Norðurljósið - 01.01.1978, Qupperneq 73

NORÐURLJÓSIÐ
73
„Kristur er upprisinn!“
Eftir ritstjórann.
Salurinn var troðfullur. í ræðustólnum var ungur
maður. Orðin runnu sem árstraumur af vörum hans.
Þetta fólk varð að sannfæra. Það varð að leggja niður
þá heimskulegu trú, að Guð væri til.
Ræðunni lauk. Fátæklega búinn maður reis á fætur.
Hann mælti aðeins þrjú orð: „Kristur er upprisinn!“
Þetta var rússnesk páskakveðja. Samtímis spratt fólkið
allt á fætur og hrópaði sem með einum munni svarið:
„Hann er sannarlega upprisinn!“
Hér voru tveir flokkar manna eða fulltrúar þeirra
manna, sem neita upprisu Krists eða játa hana. Þriðji
flokkurinn er þó til. Fólkið, sem efast, hvorki játar eða
neitar upprisu Krists. Ef til vill er sá flokkur nokkuð
fjölmennur. Honum fyrst og fremst er ætluð eftirfar-
andi grein. Hinir geta líka haft gagn af henni.
Þegar sanna skal, að Kristur reis upp frá dauðum,
verður fyrst að sanna, að hann hafi í raun og veru dá-
ið, er hann var krossfestur á Golgata.
1. Kristur dó í raun og veru.
Þegar postulinn Páll hafði kristnað margt fólk í
Korintu-borg á Grikklandi, þurfti hann að rita því bréf,
sem nú er kallað fyrra Korintubréfið. í 15. kafla þess
ritar hann í 3.-8. grein:
Það kenndi ég yður fyrst og fremst: að Kristur dó
vegna vorra synda samkvæmt ritningunum, og að hann
var grafinn, og að hann er upprisinn á þriðja degi sam-
kvæmt ritningunum, og að hann birtist Kefasi (Pétri),
síðan þeim tólf. (Annar maður var kjörinn til að vera
vottur upprisu hans á stað Júdasar. Post. 1.1.12.), síðan
birtist hann meira en fimm hundruð bræðrum í einu,
sem flestir eru á lífi allt til þessa, en nokkurir eru sofn-
aðir. Síðan birtist hann Jalcobi, því næst postulunum
öllum. En síðast allra birtist hann einnig mér eins og
ótímaburði."
Þannig hljóðar þá þessi frásaga. Hún staðhæfir fyrst
af öllu, að Kristur dó. Er hægt að sanna það? Gat hann
ekki hafa raknað við í gröfinni? Gat hann ekki hafa
verið í djúpu yfirliði, er hann var tekinn og lagður í
gröfina? Þannig hefur verið spurt. Eftirfarandi atriði
hrekja þetta:
1. Hann var líflátinn undir opinberu eftirliti.
Æðstu menn þjóðar Gyðinga voru þama viðstaddir.
Matt. 27.41.
Rómverjar sáu um aftöku hans. Hundraðshöfð-
inginn, er sá um aftökuna, staðfesti það frammi fyrir
Pílatusi, að Kristur væri dáinn.
Einn hermaður lagði spjóti í síðu hans. Ot úr sár-
inu rann blóð og vatn. Vatn hafði safnast í gollurs-
húsið, sem lykur um hjartað. Spjótsblaðið var svo
breitt, að karlmannshönd gat komist inn í sárið.
(Jóh. 20.27.)
2. Fólkið, sem safnast hafði saman við kross-
inn, sá, er hann gaf upp andann. (Lúk. 23.46.—
48.)
3. Ráðherrar tveir önnuðust útför hans og
bjuggu lík hans til greftrunar. Hefðu þeir gert
þetta, ef þeir hefðu ekki verið vissir um, að hann
væri dáinn?
4. Postulasagan skýrir frá því, að postulinn Pét-
ur minntist á dauða hans við fjögur ólík tækifæri.
Fullviss var hann um það, að Kristur dó.
5. Stefán hét maður, sem nefndur hefur verið
píslarvottur eða frumvottur, af því að hann lét
lífið fyrstur manna fyrir trúna á Jesúm Krist. Hann
slengdi þeirri ásökun framan í ráðið, sem dæmt
hafði Jesúm til dauða, að þeir væru banamenn
Jesú Krists. Þetta var alkunn staðreynd.
6. Páll postuli predikaði, þegar hann boðaði orð
Guðs í Antíokkíu, að Kristur dó. Post. 13.28., 29.
7. Löngu eftir, að Jesús Kristur fór til Guðs,
vitnaði hann um, að hann hafði verið dauður.
Opinb. 1.18.
Það er því alveg óhagganleg, sannsöguleg stað-
reynd, að Jesús Kristur dó.
2. Kristur var jarðaður.
1. Jósef frá Arímaþeu fékk leyfi Pílatusar til að taka
líkama Jesú ofan af krossinum. Honum til aðstoðar var
Nikódemus. Hann hafði í fyrstu komið til Jesú um nótt.
Nú var hann orðinn djarfur og hafði með sér hér um bil
hundrað pund af myrrublönduðu alóe. Þeir tóku nú lik-
ama Jesú og sveipuðu hann í líndúk með ilmjurtum,
eins og siður var hjá Gyðingum að búa lílc til greftrunar.
„En á þeim stað, þar sem hann hafði verið krossfestur,
var grasgarður og í grasgarðinum ný gröf, sem enginn
hafði enn verið lagður í. Þar lögðu þeir þá Jesúm —
því að gröfin var þar nærri — vegna aðfangadags Gyð-
inga.“ Jóh. 19.38.—42.
2. Bæði Markús og Lúkas segja frá því, að lconur,
sem fylgt höfðu Jesú frá Galíleu, voru viðstaddar, er
hann var greftraður.
3. Gröfinni var lokað með stórum steini. Á stað,
noklcuð fyrir utan Jerúsa’em, er klapparhóll. Rétt fast
við hann er lítill grasgarður, og við grasgarðinn hefur
verið höggvinn legstaður inn í bergið. Sumum, er skoð-