Norðurljósið - 01.01.1978, Qupperneq 15

NORÐURLJÓSIÐ
15
1 þessu fjallvígi sínu. Odda veitti athygli sérhverju því,
^r aö lífi þeirra iaut. Erfiðleikar mættu þeim, vonbrigði,
þau voru einmana. Mótstöðu mættu þau og þekktu
^tta. Einhvernveginn mættu þau öllu með rósemi og
rjarki. I hvert skipti, sem Odda reyndi að ráða gálu
eyndardómsins bak við þetta, hvörfluðu augu henn-
ar að textanum Iitla á veggnum.
Tvær vikur voru liðnar, síðan Odda kom til kristni-
oðanna. Þær Betty sátu báðar á garðblettinum litla,
sem Davíð hafði rækíað og leit eftir með svo mikilli
umhyggju, ef hann átti nokkra tómstund. Regniö hafði
oksins hætt. og sólin skcin á heiðbláum himni. Hitinn
ra henni dró upp hlýjar, ilmandi gufur frá jörðinni
„Auðvitað byrjar rigningin aftur,“ sagði Betty.
„Venjulega rignir hér frá júní til september. En það er
Saman að sjá sólina öðru hvoru. t rauninni ætti ég að
era út eitthvað af bókunum okkar fil að þurrka þær.
, mygla og detta sundur á skömmum tíma í þessu
:° ts|agi En ég ákvað að þurrka siálfa mig í stað-
mn í dag.“ Hún lét hendur hvílast í skauti sér, en
0rfði þakldát upp í bláan himininn.
Skyndilega tók Odda eftir því, að þetta var í fyrsta
smni, sem hún hafði séð húsfreyju iðjulausa, jafnvel
s utta stund. Einnig varð hún óþægilega vör þess, að
'rega hafði dvöl hennar í þessu litla kristniboðs-
US1 aukið mjög á annríki hjá Betty.
„Betty, §g vil, að þú vitir, hve mikils ég met allt,
Sem t*u hefur gert fyrir mig, með því að hjúkra mér
og annast um mig. Auðvitað hef ég ekkert núna, sem
get gefið þér. En þegar ég er komin heim, ætla ég að
^en a ykkur gjöf til starfsins ykkar. .. .Ég veit, að
e8 get aldrei endurgoldið það, sem þú hefur gert
yrir mig.“ skal þess getið hér, að Odda hélt þetta lof-
orð sitt.
að^v^ Stun<fl' vildi óska, að við þyrftum ekki
þ§sa svo mikið um peninga,“ sagði hún hrein-
j ° nistega- „En auðvitað eru kristniboðar ekkí á háum
aunum, ókeypis sprautur, sem við gefum, greiðum við
argar sjálf, svo að hjálp gleður okkur alltaf. En við
<ulum gleyma þessu núna,“ hélt hún áfram. „Það
ye.Ur vefiÖ okkur félagsskapur og tilbreyting, og þú
j?1S ’að ég er viss um, að Drottinn sendi þig
en^b' f'nn’ 3® hann hefur verið að tala til þin,
á þv'?“* trthúin að hlusta. Hvernig skyldi standa
að^fn ^a?nað’ °§ vænti svars. Odda þagði, ákveðin
V a ehhi undir meira samtal af þessu tagi.
hveðið1 foret(frar þínir sannkristin?“ spurði Betty á-
ir skipti fannst Oddu sér skylt að svara. „Fað-
fiarslnn ^ ðainn’" sagði hún, ,,en móðir mín varð
betta*9 trurmfíin Tyrir nokkrum mánuðum, ef það er
þá ’ Sem j30 att Vlð- Bn Þegar öllu er á botninn hvolft,
andi™01 Vl'^ kristin, er ekki svo?“ sagði hún ögr-
bettamm sagði Betty íhugul. „Ef þú átt við
vesahngs fólk umhverfis okkur, sem er í myrkr-
inu, þá kannski erum við það. Til að segja alveg rétt
frá, þótt það tilbiðji falsguði og mikil synd og skömm
sé í líferni þess, þá kannast það að minnsta kosti við,
að til sé æðri vera, og þar með er hægt að byrja að
kenna því. Það er langtum erfiðara að eiga við fólk
eins og þig, sem telur sig herra örlaga sinna og skip-
herra sálar sinnar og lifir eingöngu fyrir sjálft sig.“
Þótt orðin væru svo hreinskilin, að kalla mátti að
kenndi hörku í þeim, þá voru þau töluð svo blíðlega, að
Odda fann ekki til reiði. Henni varð allt í einu ljóst, að
það var mikill sannlekur í orðum hennar Betty. Allar
hennar miklu vonir höfðu verið tengdar henni sjálfri,
hamingju hennar og velferð. Þar var engin áætlun um
þjónustu við nokkurn annan. Vonir hafði hún átt, en
þær voru allar horfnar, Davíð var farinn og starfsbraut
hennar á enda. Hún fann, að eftir þessa ægilegu reynslu
gæti hún aldrei flogið aftur. En hún herti hjarta sitt og
lét langa þögn enda þetta samtal.
11. kafli.
Förunautur.
Það var eftir öðru með Betty, að hún reyndi ekki
meir að tala við Oddu um þessi mál. Eftir fáein andar-
tök sagði hún, að sólskinið væri að verða heldur sterkt,
og þær fluttu sig báðar inn undir bambus-skyggni. I
sama bili heyrðist fótatak Dicks á timburgólfi húss-
ins, og hann kom út til að setjast hjá þeim.
„Ég hef aðeins fáeinar mínútur,“ sagði hann. „Ég
þarf að búa lyfin til og fara svo að finna gamla mann-
inn, sem á heima hinum megin í dalnrnn. Hann er
svo veikur. Tsering lánar mér hest.“
Betty þótti mjög vænt um að heyra um þessa greið-
vikni, jafnvel þótt hesturinn kynni að vera mjög léleg-
ur gripur. Dick þyrfti þá að minnsta kosti ekki að
þramma bratta og óslétta vegu í heitu sólskini. Fyrir
þetta var hún þakklát.
„Vitið þið, ég held ég ætti að fara heim,“ sagði
Odda allt í einu.
Betty virtist hrökkva við, en Dick sagði rólega: „Ég
held, að þú sért mjög skynsöm. Vinir þínir hljóta að
vera mjög áhyggjufullir út af þér. Vegirnir eru opnir
sem stendur. Finnist þér þú vera fær um að ferðast,
þá er skynsamlegt að gera það, meðan tækifæri gefst
til þess. Ætlar þú að fljúga?"
„Fljúga?"
„Jú, það er flugstöð um það bil 80 km. frá Kal-
kútta. Fyrri hluta leiðarinnar ferðast þú með nokkurs-
konar langferðabíl, og hitt getur þú flogið.“
„Áreiðanlega er einhver önnur leið til,“ sagði Odda
kvíðafull. „Mér finnst blátt áfram, að ég geti ekki
nokkurntíma flogið aftur.“
Betty og Dick litu snöggvast hvort á annað með
þýðingarmildu augnaráði, og hann sagði: „Jú, þú
getur farið með lest, en það er hægfara og erfitt ferða-
lag. Ég veit ekki, hvort þú gætir ferðast ein, þar sem
þú hvorki þekkir landið né tungumálið."
Fótatak heyrðist þá í húsinu litla. Ungfrú Peter-