Norðurljósið - 01.01.1978, Qupperneq 13

NORÐURLJÓSIÐ
13
„Betra að láta hana vera ánægða,“ var mælt lág-
urn rómi. „Hún gæti haldið, að eitthvað væri að, ef
pú neitaðir þessu.“
„Er ekki eitthvað að, Frank?“ spurði Odda og reyndi
a3 láta ekki róminn gefa til kynna, hve skelfd hún
var.
, >>Gæti verið,“ mælti hann varkár. Þá var sem bylgja
°gleði og magnleysis steyptist yfir hana, svo að hún
varð náföl. Hann ýtt henni inn í baðherbergið. „Fáðu
þér kalt vatn að drekka, og láttu ekki bugast. Það verð-
ur nóg að gera fyrir okkur hjá farþegunum.“
Odda smeygði sér úr flugfreyju kápunni og hallaði
enninu að köldu glerinu á speglinum. Hún reyndi að
na valdi yfir óttanum, sem hafði gripið hana. Hún
retti skjálfandi hönd að vélinni, sem afgreiddi pappírs-
ikara. Allt í einu gat hún ekki náð til hennar. Snöggv-
asi hé!t Odda, að hún væri að falla í yfirlið. En þá varð
enni Ijóst, að flugvélin hafði hallast mikið á aðra hlið-
ma.
„Ég verð að komast út héðan,“ hugsaði hún og
sneri sér í áttina til dyranna. En hallinn óx á hverju
andartaki. Hún varð þess vör, að hún var að reyna
ao ná fótfestu á gluggakarminum. Hún greip um brún-
!2a,á dyrastafnum, sem nú var beint fyrir ofan höfuð
! a henni og reyndi að ýta sér upp með annan fót-
jnn skorðaðan á ruslatunnu. Hún heyrði hræðsluóp
™ma ur farþegasalnum. Róleg, sterk rödd reyndi
að koma aftur á ró. Sömu orðin fóru aftur og aftur
Um huga hennar: „Hvað á ég að gera? Hvað á ég að
gera?“ Tárin runnu á meðan ofan kinnar hennar og
ellu á hvítu treyjuna hennar. Hún fann, að hún var
'arklaus, en ekki var hægt að halda sér í neitt. Skarpt,
Wandi hljóð fór að koma framan úr vélinni. Það virtist
alda áfram í langan tíma. Odda hélt enn í hurðarkarm-
>nn og reyndi að losna úr einangrun sinni til að kom-
ast aftur ti! hins fólksins.
8. kafli.
Ökunnugt land.
Næsta hugsun Oddu var sú, að hún væri rennblaut.
Hún lá í óþægilegri stellingu á hörðu landi. Er hún opn-
a i augun, sá hún lítið annað en lauf yfir sér og vatns-
sfrauma úr loftinu. Lítið mundi hún eftir því, sem
gerst hafði á síðustu mínútum hennar í flugvélinni.
n hún gerði sér Ijóst, að flugvélin hlyti að hafa farist.
álfvegis bjóst hún við því, er hún sneri höfðinu til
'ðar, að hún sæi logandi flugvélarflakið, umkringt
a björgunarliði. Hún beið þess, að einhver kæmi henni
tú hjálpar.
Eftir nokkrar mínútur gerði hún sér Ijóst, að þarna
eyrðist ekkert hljóð nema þyturinn í regninu. Þrátt
yrir verkinn í höfðinu, streittist hún við að setjast
UPP og horfa í kringum sig.
Ser til skelfingar varð hún þess vör, að hún lá að
a fu yfir brúnina á snarbrattri brekku. Neðan við
ana tók við straumhart, mórautt vatn. Allt um kring
gnæfðu tindar hæða, hjúpaðir þoku. Hægt og með
þrautum dró hún sig hærra upp. Sá hún þá, að hún
lá við kantinn á mjóum vegi, sem lá í bugðum eins
og dalurinn. Hún skreið yfir á hina brún vegarins. Yfir
henni var lágur bakki og á honum tré, sem hlífðu
henni við regninu. Hún gerði ráð fyrir því, að vegur,
sem haldið var svo vel við, hlvti að vera fjölfarinn af
vélknúnum farartækjum. Odda ákvað því að bíða,
þakklát fyrir það, að veðrið var fremur hlýtt, þrátt
fyrir fossandi regnið.
Elcki liðu margar mínútur áður en Odda varð þess
vör, að einhver var að horfa á hana. Hún hafði elcki
heyrt komu nokkurs. Þegar hún sneri höfðinu við,
leit hún unga stúlku standa hjá sér. Brún var hún á
hörund. Og ekkert gat Odda lesið úr svip hennar.
Föt hennar voru grábrún og ekki of hrein. Treyjan
var ermalöng og pilsið náði niður á ökkla. Smáfætt
var hún og berfætt. Með stórri, svartri regnhlíf skýldi
hún sér fyrir regninu.
Er hún hafði starað á Oddu fáein andartök, sagði
stúlkan eitthvað, sem Odda gat ekki skilið, og hljóp
nokkur skref eftir veginum. Hún kallaði eitthvað með
furðu háum og óþýðum rómi. Skyndilega komu nokkr-
ar aðrar konur. Á hæð og vöxt voru þær svipaðar hinni.
Odda varð þó undrandi að sjá, að ein af þeim var öldr-
uð kona með snjóhvítt hár. Þær stóðu í hring um
írsku stúlkuna. Þótt sumar ýttu hver í aðra og fliss-
uðu, þá gáfu aðrar hljóð frá sér, sem virtust full sam-
úðarkennd.
Odda var ennþá hrædd. Hún hafði enga hugmynd
um, í hvaða heimshluta hún hafði fallið. Hún vissi, að
ennþá voru til svæði, þar sem þeir, er þar bjuggu í
hæðunum, voru fjarri því að vera vinsamlegir í garð
þeirra, sem heimsóttu þá úr heiminum fyrir utan.
Verið gæti, að konumar væm að ráðgera að flytja
hana til felustaðar ræningjahóps,. . . .eða ef til vill
væru þær mannætur. ímyndanir alls konar fóru þá um
huga hennar. Hefði hún ekki verið svo utan við sig
vegna þess, sem svo nýlega hafði gerst, þá hefði hún
getað séð góðleik í mildum ásjónum þessara Nepali
kvenna. Hún var of dösuð enn til að geta skynjað hann.
Ennþá helltist vatnið úr loftinu.
Ein af konunum var nýbúin að taka í höndina á
Oddu eins og til að leiða hana á brott. En stúlkan
hikaði, hrædd við að fara með þeim. Þó vildi hún
fremur öllu öðru ekki vera skilin eftir. Þá kom land-
rover jeppi fyrir hornið og nam staðar hjá hópnum
litla og einkennilega. Oddu létti, er hún sá, að kona,
klædd búningi Evrópumanna, stóð upp úr ökumanns-
sætinu og kom út til að sjá, hvað um væri að vera,
og kýtti herðarnar í rigningunni.
9. kafli.
Vonin, sem oss er send.
Odda reyndi mikið að setjast upp.
„Þú ert ensk,“ sagði hún og létti mikið.
„Nei,“ sagði konan, sem komin var út úr jeppanum.