Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 60

60
NORÐURLJÓSIÐ
lá í loftinu. Hann heyði grátkvein eftir látinn mann.
Þau urðu því hærri, sem hann nálgaðist meir heimili
sitt. Gat þetta nokkuð snortið hann eða fólk hans?
Höggdofa varð hann við hræðilegu fréttimar, sem
hann gat naumast áttað sig á. Sonur hans, fallegi, litli
sonurinn hans, hafði verið drepinn, meðan hann var í
burtu! Grimmur úlfur hafði rifíð hann sundur. Þetta
virtist of hræðilegt til að geta verið satt. Þá varð hann
að líða ásakanir konu sinnar og ættingja, sem helltu
yfír hann beiskju sorgar og bræði.
Þetta var auðvitað honum að kenna, synd hans.
Guðirnir vom reiðir. Það var heldur engin furða.
Hafði ekki allt gengið vel, þangað til hann fór þessa
fráfalls erinda? Var feðratrúin ekki nógu góð handa
honum? Æ, að saklaust bam skyldi verða að gjaldaa
heimsku hans, og vesalings móðirin alveg niður-
brotun! Sannarlega átti hann þetta skilið. Höfðu þeir
ekki sagt honum þetta frá byrjun, að koma mundu
erfiðleikar?
Allt var þetta óskýranlegt, og menn eldri í trúnni en
Fang hefðu getað orðið reikulir. En hann var ekki yfír-
gefínn á angistar stundinni.
„Ég fékk mikla náð frá Guði,“ var vitnisburður
hans. Heilagur Andi fyllti hjarta mitt og kom mér til
að þekkja himneskan Föður minn betur.“
Nágrannar hans gátu ekki skilið slíka rósemi og
héldu því, að villa hans væri þeim mun óttalegri. Þeir
kröfuðust þess, að hann afneitaði þegar í stað þessum
hræðilegu villukexmingum og tæki að færa fórnir til að
sefa guðina.
„Ógæfan mun dynja yfír okkur alla!“ hrópuðu þeir.
Hingað til hefur þú einn orðið fyrir henni. En þurrkur
mun koma og htmgursneyð. Guðirnir munu hefna sín
á öllu samfélaginu, og þú skalt ekki búast við, að þér
verði hlíft. Við skulum alveg áreiðanlega eyðileggja
hús þitt og allt, sem þú átt.“
„Sjáið þið,“ sagði kristni maðurinn rólega. „Sá
Guð, sem ég tilbið nú, er hinn lifandi Guð, er skapaði
himin og jörð. Hann getur hindrað það, að Jmrrkur
komi. Hann er sterkari en skurðgoðin okkar. Ég óttast
þau ekki lengur og mun biðja hann, sem er öllum ill-
um öndum æðri: að varðveita þorpið okkar.“
Öruggleiki hans virtist hafa áhrif á þá. Þeir voru
vanir að líta á hann sem leiðtoga sinn í trúarlegum
efnum. Þeir létu af hótunum að minnsta kosti, og
ákváðu að bíða og sjá. „En mundu það,“ var oft
endurtekin aðvörun þeirra, „ef erfiðleikar dynja yfír,
þá verður þú hinn fyrsti, sem fær að kenna á hegning-
unni.“
Er sumardögunum fjölgaði, horfðu allir kvíðafullir
til árinnar ofan úr fjöllum. Fan hafði, er hér var
komið, tekið burt skurðgoð sín og boðaði Krist opin-
berlega. Konan hans hafði að nokkru leyti huggast af
sorg sinni. Hvort sem það var breytt líferni mannsins
hennar, sem henni geðjaðist vel, eða þá að hún sjálf
var farin að læra að þekkja kærleika frelsarans, þá
hætti hin harða mótstaða hennar. Hún samþykkti
jafnvel, að vinur manns hennar og kennari kæmi og
sækti þau heim.
Fullur af samúð með fjölskyldunni kom Hsi og
dvaldi nokkra daga í þorpinu. Nágrannar sýndu
áhuga og forvitni. Augljós menntun hans hafði áhrif á
þá. Þeir flykktust saman til að heyra hann ræða þessa
nýju kenningu. Jafnvel þeir, sem ófúsastir voru, urðu
þó að viðurkenna einlægni hans og kraft. Fan var
fagnandi, og það því fremur, sem allur ótti var ofþurrk
var horfínn. Óvenjulega mikið vatn var í ánni. Traust
hans á bæninni óx dag frá degi. Trúbræður hans
fyrrverandi fóru ekki fáir að sýna áhuga mikinn fyrir
fagnaðarboðskapnum. Er Hsi fór hafði kona Fans og
nokkrir fleiri í fjölskyldunni lýst yfír, að þeir væru
kristnir.
Þá kom reiðarslagið, sú yfirþyrmandi sorg, að svo
virtist sem hún mundi rífa trú þeirra upp með rótum.
Það er oft, að þeir, sem snúið hafa sér frá heiðni, fá að
reyna þær, þegar þeir eiga heima í löndum þar, sem
„Hásæti Satans er.“ (Opinb. Jóh. 5.13.) Óvinurinn
mikli sleppir ekki fúslega tökunum. En þökk sé Guði,
griðastaður er til. „Guð gætir þess, sem getinn er af
honum, og hinn vondi snertir hann ekki.“ (Jóh.
5.1.8., ensk þýð.)
Fan var ekki heima. Hann hafði farið í annað sinn
að heimsækjakristniboðana í P’ing-yang. Bömin hans
tvö vom að leika sér í þorpinu, án þess að þeim dytti í
hug. Allt í einu kom hungraður úlfur, greip litla
drenginn rétt fyrir framan húsdyr föður síns. Þorps-
búar urðu skelfingu lostnir. Hinn sonur hans að mæta
svo hryllilegum dauðdaga! Ofþurrkum hafði verið
afstýrt. En hneysklunar-maðurinn hafði aftur orðið
skotspónn hendar guðanna.
Buguð af sorg grétu þau hjónin saman. Drengirnir
báðir teknir frá þeim á sex mánuðum. Leyndardóms-
fullur sorgarleikur var það. Það: að vera sonarlaus, er í
Kínaa talin mesta ógæfan af öllum. Grimmilegar
ásakanir granna og vina bættust ofan á þetta. En þau
voru ekki látin vera alein í sorginni. Hróp hjartna
þeirra: „Ég trúi, Herra, hjálpa þú vantrú minni!“ kom
með guðlega huggun þeim til hjálpar.
Fan var hafínn sérstaklega upp yfir þessa raun.
„Látum djöfulinn hrjá okkur, ef hann víll: Ég veit, að
Jesús frelsar,“ urðu kjöryrði hans.
Með brennandi áhuga tók hann að sinna starfí
Guðs. Óvinur sálnanna hafði greitt honum þung
högg. Til endurgjalds skyldi hann beita allri orku til
að hlífa aðra imdan valdi hans. Slíkur áhugi í þessum
kringumstæðum varð hálfu áhrifameiri. Hann fór að