Norðurljósið - 01.01.1980, Page 65

NORÐURLJÓSIÐ
65
Ekki missti Chang kjarkinn. Hann kom í aðra
heimsókn. I þetta skipti var Liu enn ofsalegri en í fyrra
skiptið. Vinur hans varð að fara og fann ekki, að hann
hefði komið nokkru góðu til leiðar.
Er hann var farinn, gat vesalings Liu ekki lengur
bælt niður þá sannfæringu, sem undanfarið hafði
verið að ónáða hann. Samviskan talaði og vildi ekki
þagna. Andvaka lá hann, og eymd hans var svo mikil,
að hann kallaði upp:
„Kona, hvað hef ég gert? Vissulega eru syndir
mínar yfirþyrmandi. Eg hef rekið burt frá húsinu eina
vininn, sem getur hjálpað okkur. Þótt ég hafi skamm-
arlega svívirt hann, vildi ég gefa, hvað sem væri, til að
vera eins og hann. Löngun hans í ópíum er læknuð.
Hjarta hans á frið. Hvað við erum í ólíku ástandi. Þú
ert sjúk og þjáð, og ég er eyðilagður af ópíum. Hvað
var það, sem Chang sagði um Guð sinn, hinn sanna og
iifandi Guð? talaði hann ekki um von, jafnvel handa
okkur?“
„Sé til lifandi Guð,“ svaraði vesalings konan, „gæti
hann vafalaust hjálpað okkur. Vissulega getur enginn
annar það. En þú hefur farið svo illa með Chang, að
hann kemur aldrei aftur.“
„Kona,“ svaraði Liu með sannfæringu. „Sé Guð
hans í raun og veru fús til að hjálpa okkur, mun Chang
koma aftur. Eitthvað segir mér það. Og ef hann
kemur, skal ég hlusta á orð hans.“
Er á þessu stóð, var Chang að biðja. Eftir fáa daga
ákvað hann að reyna einu sinni enn. Hann gekk hægt
heim að húsinu, fann Liu heima og varð undrandi á
vingjamlegum viðtökum. Er þeir sátu að tedrykkju,
(Te í Kína er oft ekkert nema heitt vatn. Fólkið er
fátækt og telaufin dýr.) sagði Liu:
„Bróðir Chang, hvemig gekk það til, að þú gast
hætt við ópíum?“
„Æ, ég held það sé gagnslaust að endurtaka þá
sögu.“ svaraði hann varfærinn, „því að þú virðist
ákveðinn í því að trúa henni ekki. Eigi að síður, ef þú
vilt reyna sömu aðferðina, mundir þú sigra löngun
þína í ópíum og konunni þinni batna.“
„Eg er áreiðanlega fús til þess að trúa!“ hrópaði Liu
í einlægni. „Utskýrðu bara fyrir mér þessi dásamlegu
trúarbrögð.“
„Ef þig langar til að skilja þau, verður þú að vera fús
til að iðrast og fjarlægja skurðgoð þín. Komdu síðan
með mér til Fan-þorpsins, og þá munt þú sjálfur
komast að raun um kraft Krists til að frelsa.“
Þetta samþykkti Liu, og Chang fór með hann
sigrihrósandi. Frægð hans var komin á undan honum.
Og þegar Fan skildi kringumstæðurnar, tók hann
hjartanlega á móti nýja sjúklingnum, yfir sig glaður að
fara með svo frægan syndara inn í andrúmsloft
kærleiks og bænar.
Ópíum-reykjandi fjárhættuspilarinn fann það nú,
að hann var kominn í umhverfi, sem honum var nýtt
og framandi. Hann gat ekki gert sér grein fyrir
vingjarnleik þessara kristnu manna né því, hvað þeir
voru hressir og glaðir í bragði, og það stöðugt. Það var
svo að sjá sem þeir væru allan tímann annaðhvort að
syngja eða biðja. Ekki var það af skyldurækni. Þeim
var það jafn eðlilegt og honum að mögla og blóta.
Hvað það var, sem gerði þá svona hamingjusama, gat
hann ekki sagt, þótt hann ætti lífið að leysa. Fátækir
voru þeir eins og hann sjálfur og þurftu að strita. Ekki
drukku þeir vín eða spiluðu á spil, eða eyddu fé í
veislur og fínan fatnað. Hann gat ekki fundið nokkra
ástæðu til þess, að þeir voru ánægðari en annað fólk.
Svo ánægðir voru þeir, að þeir rifust aldrei eða
börðust. Karlmennimir börðu ekki konur sínar, nema
þeir gerðu það á nóttunni, þegar hann gat ekki séð
það. Konurnar sinntu störfum sínum í góðu skapi.
Ófriðurinn í „innri íbúðinni“ fyrirfannst þar ekki.
Ylur var í góðleik þeirra, sem kveikti glóð í hjarta
hans. Ekkert virtist vera þeim ómak. Þeir klæddust að
nóttunni, ef hann þjáðist, til að búa til mat eða te
handa honum, sungu hjá honum, hughreystu hann
með þægilegu, hressandi tali. Nægði þetta ekki, féllu
þeir á kné við rúmið hans og sögðu hinum ósýnilega
Guði þeirra frá öllum hans erfíðleikum. Þetta var hið
einkennilegasta af öllu, því að þegar þeir báðu fyrir
honum, brást það ekki, að honum létti. Hver gat þessi
nýi Guð verið?
Smám saman, er dagarnir liðu, varð breyting á So-
pu sjúklingnum. Ópíumlöngunin minnkaði, hann tók
að styrkjast. hann fór að fá mikinn áhuga fyrir
fagnaðarboðskapnum. En einhver byrði hvfldi á
honum. I stað þess að verða hamingjusamari, varð
honum órórra. Fan tók eftir þessu og sagði loksins við
hann:
„Eldri bróðir, hjarta þitt nýtur ekki hvfldar. Hví ert
þú hryggur og kvíðafullur?"
„Það eru veikindi konunnar minnar, sem hvíla á
mér,“ svaraði Liu. „Fyrir umsjá ykkar og meðferð er
ég á leið til lífsins aftur, og vonin lifnar í hjarta mínu.
En hún, sem vegna synda minna hefur þjáðst mikið, er
sjúk og alein.“
‘,Hvers vegna talaðir þú ekki um þetta fyrr?“ hróp-
aði Fan. „Við skulum undir eins biðja okkar himneska
föður að láta henni batna. Þegar þú sjálfur ert orðinn
nógu frískur, förum við þangað og sjáum, hvort við
getum hjálpað."
Liu til undrunar báðu hinir kristnu fyrir henni,
þessari þjáðu manneskju, sem þeir höfðu aldrei séð.
Með sýnilegu trausti fullvissuðu þeir hann um, að það
væri alveg eins auðvelt fyrir Drottin Jesúm að lækna
fólk í fjarska eins og í nánd.