Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 22

22
NORÐURLJÓSIÐ
skal ekki rætt um það, heldur bent á, að Jesús Kristur
er sonur Guðs í öðrum skilningi en þeir. Það kemur
fram svo mörgum sinnum í ritningunni, að á því getur
ekki leikið vafi, vilji menn trúa vitnisburði Guðs, sem
hann hefur borið um Kr.'st í þeirri bók.
Þegar hann var hjá Guði, var hann í Guðs mynd.
Á ummyndunarfjallinu, þegar klæði hans urðu fann-
hvít og ásjóna hans ljómaði sem sólin, þá fengu þrír
af lærisveinum hans að sjá, hvílíka dýrð hann hafði
hjá Föðurnum. En hann lítillækkaði sig, afklæddist
dýrð sinni og kom fram að ytra hætti sem maður.
Hann varð hungraður og þyrstur, þreyttur, þarfnaðist
svefns og hvíldar.
Hann lítillækkaði sig, varð hlýðinn. Hann laut vilja
Guðs í öllum greinum. Hann var laus við alla uppreisn
gegn Guði. Þegar hann sá kvalir sínar og krossdauð-
an framundan, þá bað hann: „Faðir, ekki sem ég vil,
heldur sem þú vilt.“
Dauði Jesú Krists á krossinum á Golgata — það var
e?na leiðin, til að bjarga föllnum, syndugum, sekum
mönnum frá réttlátum dómi Guðs. Og slík var elslca
Guðs til okkar manna, að hann fórnaði hinu besta og
dýrmætasta, sem hún þekkti, sjálfum syni Guðs. Þetta
var gert með fullu samþykki sonarins. Með þessu móti
einu gátu syndugir menn fengið fyrirgefningu og öðlast
eilíft líf, sælu og dýrð hjá Guði.
Þriðji kafli.
„Orð krossins .... (lKor.1.18.)
„Guð lét þannig rætast það, sem hann hafði boðað
fyrirfram fyrir munn allra spámannanna, að Kristur
skyldi pínast.“ (Post.3.18.) „Orð krossins er. . . . kraft-
ur Guðs.“ (lKor.1.18.) (Vér tölum) speki Guðs í leynd-
ardómi.... sem enginn af höfðingjum þessarar aldar
þekkt', því að ef þeir hefðu þekkt hana, hefðu þeir
ekki krossfest Drottin dýrðarinnar." (lKor.2.7.,8.)
Ritningin geymir marga spádóma um Krist, saman-
lagt skipta þeir hundruðum. Sumir finnast í fórna-
lögmáli því, sem Drottinn gaf ísrael, einnig lögum
þeim, er Guð gaf þeim um helgidaga, hátíðir og fl. En
spádómarnir bentu fram til þess tíma, er Kristur mundi
birtast, og til þess verks, er hann mundi vinna mönn-
um til hjálpræðis. Páskalambið, syndafómirnar,
sektarfómirnar, heilla- eða þakkar-fómirnar bentu
fram til fórnar hans. Allar þær fómir, sem kröfðust
úthellingar blóðs, voru beinir spádómar um friðþæg-
ingu Krists. Hún varð ekki framkvæmd án úthelling-
ar blóðs hans.
„Sú sálin, er syndgar, hún skal deyja,“ sagði Guð
síðar fyrir munn eins af spámönnum sínum. Þetta er
í samræmi við það, er hann hafði í öndverðu sagt
Adam: „Á þeim degi, sem þú etur af því (skilningstré
góðs og ills) skaltu deyja.“ Adam hlýddi ekki. Hann
neytti hins forboðna ávaxtar. Þá rofnaði samband hans
við Guð. Við, sem lifum nú á dögum og njótum þæg-
inda rafmagnsins, vitum mæta vel, að slitni raflínan,
rofnar straumurinn. Við sitjum í myrkri og kulda vetr-
ar, uns viðgerð hefur farið fram.
Þannig sat allt mannkynið í myrkri, uns Drottinn
Jesús kom. Hann sagði: „Ég er ljós í heiminn komið
til þess að hver, sem á mig trúir, sé ekki í myrkrinu."
(Jóh.12.46.)
Guði sé lof, að sérhver sá, er njóta vill ljóss lífsins,
má koma til Drottins Jesú, samtengjast honum með
trúnni á hann og öðlast við það lífið og samfélagið, sem
Adam missti forðum. Sannarlega er „orð krossins kraft-
ur Guðs til hjálpræðis" þeim, sem trúa á Jesúm.
4. kafli.
„Píslir Krists.“ (1P6U.11.)
„Hann var fyrirlitinn, og menn forðuðust hann,
harmkvælamaðiu- og kunnugur þjáningum, líkur manni,
er menn byrgja fyrir andlit sín (líkur manni, sem
byrgir oss auglit sitt, önnur þýðing) fyrirlitinn, og vér
mátum hann einskis; — en vorar þjáningar voru það,
sem hann bar, og vor harmkvæli, er hann á sig lagði;
vér álitum hann refsaðan, sleginn af Guði og lítillætt-
an. En hann var særður vegna vorra synda og kram-
inn vegna vorra misgjörða; hegningin, sem vér höfðum
til unnið, kom niður á honum og fyrir hans benjar
urðum vér heilbrigðir. . . .
Drottinn lét misgjörð vor allra koma niður á hon-
um. . . .Hann var hrifinn burt af landi lifenda; fyrir
sakir syndar míns lýðs var hann lostinn til dauða.“
(Jesaja 53.3., 4, 5., 6., 8.)
„Píslir Krists“
Ritningin bregður upp nokkrum myndum, sem beina
hljóta hugsun mannsins að því, hve mikið Drottinn
Jesús Kristur varð að líða, er hann lagði á sig harm-
kvæli vor, tók á sig þá refsingu, sem þeir hefðu ann-
ars orðið að þola, sem trúðu á hann áður og trúa á
hann á þessum íma.
Ein myndin var páskalambið, er segir frá í 12 .kafla
í 2. bók Móse. Það var steikt við eld. Mósebók hin
þriðja hefst á kafla um fórnir. Þar mætir brennifórnin
auganu fyrst. Hún var öll brennd nema skinnið. Prest-
urinn, sem bar hana fram, félck það.
Svo kom matfóm, sem brennd var á altarinu. Þá
er sagt frá matfóm, sem bökuð var í ofni.
Fómir þær, sem brenndar voru á altarinu, gátu allir
prestar Guðs séð. En enginn gat horft á, meðan matfórn
var bökuð í ofni. Aðeins sá, er alla hluti sér, hvort sem
þeir eru leyndir eða opinberir, gat séð hinar leyndu
þjáningar Krists, er hann hékk á krossinum í myrkr-
inu, sem kom yfir jörðina, þegar hann leið.
Hann var fyrirlitinn.
Hann ólst upp í Galíleu. Galíleumenn voru ekki mik-
ilsmetnir af heldristétta mönnum í Júdeu og Jerú-
salem. Ekki var heldur Nasaret í miklu áliti. Er
Filippus sagði Natanael vini sínum frá Jesú, spurði
hann: „Getur nokkuð gott komið frá Nasaret?“ Þetta
var álitið á heimaborg Jesú.