Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 63

NORÐURLJÓSIÐ
63
Ég þekki bæði efann og trúna
Eftir Frank Mangs.
Frank Mangs — kunnur trúboði á Norðurlöndum
— og til fleiri ára starfsmaður við blaðið „Livets
Gang“ — getur horft um öxl á 60 ára predikunarstarf.
I þessu starfi hefur hann unnið marga fyrir Krist bæði
í Bandaríkjunum og á Norðurlöndum. Miklar vakn-
ingar hafa fylgt Mangs. Ein hin víðtækasta er Mangs-
vakningin í Osló, þar sem fleiri hundruð manns öðl-
uðust nýtt líf. Hann er einnig kunnur sem mikilvirkur
rithöfundur. f þessu viðtali við Evu Cronsioe, sem hér
fer á eftir, talar Mangs opinskátt um spurningu, sem
margir vildu sjálfsagt leggja fyrir hinn aldna leiðtoga.
Hefur þú nokkru s'nni efast, Frank Mangs?
„Já, það hefur komið fyrir. En jafnvel þó að mín
mannlega skynsemi efist, get ég átt lifandi trú innst
inni. Því að innst inni í hugskoti okkar er trúin ekki
eitthvað, sem við höfum áunnið okkur, heldur gjöf,
sem Jesús Kristur gefur, þegar hann fær að koma
inn í hjörtu okkar. Guð er miskunnsamur. Hann snýr
ekki við okkur bakinu, þegar við efumst. Hann skilur
og hjálpar okkur. Slík trú er virk, þrátt fyrir efann,
segir Frank Mangs.
Lífið hefur ekki alltaf verið sólskin, söngur og
sæla. Það hefur verið hart, mjög hart oft á tíðum,
segir Mangs, sem verið hefur predikari í 60 ár, og á
sínum langa lífsferli hefur hann öðlast mikla reynslu
um mannleg vandamál og ýmsa erfiðleika í sambandi
við trúna.
Við tölum einmitt við Frank Mangs um spurning-
una um trú og efa. Hvernig er hægt að hjálpa þeim,
sem efast? Hvernig getur maður skýrt þetta? Er hægt
að varðveita Guðs trú sína í öllum kringumstæðum?
Já, svarar Mangs, „því að ein af þeim ástæðum; að ég
trúi á Guð, er samhengið milli orsaka og afleiðinga.
Þegar ég var ungur drengur, var ég eitt sinn úti á
skíðum. þá gerðist það, allt í einu þaut snjókúla rétt
hjá andlitinu á mér. Ég sá ekki þann, sem kastaði, en
ég sá snjókúluna og skildi, að einhver hlaut að hafa
kastað henni. Snjórinn hnoðaðist ekki þannig saman af
sjálfsdáðum. Einhver hlaut að standa á bak við þetta.
Einhver hlaut að hafa kastað."
Sköpunin og skaparinn.
Ég veit, að ég er á jarðarhnettinum, sem brunar
áfram í geimnum á 29 km. hraða á sekúndu. Ég er
neyddur til að trúa, að það er einhver skapari á bak
við þetta. Hann hefur skapað náttúrulögmálin og gert
þau þannig, að hnötturinn hreyfist og helst á braut
sinni í geimnum. Sköpunarverkið neyðir mig til að
trúa því, að Skapari sé á bak við sköpunina. Þetta er
önnur hliðin. Á hinni hliðinni er allt, sem við höfum
fengið að reyna um guðdómlega handleiðslu. Guðs
handleiðsla og boð frá öðrum heimi hefur komið til
mín í einmanaleik mínum. Það sýndi, að þetta er
afleiðing af boði eða skipunum um hjálp handa þeim
mönnum, sem þurftu einmitt á þeirri stundu á hjálp
nð halda.“
„Hefur þú aldrei efast um Skaparann?"
Þá verðum við fyrst að gera okkur ljóst, hvað við
eigum við með orðinu efi. Það er mismunur á efa
og afneitun. Hinn efagjarni spyr, en afneitarinn hefur
afgreitt málið. Efasemdamaðurinn leitar að svari, en
afneitarinn kærir sig ekki um neitt svar.
Ég vil nefna noldcur greinileg dæmi þess, hvernig
ég hefi efast. Það bar við fyrir löngu, þegar hljóð-
bands-upptakan var nýbyrjuð. Ég hafði tekið með mér
segulbandstæki frá Ameríku. Til þess að heyra, hvem-
ig enski framburðurinn minn hljómaði, las ég allt
Jóhannesarguðspjall inn á segulband. Þegar því var
lokið, lagðist ég á legubekkinn og hlustaði á ensku
upptökuna. Þá komst ég að því, að það er eitt að lesa
og annað að heyra textann frá Biblíunni. Það leið ekki
á mjög löngu, þangað til ég kom að frásögninni, sem
segir frá þrætum og misklíð milli lærisveina Jóhannes-
ar og Gyðings nokkurs. Þetta kom aftur og aftur.
Eitthvað, sem ekki stendur heima.
Ég stöðvaði bandið og hugsaði: „Hér er eitthvað, sem
er ekki eins og það á að vera.“ Ég efaðist ekki um
Jesúm frá Nasaret sem sannsögulega persónu. Ég ef-
aðist ekki heldur um, að hann væri sá, sem hann
sagðist vera og hann er. Ég efaðist aðeins um þessa
frásögn. Mér fannst hún ekki geta staðist. Ef satt skal
segja, sýndist þetta fjarstæðukennt. Einmitt þetta
fannst mér. Ég átti svo erfitt með að trúa því, að læri-
sveinarnir gætu verið svo gagnteknir af þessu.
Þetta kvöld átti ég að tala og varð hræddur. Ég
efaðist um eitthvað, sem stóð í Biblíunni, sem hafði
mest gildi fyrir mig og gaf mér mest. Hvað átti ég
að gera? Hringja og segja, að ég gæti ekki komið?
Hvaða ástæðu átti ég að nefna? Að ég efaðist um
áreiðanleika Jóhannesar guðspjalls?
Þá heyrði ég rödd innra með mér, sem sagði: „Er
það nauðsynlegt fyrir þig, að predika um efasemdir
þínar, þú, sem ert sendur til að predika trú og full-
vissu? Láttu þetta mál hvíla í þögn og friði.“ Þá kom
dálítið einkennilegt fyrir. Spurningarnar og æsingin
hurfu. Ég fór á samkomuna og fékk að reyna guð-
dómlegan árangur, þar sem margir sannfærðust um
synd sína og sneru sér til Drottins Jesú.
Þegar ég fór heim, hugsaði ég á þessa leið: „Þetta
var furðulegt. Það byrjaði með efa, en svo fékk ég