Norðurljósið - 01.01.1978, Page 72

72
NORÐURLJÓSIÐ
eins og svo oft áður hennar óeigingjarni kærleiki til
þeirra, sem þurftu á hjálp hennar og umhyggju að
halda. Trú hennar var ekki innantóm varajátning,
heldur trú, sem starfar af kærleika. Hún hrópaði ekki
á strætum og gatnamótum um trú sína, en hún sýndi
hana í verki. Allt líf hennar bar vitni um þessa ein-
lægu trú, sem hún átti í hjarta sínu. Hún var ekki
þeirrar gerðar, að hún hreykti sér upp, eða léti á sér
bera, ekkert var fjær henni. I lítillæti, auðmýkt, þolin-
mæði og hreinlyndi speglaðist trú hennar.
Það var hennar hjartans áhugamál, að aðrir fengju
að eignast þá einlægu trú á Drottin Jesúm, sem hún
átti sjálf. Þess vegna stofnaði hún, ásamt nokkrum
konum af Sauðárkróki og Hegranesi kristniboðsfélag,
sem hlaut nafnið Frækomið. Þær höfðu við og við
munasölu, þar sem seldir vom ýmsir munir, sem þær
höfðu unnið. Það, sem inn kom fyrir þá, var látið renna
til heiðingjatrúboðs. Ég hefi góðar heimildir fyrir því,
að þar hafi hlutur Sigríðar verið einna mestur, og
formaður þeirra sagði mér, að hún hefði verið lífið
og sálin í þessum félagsskap þeirra.
Við hjónin minnumst margra indælla stunda á
heimili hennar, sérstaklega samfélagsstundanna um
Guðs orð. Þær verða okkur ógleymanlegar. Ástvinum
hennar öllum og trúsystkinum vil ég benda á þessi
orð úr Hebreabréfinu: „Virðið fyrir yður, hvemig ævi
þeirra (hennar) lauk og líkið síðan eftir trú þeirra
(hennar).“
töm var þér jafnan.
Þú vildir græða og geisla senda
í líf þeirra, sem lifa í skugga.
Hver var leyndardómur
þinna líknarverka?
Það var trúin
á þinn dýrlega Drottin.
Honum gafstu hjarta þitt,
hug og líf.
Hann var þér allt
í hryggð og gleði.
Nú ertu hrifin til himinsala,
hrifin frá sjúkdómi,
sorg og þrautum.
Nú muntu öðlast þá æðstu gleði.
frelsarann sjálfan
þú fá munt að sjá.
Þá mun þakkargjörð
þér frá hjarta
líða til lausnara þíns.
Hans, sem sigraði synd og dauða,
keypti þér frelsi
og frið um eilífð.
Guðvin Gunnlaugsson.
Ljóð flutt við útför hennar 4. júní 1977,
Hví kom svo óvænt
kall þitt til betra heims?
Hví var líknarverkum
lokið svo fljótt?
Hví fékkstu ei lengur
að lifa og starfa?
fórna þér fyrir föður og systur?
Mörg voru bömin,
sem blíðu þinnar
fengu að njóta,
er fennti í skjólin.
I huga þau geyma hlýju þína,
ást og umhyggju alla daga.
Hjarta þitt var hreint,
hugur þinn ljúfur,
í sporum þínum uxu ódáinsblóm,
hönd þín var hlý og hlúa vildi
að veiku lífi
og veita styrk.
Þú þekktir ekki tvílyndi,
tál var þér fjarri,
tryggð þín og trúfesti
Rifjað upp gamalt atvik.
Sumarið 1932 kom ég að Egg í Hegranesi. Arthur
Gook, sem ég vann hjá á Akureyri, var þá í Bretlandi.
Ég var á leiðinni norður og æt'aði út í Fljót og finna
þar vin minn Ásmund Eiríksson. Kom ég þá við á Egg.
Þórð Skíðdal vildi ég hitta, því að við höfðum kynnst á
Akureyri. En þá var hann orðinn sjúkur maður og gat
ekkert gert. Sigurður var á engjum, en Sigríður dóttir
hans heima og var að þurrka þar hey. Ég brá mér í það
að hjálpa henni, fyrst að snúa heyinu, en síðan að taka
það saman. Undraðist ég þá afköstin hjá svo grannri
og smávaxinni stúlku, sem Sigríður var. í mínum huga
fór saman stærð og dugnaður. En mér var þá með öllu
ókunn hin harðskeytta og duglega Hnjúks-ætt.
Mér finnst vel eiga heima um Sigríði orðin, sem rituð
eru í Orðskviðunum 30.17.-20. um dugnaðarkonu:
„Hún gyrðir lendar sínar lcrafti
og tekur sterklega til armleggjunum.
Hún finnur, að atvinna hennar er arðsöm;
á lampa hennar slokknar eigi um nætur.
Hún réttir út hendurnar eftir rokknum,
og fingur hennar grípa snælduna.
Hún breiðir út lófann móti hinum bágstadda
og réttir út hendurnar móti hinum snauða.“
S. G. J.