Norðurljósið - 01.01.1978, Síða 76

76
NORÐURLJÖSIÐ
6. Vottarnir, sem sáu Krist upprisinn, voru alveg á-
reiðanlegir.
Þeir höfðu næga dómgreind og siðferðisþroska til að
láta ekki blekkja sig eða táldraga.
Þeir voru valdir úr hópi manna, sem persónuleiki
Jesú Krists hafði dregið að honum. Jóhannes postuli,
sem var með honum í meira en þrjú ár, ber honum
þennan vitnisburð: ,,Hann þekkti alla og þurfti þess
ekki, að nokkur vitnaði um manninn, því að hann vissi,
hvað með manninum bjó.“ (Jóh. 2.24.)
Þeir voru með honum í meira en þrjú ár. Á þeim
tíma kenndi hann þeim og ól þá upp. Gat hann hafa
valið svo mikla vitsmunalega aumingja, að þeim gæti
skjátlast í þessu efni? Þeir, sem vilja gera lítið úr
dómgreind postulanna í þessu efni, gera þá um leið
ennþá minna úr Jesú Kristi sjálfum, sem valdi þá.
Matteus og Jóhannes voru báðir postular Jesú,
valdir af honum sjálfum. Markús var andlegur fóstur-
sonur Péturs, sem hafði sjálfur verið með Jesú, en
Pétur kallar Markús son sinn. (1. Péturs bréf 5.14.)
Svo náið var samband þeirra. En líkamlega var
Markús ekki sonur Péturs.
7. Trúin á upprisu Jesú Krists var í engu samræmi
við trú, hugsanir eða skap postulanna, þegar atburð-
urinn átti sér stað. Þeir trúðu, að almenn upprisa
ætti sér stað, en ekki upprisa eins einstaks manns. —
Þeir voru alveg bugaðir menn, vonlausir og daprir.
En eftir upprisu sína og himnaför sendi Jesús post-
u’unum og öðrum lærisveinum sínum heilagan Anda.
Þá breyttust þessir menn í ósigrandi hetjur. Þetta
hefði aldrei orðið án upprisu Jesú Krists.
8. Tíminn frá því, að Kristur dó, þangað til Páll post-
uli ritar 1. bréf sitt til Korintumanna, var aðeins 21 ár.
Hann var því ekki mjög langur. Fjórum árum áður en
bréfið var ritað hafði Páll boðað fagnaðarerindi Krists
í Korintuborg, um það bil 17 og hálfu ári eftir dauða
Krists og upprisu. Þess vegna voru þeir flestir lifandi,
sem höfðu séð hann upprisinn. Guðspjöllin öll voru
skrifuð á ævitíð þeirra manna, sem lifandi voru, er at-
burðirnir gerðust, og tóku þátt í þeim.
9. Upprisa Jesú Krists átti sér stað í þeim kringum-
stæðum, að óðar hefði verið leitt í ljós, ef hún hefði
ekki gerst í raun og veru.
Við verðum að minnast þess, að Jesús Kristur var
þjóðkunn persóna í landi Gyðinga. Hann hafði ferð-
ast um, predikað og gert margs konar tákn og krafta-
verk í meira en þrjú ár.
Hann var líflátinn á páskunum. Þá söfnuðust Gyð-
ingar ávallt saman í Jerúsalem. Ein til tvær milljónir
manna söfnuðust saman í Jerúsalem, þegar hátíð sú
var haldin.
Sjö vikum eftir dauða hans var farið að predika
upprisu Jesú. Hún var því ekki saga, sem kom upp
mörgum árum eftir dauða hans. Dauði hans var öll-
um í fersku minni, þegar farið var að boða, að hann
væri upprisinn.
Boðskapnum var tekið þannig af yfirvöldunum, að
þau reyndu með valdi að bæla hann niður. Þetta tókst
ekki.
Eins og við höfum áður séð, þá voru lygar notaðar
fyrst, er varðmönnunum var mútað til að ljúga.
Þar næst var gripið til valdbeitingar. Postulunum
var bannað að predika í nafni Jesú Krists. Þessu hlýddu
þeir ekki. Þeir skeyttu engu líkamlegri refsingu eða
banni æðstu manna þjóðar þeirra. „Vér getum ekki
annað en talað það, sem vér höfum séð og heyrt.“
(Post. 4.20.)
Það var samt til ein óbrigðul leið til að kveða niður
allt slcraf og predikun um upprisu Jesú Krists. Leiðin
var sú, að líkið væri tekið úr gröfinni og opinberlega
sýnt.
Hvers vegna var þetta ekki gert?
Jesús Kristur reis í raun og veru upp frá dauðum.
•niu i iáuv\nj.kio ha n nesson
c^vhnaxmnm

.9KRÖFTLG BÆN“
Hugleiðing ætluð lærðum mönnum og leikmönnum.
„En sjálfur friðarins Guð helgi yður algjörlega, og
gjörvallur andi yðar, sál og líkami varðveitist ólastan-
lega við komu Drottins vors Jesú Krists. Trúr er sá,
er yður hefur kallað, og hann mun og koma þessu til
leiðar.“
Á vörum allra, sem endurfæddir eru, ætti þessi
bæn að vera, því að vér erum limir á líkama Krists.
En fáir munu vor á meðal ígrunda hæðina og dýptina
í þessari bæn.
Manneskjan er þríein vera, sköpuð af þríeinum Guði.
Það fólk fer mikils á mis, sem heldur, að líkaminn sé
sálarlaus. I 1. Mós. 9.5. talar Guð um sál og blóð í
sömu setningu og segir, að sálin er í blóðinu.
Þegar postulinn segir „andi yðar“, á hann þá við
andardráttinn? Átti hann að geymast, vera fullkominn
og ólastanlegur við endurkomu Drottins vors Jesú
Krists? Alls ekki. Það var andi mannsins, hinn æðsti
þáttur veru mannsins, sem skilur hann frá öllu öðru,
sem skapað er hér á jörðu. Það er hann, sem felur í sér
hæfileikann til að þekkja Guð og að dæma um andlega
hluti og til að tilbiðja Guð, til trausts og vonar og kær-
leika. „Því að hver meðal manna veit, hvað mannsins
er, nema andi mannsins, sem í honum er? Þannig
hefur heldur enginn komist að raun um, hvað Guðs
er, nema Guðs Andi.“ (1 Kor. 2.11.) Vér finnum til í
anda vorum og skiljum andlega hluti. „Það er andi
mannsins og andardráttur hins Almáttuga, sem gerir
þá vitra. (Job. 32.8. Bókstafleg þýð.).
1 Mósebók 2.7. segir þannig frá: „Þá myndaði
Drottinn Guð manninn af leiri jarðar og blés Anda lífs-
)
i
i

\
J