Norðurljósið - 01.01.1978, Qupperneq 12

12
NORÐURLJÖSIÐ
vonbrigða. Hún hafði ekki séð Davíð frá þeim degi,
er þau skildu á kastala-völlunum. Hún hafði ýtt honum
inn á baksvið hugans, en hann var þar enn. Það kom
að henni stundum að sakna hans. Hugmyndin að hitta
hann í Lundúnum hafði verið samofin öllum hennar
draumum um flugfreyjustarf. Fremur var erfitt að
minnast ekki þeirra drauma.
Einu sinni, er hún var í Kalkútta, hafði hún vogað
sér einsömul út. Einhver hátíð stóð yfir. í borgar-
hverfum ýmsum fylgdi manngrúi gyðjunum, sem sátu
í hásæti á vörubifreiðum, skreyttum með allavega lit-
um ljósum. Ekki leið á löngu, uns hún fann, að hún
var orðin óstyrk á taugum og gerði sér líka ljóst, að
hún vissi ekki, hvar hún var stödd. Hún stóð á götu-
brúninni á gangstéttinni hjá umferðarljósum við Bow-
bazae-stræti og vonaðist til að geta náð í leigubifreið.
Hún hafði farið úr flugfreyjubúningnum, er hún fór
í þessa gönguferð, og handlék nú taugaóstyrk ljómandi
demanta-hálsfesti, sem hún hafði keypt sér. . . .Allt
í einu sagði þægileg rödd bak við hana: „Afsakið mig
. . .. “ Odda sneri sér snögglega við og stóð þá and-
spænis enskum manni, sem var jafnhár henni. Hún
hafði aldrei séð hann áður. Fremur var hann tötra-
lega búinn, án flibba og hálsbindis. Andlit hans bar
örlagarákir glataðs lífs. Eitt eða tvö andartök liðu, áð-
ur en Oddu varð ljóst, að hann var að betla. Hún sneri
sér til hliðar, og hjúpaði ótta sinn og viðbjóð í blæju
þótta. En hún hugsaði með sér: „Þessu mun ég
aldrei gleyma. Þetta er blátt áfram hræðilegt.. Hvers
konar lífemi lifir hann? Hvers konar líferni hefur
farið svona með hann? Og samt. . . . ég býst við, að
hann hafi byrjað með háfleygum vonum....“
Odda minntist slíkra hluta nú, er flugvélin stóra
flaug í átt til morgunsins.
Einn af brytunum gekk framhjá. „Líttu út um glugg-
ann,“ sagði hann hljóðlega við Oddu, „sjáðu, hvort
þú bekkir, hvar við erum?“
Odda særði fram bros. „Sjálfsagt mun ég vita það.
Heldur þú, að ég sé alveg nýliði?“ En hún varð undr-
andi er hún sá, að hún þekkti ekki landslagið. Það
var mishæðótt skóglendi, sem var mistur yfir og ský,
eftir því sem hægt var að sjá það gegnum gluggana.
Odda sneri aftur á sinn stað. Næst þegar Frank gekk
framhjá, sagði hún:
„Ég gefst upp. Hvar erum við?“
„Ágiskun þín er jafngóð og mín,“ var áhyggja í rómn-
um? „en ég held, að við séum ekki á flugleiðinni.“
Oddu varð ljóst, að flugstjórinn hafði ekki nýlega
sent frá sér nokkra tilkynningu. Venjulega klöguðu
farþegarnir það, að þeir gætu ekki skilið, hvað hann
sagði. . . . En hann hafði ekkert látið heyra til sín. Hvað
gat það merkt?
Komi eitthvað óvænt fyrir, þá er það ein helsta
skylda flugfrevju að hún fullvissi farþegana um, að
ekkert sé að óttast, svo að ofsahræðsla grípi þá ekki.
Allir verða blátt áfram að sitja kyrrir og treysta flug-
stjóranum. Skrýtlur um fólk, sem stekkur með fall-
hlífar úr farþega-flugvélum, eru blátt áfram ekki sann-
ar. Það eru þar engar fallhlífar til.
Odda knúði sig til að ganga fram og aftur eftir
ganginum mjóa, sem lá eftir vélinni milli sætarað-
anna og ræddi við farþegana. Það er erfitt að líta eðli
lega út, þegar einhver er hræddur, hræddari en nokkru
sinni fyrr á ævinni.
„Jú, við eigum að stansa næst í Kalkútta. . . . Jæja, ég
veit það ekki með vissu. Við eigum að vera þar kl.
11.30, en við getum orðið ofurllítið á eftir áætlun. . . .
Nei, það er elcki hægt að sjá mikið, þegar svona skýj-
að er....Við skulum vona, að bráðum birti upp.“
Við skulum vona það, hugsaði Odda í sínum innra,
skelfda manni.
Odda vissi, að fólk bað, þegar hætta var á ferðum.
En hún fann, að núna gat hún ekki beðið.
Hún hugsaði um síðasta kvöldið, sem hún var
heima. Móðir hennar hafði horft á hana láta niður
farangurinn. Hún var full af ráðleggingum, fullvissun-
um og beiðnum um reglubundnar bréfaskriftir og önn-
ur móðurleg orð. Þegar Odda stóð upp og skellti niður
lokinu á ferðatöskunni, sagði frú Mason:
„Ertu búin, góða?“
„Já, mamma, en það eru fáeinir hlutir eftir, sem
ég læt niður í fyrramálið. Ég vil ekki láta þá hrukkast.“
„Þú hefur ekki látið biblíu niður,“ sagði frú Mason.
„Nei,“ sagði Odda rólega, „og ég hef heldur ekki
látið niður eintak mitt af „Dæmisögum Esóps.“ (I þeim
tala t.d. dýrin saman, þýð.) Það er gagnslaust, mamma,
þú getur aldrei sannfært mig um, að biblían hafi nokk-
urt gildi fyrir þennan nútíma heim.“
„Verið getur, að ég sannfæri þig ekki, Odda,“ mælti
frú Mason lágum rómi, „en ég get beðið, að heilagur
Andi geri það.“
Odda gat ekki hugsað sér nú, hvað hafði komið
henni til að svara móður sinni svona. Ef til vill var
það spennan, þegar hún var að fara að heiman. Ef
til vill hafði ennþá verið einhver beiskja í hjarta hennar
út af Davíð. Þetta hafði virst svo snjallt og viðeigandi
þá. Núna gerði hún sér Ijóst, hve grimmilegt og lélegt
þetta var. Hún óskaði, að hún hefði látið undan til að
þóknast móður sinni og tekið biblíu með sér. Það hefði
ekki verið mikil fyrirhöfn.
7. kafli.
í hættu.
Hringt var snarplega bjöllu, og Odda gekk fram
í vélina aftur. Mjög bjóðandi rödd kallaði til hennar:
„Flugfreyja, ég vil, að þér farið aftur í vélina og gætið
að, hvort kassinn minn litli sé vel skorðaður. Það er
mjög áríðandi, að sýnishornin, sem eru í honum, skadd-
ist ekki.“
Odda hikaði óviss, en Frank kinkaði kolli til hennar
og fylgdi henni aftur í enda vélarinnar.
Mér geðjast ekki að því að vera að sýsla við þetta,
þegar þörf getur verið á mér annars staðar,“ mælti
Odda lágri röddu.