Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 34

34
NORÐURLJÓSIÐ
skaltu koma til Drottins Jesú. Þá verður þú aðnjótandi
sáttmála náðar hans.
Þú getur sagt við Drottin Jesúm: „Herra, égkem til
þín, tak við mér og fyrirgef mér syndir mínar, því að ég
gefst upp fyrir þér, geng á þitt vald. Heyr þetta fyrir
þíns nafns sakir. Amen.“
Getsemane
Eftir Leslie Farmer
Þegar Jesús reið inn í Jerúsalem, kom fagnandi mann-
fjöldi á móti honum. Er Jesús kom niður af brún fjalls-
ins, hlýtur fólkið að hafa streymt upp hlíðina gegnum
lunda hnútóttra trjáa, sem gáfu Olíufjallinu nafn sitt.
Voru þau þéttust neðst, næst Kedron-læknum, neðar-
lega í brekkunum, nálega þar, sem gatan endaði. Þar
var friðsæll aldingarður með rúmgóðum helli inn í
hlíðina. Þar var geymdur sá útbúnaður, sem notaður
var til að ná olíunni úr olívunum og stórar krukkur til
að geyma hana í. Getsemane „olíupressan“, var garð-
urinn nefndur. An vafa munu vinir Jesú hafa átt hann,
líklega fjölskylda Jóhannesar Markúsar, er líka hafði
lánað þeim loftsal, sem notaður var, er Jesú neytti
páskamáltíðarinnar ásamt lærisveinum sínum. Þarna
fékk hann rólegan næturstað, meðan páskahátíðin
stóð. Pílagrímar páskanna áttu að halda sig innan
hátíðar-lögsagnar-umdæmis Jerúsalem, en það náði
alla leið til Betfage. Hér í þessu skjóli, sem ekki var
þörf að nota fyrr en næsta haust, var staðurinn, þar
sem Jesús gisti ásamt sínum lærisveinum. Þennan stað
þekkti Júdas...Þetta var skammt frá múrveggjum
hinnar helgu borgar. Þarna háði Jesús bænastríð sitt,
einmitt á sama stað og Davíð, þegar hann gekk grát-
andi burt.
Það var skelfilega einmannalegt fyrir hann: að halda
fast við þá braut, sem hann hafði valið, þrátt fyrir af-
skiptaleysið og vantrú fólksins og misskilning og
þeirra, sem með honum stóðu, og gagnrýni hinna.
Verst af öllu var þó samt, ef hann héldi áfram, þá
mundu nánustu vinir hans verða með í þjáningum
hans. Þeir höfðu kosið að fylgja honum. Hann hafði
bent þeim á, hvað það mundi kosta þá. En jafnvel nú
var þeim það alveg hulið. Þeir sváfu eins og böm,
treystu því, að allt færi vel, án þess að hugsa eða fínna
til. Út í hvað var hann að leiða þá með því að þrá að
hafa þá hjá sér, þrá samfélag þeirra? Samtímis þessu
aftók hann að hverfa frá markaðri stefnu heiðarleiks
síns, stefnu vegna helgunar sinnar, ganga götu full-
komins kærleika.
Harðasta freistingin, sem mætti Jesú, hlýtur að hafa
verið sú: að kjósa fremur að sýna minni kærleika í stað
hins meiri: að vera kyrr hjá þeim, sem treystu honum,
fremur en að ganga beint út í ógnirnar og draga þá
með sér. Breytni hans hafði lagt svo þunga byrði á
Júdas, að hann sligaðist undir henni. Tárin hans áður
á Olíufjallinu voru ekki vegna þess, að honum sjálfum
væri útskúfað, heldur vegna fólksins, er hafnaði þeim
friði, sem hann var kominn til að veita því. Þannig grét
hann í garðinum í örvæntingu... af þeirri fullvissu, að
þjáningar hans mundu leiða þjáningar yfír aðra. Hann
var að draga þá með sér áfram. Að þessu væri þann veg
farið, sést af þeim orðum, er hann sagði við hina sof-
andi lærisveina. Jesús bað um, ef væri það mögulegt,
þá færi þessi bikar þjáninganna fram hjá sér. En aug-
Ijóst var, að vilji Guðs eins og ávallt var sá: að taka
varð á móti raunveruleikanum, ekki eingöngu kvölum
og dauða, heldur og því, sem þetta leiddi yfir aðra, því
að enginn maður þjáist aleinn. Upp frá þessu hefur
hann og fylgjendur hans verið álitnir sem eitt með
krossinum.
Bikarinn, sem þeir höfðu svo nýlega drukkið af við
kvöldmáltíðina, gæti hafa verið einn af glerbikurum
þeirra tíma, sem báru gríska áletrun við barminn:
EPH’HO PAREI; EUÐRAINOU - bókstaflega:
„Hví ertu hér? Hresstu þig upp!“ Þetta eru orð, sem
Jesús notaði, þegar Júdas gaf til kynna, hver hann
væri, með því að beygja sig niður og kyssa á hönd
hans. Þessi bikar vingjarnleikans minnti ábikar kval-
anna, sem var í huga Jesú, er hann bað. Þessi orð voru
ætluð til að minna Júdas á, hve náinn var félagsskapur
þeirra við borðið, vegna þess að Jesús bætti orðinu
„vinur“ við. Sálarstríð Krists þessa nótt, sem hann
var svikinn, var ekki vegna nokkurs hiks, heldur vegna
þess, hve hann var ákveðinn. Hann hafnaði öllu, jafn-
vel hinu bamalega trausti vina sinna, sem vildu sveigja
hann út af sjálfsfómar veginum. Það var vegna hlut-
töku hans í kjörum annarra, að hann hafnaði einangr-
un, sem gjörði krossinn að krossi.
Hann var síðan leiddur burt frá Olíufjallinu, yfír
þurran lækjarfarveg Kedrons, framhjá mánaskins
lýstum konungagröfunum, upp tröppumar breiðu,
sem þeir höfðu gengið niður fyrr um nóttina, til
hallar æðsta prestsins.
(Þýtt úr „Stjarnan í austri“, málgagni Biblíulanda-
félagsins.)
ÞAÐ VAR DROTTINN SEM LEIÐ...
Gaf sitt líf fyrir mig
til að lifði mín óverða sál.
Og hann keypti mér lausn,
hann gekk kvalanna stig,
synd mín kveikti hans þjáningabál.
S.G.J.