis- og félagslífi fólksins, og skiptu félagssamtökin í sveit-
inni undirbúningi og forstöðu þeirra milli sín. Bændurnir héldu
slægjufund, eins konar uppskeruhátíð á haustin, og þeir héldu
einnig 2. febrúar hátíðlegan til minningar um það, að þann dag
hefði þjóðin fengið innlenda stjórn.30)
Siðurinn barst líka til Kelduhverfis í Norður-Þingeyjarsýslu
skömmu eftir aldamótin, og segir Þórarinn Grímsson Víkingur (f.
1880) svo frá í endurminningum sínum 1954:
8. Ungmennafélagid
Það var lang fjölmennasta félagið í sveitinni og er nú rösklega
hálfrar aldar gamalt og lifir góðu lífi enn. Störf þess voru lík
störfum annarra ungmennafélaga landsins — unnið jöfnum hönd-
um í gamni og alvöru.
Þrír lögboðnir fundir voru haldnir á hverju ári: Slægjur að
hausti, er jafnframt var aðalfundur félagsins og þá kosin félags-
stjórn. Að loknum málfundi voru skemmtanir — söngur og
dans.31)
8