Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 48

48
NORÐURLJÓSIÐ
hún hafði fellt, er hún var ein í herbergi sínu, og það
í margar, margar vikur á eftir. En tíminn mýkti höggið.
Ný starfsbraut opnaðist. Annríkið tók að þoka beiskju
hins liðna á brott úr hjarta hennar.
Þetta var löngu liðið, sagði hún sjálfri sér. Hún
gekk á braut frá auglýsingunni og hristi þessar hugsan-
ir af sér. Það var huggun, það var léttir í því að vita,
að þessi nýi Jón Williams var svo breyttur, svo fjar-
lægur og fráskilinn henni. Óbrúandi djúp var á milli
þeirra. Hún fór jafnvel að velta fyrir sér, hvers vegna
hún hafði verið svona hrifin af honum. En það var á
þeim dögum, sem voru áður en hann „breyttist.“ Síðan
voru þau sitt á hvoru heimskauti. Hlutina hefði hún
aldrei litið sömu augum og hann. Sameiginleg sjónar-
mið hefðu þau aldrei átt, né hún getað fylgt honum
á þessari nýju lífsbraut hans, sem alveg batt hann við
sig. Jæja, senn yrði hún komin í strætisvagninn og á
fleygiferð í brott frá auglýsingunni um trúboðssam-
komurnar, ögrandi myndinni.
„Má ég gefa yður eina af þessum?“
Stúlka, viðfelldin á svip, var með handfylli sína af
smáblöðum, sem hún gaf þeim, er gengu framhjá.
Með ógeði flýtti Jennifer sér (Eitthvert nýtt ólyktar-
eyðilyf, hugsaði hún. Þeim veitir ekki af því hér.) Þá
sá hún græna prentstafi. Án þess að hægja á sér brá
hún hendinni aftur fyrir sig, svo að stinga mætti blaði
í hana. Ekki leit hún á það fyrr en hún hafði gengið
stuttan spöl ofan strætið. Þá leit hún á það í laumi. Það
var sem hún hafði búist við. Þetta var smækkuð útgáfa
af stóru auglýsingunni. Er forvitni hennar var svalað,
ætlaði hún að henda blaðinu á götuna. Einhver óljós
hvöt kom henni til að brjóta blaðið vandlega saman og
láta það með varfæmi niður í handtöskuna. Tilkynning-
in vakti engan áhuga hjá henni. En hana fýsti að athuga
í næði myndina af Jóni og reyna að gera sér ljóst, í
hverju það væri fólgið, að hann var svo breyttur.
Pakkann fékk hún Yvette, sem lofaði hana hástöf-
um. Hún staðhæfði, að sú hugsun, að Jennifer kæmi
svo fljótt aftur með pakkann hefði alveg hresst sig
upp. Sér liði þegar miklu betur. Brosandi baðst Jenni-
fer undan þakklætinu. En henni þótti sannarlega
vænt um að sjá, hve skjótt kom batinn. Hún fór niður
til íbúðar sinnar, ánægð yfir gerðum greiða.
Gott var að vera komin aftur heim í íbúð sína,
einkum eftir komuna í umhverfi Rochester Street. Hún
litaðist um. Ibúð hennar var ríkmannleg, hljótt var þar
og húsgögnin þægileg. Tilfinningin um létta daga og
nægar eignir svalaði huga hennar. Ævi hennar var
í sannleika góð.
Hún opnaði handtöskuna til að ná sér í bréfvind-
ling — og sá um leið samanbrotið dreifiritið. Hún
fletti þvt í sundur og straulc úr brotunum. Hún horfði
á mynd Jóns Williams lengi og fast. Varir hennar
titruðu dálítið og tár gerðu henni dimmt fyrir augum.
Þá skall yfir hana beiskjubylgja. Hún kreisti saman
boðsbréfið og fleygði því í arininn. Það féll undir
rafmagnshitarann, niður í arininn, á ,,eldinn“ þar,
sem var stæling á kolaeldi. Auðvitað brann ekki smá-
ritið, en það breiddi smám saman úr sér, þegar hönd
hennar var hætt að kreista það saman. Henni fannst
þá, að það væri kviknað í ritinu, og það mundi fara
að loga. Hún rétti fram höndina og greip það, en fann
auðvitað, að það var kalt. Hún sléttaði hrukkurnar,
lagði það á millurn tveggja pappírsblaða og vissi varla,
hvers vegna hún gerði það. Hún lét það svo í hólf í
skrifborði sínu og reyndi sem hún gat til að gleyma því.
Næsta kvöld þurfti hún að opna sama hólfið. Híin
sá arkirnar, mundi, hvað var á milli þeirra og tók smá-
blaðið aftur. I þetta sinn var hún strangari við sjálfa
sig. Hún reif það í tætlur og fleygði þeim í litla rusla-
körfu, sem var í eldhúsinu hennar. Þar með, sagði hún
við sjálfa sig væri Jón Williams aftur horfinn úr ævi
hennar. Einnig þessar annars heims hugmyndir, sem
hefðu svo gagntekið hann og tekið hann frá henni.
En hún vissi ekki, hve hlífðarlaust Andi Guðs átti enn
eftir að berjast við hana.
Iðrun greip hana. Nú æskti hún þess, að hún gæti
haldið blaðinu einu sinni enn í hendinni. Fyrir löngu
hafði hún fleygt þeim myndum, sem hún átti af Jóni
Williams. Nú hafði hún eyðilagt síðustu myndina hans
og hina einu, sem hún hefði getað haft. Þá hvarflaði
það að henni, að ekki væri það Jón og ekki hún sjálf,
sem hún væri reið við, heldur þessar heimskulegu og
fjarstæðufullu hugmyndir, sem hertekið höfðu hann
og rænt honum frá henni.
Mikil bylgja beiskju og gremju hóf sig upp í hjarta
hennar.
Til þess að losna við þessar hugsanir greip hún
kvöldblaðið. Þar fann sál hennar enga hvíld heldur.
I fréttunum tók hún eftir dagsetningunni: „Miðviku-
daginn 15. september.“ Það var dagurinn, þegar sam-
komurnar áttu að byrja, sem hún hafði lesið um í
auglýsingunni stóru. I kvöld. Þarna var komið tæki-
færið að sjá Jón aftur — að sjá Jón sjálfan.
Þessi hugsun gagntók hana. Það var tími til að
komast þangað nógu snemma, ef hún tæki leigubíl.
Hún fór í kápu, með háum kraga, sem náði upp að
eyrum. Hún lét á sig hatt, er skyggði á andlit hennar.
Þá datt henni í hug að setja sólgleraugu í handtösk-
una. Ef hún setti þau á sig, mundi Jón aldrei þekkja
hana.
Hún smeygði sér út úr íbúðinni með tilfinningu
sem væri hún samsærismaður, kallaði á leigubíl og bað
um að verða ekið í Rochester stræti. Það var hið eina,
sem henni gat dottið í hug. Hún vissi, að strætið var í
sama hverfinu. Þegar hún vissi, hvar salurinn væri, yrði
hún ekki nema nokkrar mínútur að komast þangað.
Hún steig út úr bifreiðinni og lét hana fara. Hún
spurði til vegar. Óþægileg hugsun greip hana. Setjum
svo, að þessi gamla kona væri líka á leiðinni þangað!
Til allrar hamingju fyrir Jennifer, var hún það ekki.
Hjá konunni fékk hún nauðsynlegustu leiðbeiningar
til að finna salinn, sem var aðeins í fremur lítilli fjar-
lægð. Hún hafði því nægan tíma.