Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 68

68
NORÐURLJÓSIÐ
hafði sjónina. En það verð ég að segja, að ég dáðist oft
að því, hvað hann mundi og gat vitnað til ákveðinna
kafla í Guðs orði, alveg fram á síðasta æviár sitt. Ég
man, er hann talaði síðast á Sjónarhæð, þá 92 ára
gamall og sjónlaus. En þá las hann langan kafla úr
ritningunni, sem hann hafði fyrir texta, og fór rétt með
hvert orð.
Við áttum oft tal saman um biblíuna og um trúmá!.
Man ég eftir mörgum indælum stundum, sem við áttum
þannig saman. Þó kom það fyrir, að við vorum ekki
sammála, stundum urðu jafnvel allhörð orðaskipti
á milli okkar. En svo var vinátta okkar traust og kær-
leikur okkar hvors til annars, að þetta skyggði elcki á
bræðralag okkar.
Sigurður verður mér eftirminnilegur, ef til vill
eftirminnilegastur þeirra manna, sem ég hef kynnst.
Ber margt til þess. Ég nefni aðeins fátt eitt: Skapið
var líkast eldfjalli, en þó var drengskapur hans og
kærleikur engu minni og tryggð hans einstök við þá,
sem hann tengdi vináttu við. Þá verður mér ógleym-
anlegur hinn brennandi áhugi hans á málefnum Drott-
ins fram á síðustu stund. Bænamaður var hann mikill
og fékk oft að reyna dásamleg bænasvör, einkum er
hann bað fyrir sjúkum. Geta margir fleiri um það
vitnað. Marga nótt vakti hann tímunum saman á bæn
á seinni árum sínum. Ekki fór Sigurður varhluta af
sorgum og erfiðleikum lífsins, en hann sagði mér, að
ekkert hefði þroskað sig eins og mótlætið.
Hann missti þrjá syni sína nýfædda og hinn eina,
sem eftir var, uppkominn efnismann. Hygg ég, að það
hafi verið þyngsta raun, sem fyrir hann kom, er hann
varð að sjá honum á bak.
Konu sína missti hann fyrir 36 árum, og síðast
missti hann Sigríði dóttur sína síðastliðið vor, er hann
átti um átta mánuði ólifaða. Hún hafði alla tíð verið
hjá honum og sá um hann síðustu árin af sérstakri
alúð og umhyggju, svo að einstakt má teljast.
Eftir að hann dró saman seglin við búsýsluna og
minnkaði við sig, þá kominn fast að sjötugu, ferðaðist
hann talsvert mikið um og predikaði Guðs orð, bæði á
Suður, Vestur og Norðurlandi. Stundum einn, en oftar
þó með öðrum. Auk þess vitnaði hann trúlega fyrir
mörgum í einkasamtölum. Segja má, að hann notaði
hverja stund til að bera vitni um Drottin sinn og frels-
ara Jesúm Krist, honum vildi hann þjóna, honum vildi
hann lifa, honum vildi hann deyja.
Mikið var hann búinn að þrá að fá að fara héðan,
til að vera með Drottni sínum, þegar hann var orðinn
farlama af eHi og sjónleysi. En þó sagði hann oft við
mig, að hann vildi beygja sig undir vilja Drottins í því
efni. Loks fékk hann hvíldina 98 ára gamall, farinn að
þreki.
Sigurður hélt uppi merki Drottins í Skagafirði rúma
hálfa öld. Nú er þetta merki falHð. En hver verður til
þess að hefja það á ný? — Skarðið bíður enn ófyllt —
og verður vandfyllt. Þökk sé Drottni fyrir líf og starf
Sigurðar á Egg.
Æviatriði Sigurðar Þórðarsonar
Sigurður Þórðarson var fæddur á Hnjúki í Skíðadal
í Skagafirði 10. okt. 1879, sonur hjónanna Þórðar
Jónssonar og Halldóru Jónsdóttur. Hann ólst upp á
Hnjúki í fjölmennum systkina hópi. Uppeldið var
strangt, sérstaklega hjá föður hans, en nóg fengu þau
að boröa. Urðu þessi systkini öll mannvænleg og mynd-
arfólk. Hnjúksættin, sem orðin er fjölmenn, hefir feng-
ið orð fyrir dugnað og atorku, framsækni og framsýni.
Viljastyrkur og skapríki hefir og verið nokkuð áber-
andi í ætt þessari.
Sigurður lauk námi við bændaskólann á Hólum
1901. Eftir það var hann í Skagafirði. Kenndi fyrst 3
vetur í Hegranesi. Giftist Pálínu Jónsdóttur frá Egg,
en þau voru þremenningar að frændsemi. Bjuggu þau
fyrst nokkur ár á þrem stöðum í Skagafirði, en fluttust
þá að Egg og bjuggu þar alla tíð eftir það. Pálína lést
14. nóv. 1942. Þeim varð 7 barna auðið, en 3 drengir
dóu nýfæddir. Eini sonurinn, sem uppkomst, Þórður
Skíðdal, dó 1933, þá 25 ára. Elsta dóttir hans Sigríður
dó á síðastliðnu ári. Tvær dætur hans eru nú á lífi,
Halldóra, sem er sjúklingur, og Jónína húsfreyja á
Egg, gift Jóhannesi Hannessyni og eiga þau 5 upp-
komin, mannvænleg börn.
Sigurður lá um átta mánuði í Sjúkrahúsi Sauðár-
króks og dó þar 12. janúar s.I. 98 ára að aldri.
Ljóð flutt við útför hans:
Nú er gamla hetjan hnigin,
hvíld er þreyttum jafnan góð.
Stóð hann oft í stríði hörðu,
styrktur Andans heitu glóð.
Hræddist ekki hæðni manna,
hann fór tíðum leiðir einn.
Þorði að hefja hátt sitt merki,
hugurinn var djarfur, hreinn.
Há og fögur fjöllin rísa,
fannkrýnd um hans æskusveit,
ógnþrungin um ægivetur,
en á vorin björt og heit.
Þannig var hans innra eðli
eins og kynngimögnuð fjöll,
en hans öra, heita hjarta
hreint sem drifhvít, fallin mjöll.
Enginn var hann miðlungsmaður,
mælti stórt og hugði djarft.
Hræsni, svik og ótryggð alla
ávallt dæmdi hárbeitt, skarpt.
í verki engu var hann hálfur,
vildi ganga rétta braut.
Eklcert skeytti um álit manna,
aðeins sínum Drottni laut.