Norðurljósið - 01.01.1978, Qupperneq 53

NORÐURLJÖSIÐ
53
hafði sagt þá um morguninn, að umbúðirnar skyldu
fjarlægðar. Jón mundi því sjá hana, eins og hún var,
þegar hann kæmi næst. Hvað mundi hann halda um
hana? Mundi honum finnast, að hún hefði verið að
blekkja hann? Það hafði hún ekki gert af ásettu ráði.
Allt var þetta keðja kringumstaöðna.
Nú sá hún sjálfa sig í spegli. Það var í fyrsta skipti,
síðan slysið vildi til. Það var Guðs miskunn, hve lítil
merki slyssins sáust á andliti hennar. Þar voru fáein
hármjó ör, sem mundu hverfa. Líka nokkrir marblettir,
sem hún mundi fljótlega losna við. Sem kraftaverk hefði
gerst voru engar varanlegar skemmdir á augunum. En
henni var sagt, að hún hafði fengið alvarlegt tauga-
áfall. Hún mundi þurfa langa hvíld í næði úti í sveit.
Hugsanir hennar snerust nú að því, að hún mundi
að líkindum sjá Jón aftur. Það mundi verða feimnis-
fundur fyrir þau bæði. En hún var frelsuð frá þessu.
Næsta morgun fékk frú Biggs bréf, sem gerði hana
hrygga. ,,Ó, hamingjan góða!“ sagði hún hrygg við
Jennifer. „Hann kemur ekki. Hann þarf að vera á
ráðstefnu og getur ekki komist hingað.“
Þessar fréttir ollu Jennifer mikils léttis. Hún losnaði
þá við óþægilegar kringumstæður. Samt gat hún ekki
dulið sjálfa sig þess, að þær ollu henni sárum von-
brigðum. Nú mundi hún ekki sjá hann. Ef til vill mundi
hún aldrei hitta hann aftur. Þetta samband hans við
hana hafði verið stutt. Samt hafði það valdið þátta-
skilum í ævi hennar. Nú hyrfi hann henni fyrir fullt
og allt. Þetta yrði refsing hennar, sagði hún full af
eftirsjá, fyrir það, að hún hafði brugðist honum, þegar
hann bauð henni að fylgja sér á þessari nýju braut,
sem hann fann, að hann var kallaður til að ganga. Hún
hafði staðið gegn honum, hafnað bæn hans og látið
hann einan ganga sína leið.
„Hann minntist á þig,“ sagði frú Biggs. „Hann
biður mig að segja, að honum þyki leitt að geta ekki
hitt þig. Það gleður hann mjög að vita, að þú hefur
fundið Drottin sem frelsara þinn. Hann ætlar að skrifa
þér bréf í næstu viku, þegar þú ert orðin fær um að
lesa það. Ég sagði honum, að þú byggist við að verða
senn laus við umbúðirnar.“
Hann ætlaði þá að skrifa, kurteislegan, lítinn miða
einungis. Hjarta hennar þráði heitt hlýju, ástúðlegu
setningarnar, sem fy’lt höfðu bréf Jóns á kærum, löngu
dánum dögum!
Fáum dögum síðar fór Jennifer úr sjúkrahúsinu.
Hún kvaddi frú Biggs ástúðlega, sem ekki var fjarri tár-
um, þótt hún reyndi að dylja það með mælskuflóði.
Jennifer lofaði að koma og heimsækja hana, þegar
hún væri komin aftur í íbúð sína. Hún ætlaði fyrst
að dvelja nokkrar vikur við sjávarsíðuna. Hún hafði
hugsað sér að dveljast heima hjá sér. En læknarnir
höfðu ráðlagt henni, að hún skyldi breyta til og fara í
nýtt umhverfi. Hún hafði því valið sér rólegt hús, sem
gestir gátu dvalið í. Hún hafði lesið um það í kristilegu
tímariti. Það var við sjóinn.
Allen-hjónin urðu fyrir vonbrigðum, er hún gat
ekki komið til þeirra. En þau samþykktu, að fyrst af
öllu yrði hún að ná sér fullkomnlega. Það yrði að
vera áhugamál allra. Þau skrifuðust oft á við hana
og tóku fljótt eftir, að dóttir þeirra var eitthvað orðin
breytt.
„Hún hefur breytst, síðan hún varð fyrir slysinu,"
sagði faðir hennar, þegar hann sat við arineldinn og
ræddi.
„Hún er rólegri og miklu alvörugefnari,“ sagði móðir
hennar.“ „Það var leiðinlegt — “ hún þagnaði og stundi
við.
„Ég veit það,“ sagði herra Allen hugsandi, „það var
leiðinlegt, að hún sleit trúlofun þeirra Jóns, varst þú
að hugsa um. Hann var góður piltur. En auðvitað gat
Jennifer ekki fylgt honum í þessari nýju vitleysu hans.
Þau voru betur komin sitt í hvoru lagi eftir það.“
„Ég veit ekki,“ svaraði kona hans hægt. ,,Það eru
kaflar í bréfum Jennifer, sem koma mér til að gruna,
að hún sé farin að hugsa á sama hátt. Ég heyri, að
Jóni gangi ágætlega í þjónustu sinni og sé orðinn
frægur maður.“
„Hann hefði orðið frægari, hefði hann haldið
áfram á starfsbraut sinni,“ mælti herra Allen óþýðum
rómi. „Sá ungi maður olli mér miklum vonbrigðum."
„Jæja, það sem á að verða, það verður. Jennifer
fær rétta manninn einhvern tíma.“
8. kaflli.
Bréfasldpti.
Þegar Jennifer var komin að sjónum, fór henni að
finnast, að hún væri ný manneskja. Hún svaf betur,
borðaði vel og heilsuroði kom í kinnar hennar. Hún
fann litla fríkirkju. Þar fann hún, að hún átti vel
heima. Hún naut þess í raun og veru að sækja guðs-
þjónustur.
Morgun einn kom bréf frá Jóni. Það hafði verið
sent í sjúkrahúsið, en þaðan til hennar. Utanáskriftin
var auðvitað „Ungfrú Jana Ascott." Hún las bréfið i
einrúmi í herbergi sínu, sæl af því að sjá þessa kunnu
rithönd aftur. Hann spurði, hvernig henni liði, sagði
stuttlega frá því, sem hann hafði frétt af frú Biggs.
Litla bók guðrækilegra ljóða lét hann fylgja og vonaði,
að þau yrðu henni til gamans og gagns.
Hún leit á ljóðin. Þau voru mjög blátt áfram, sum
dálítið óunnin (sagði henni reynsla hennar af bók-
menntum). En það var viðkvæmur áhugi í þeim, er
snart hana. Þá sá hún, að í kverinu var miði. „Gætuð
þér ritað eitthvað líkt þessu handa mér?“ J.W.
Jana hrökk við og lét bókina falla í lcjöltu sér. Nú
stóð hún andspænis má'i, sem hún hafði verið í efa um.
Það var starfsbraut hennar. Hún var farin að finna, að
vinsælu sögurnar gæti hún ekki skrifað framar. Hugar-
farsbreyting hennar gilti dauða gömlu Jönu Ascott og
alls þess, er hún var. Jana hin nýja átti enga starfs-
braut, heldur ekki lífsframfæri, jafnvel enga atvinnu.
Þá hvarflaði að henni ný hugmynd. Guð var að
kalla hana eins og hann áður hafði kallað Jón Willi-