Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 75

NORÐURLJÓSIÐ
75
hann var aldrei ráðalaus. Hann yfirgaf þorpsbúa
snöggvast, svo að orð hans gætu haft áhrif. Hann fór í
næstu veðlánabúð og kom aftur án loðskinns-fóðruðu
yfírhafnar sinnar. Fólkið tók á augabragði eftir þessu.
Án yfirhafnar var hann mjög illa búinn í slíku frosti,
sem þá var. Hann skipti sér ekkert af andmælum.
Hann fékk Koh og fjölskyldu hans álitlega fjárhæð.
Ekki átti að líta á hana sem endurgjald, heldur sem
tákn samúðar hans og hryggð sem kristins manns, að
slíkt skyldi hafa átt sér stað.
Með tárum og mjög frjáls í hjarta bað hann Changs-
bræðurna að lifa í friði. Sömuleiðis bað hann alla
kristna menn, að þeir bæðu með sannri iðrun Guð um
fyrirgefningu allra synda þeirra. Það var meira en þeir
gátu staðist: að sjá hann þjást fyrir þeirra sök. Urðu
þeir alveg niðurbrotnir menn. Kærleikur og eining
tóku völdin. Hsi gat líka leiðrétt fleira, sem rangt var.
Skildi hann við litla hópinn kristnu mannanna, sem
orðin var sterkari á sumum sviðum vegna þessa
hryllilega atviks, er gæti hafa átt svo ólík endalok.
Fórn hans gátu þeir ekki endurgoldið honum. Leið
þeim illa, að hann lagði af stað í þessa löngu ferð svo
illa búinn. En hann reyndi að hughreysta þá og sagði:
„Þetta er alveg rétt og skylda mín. Guð hefur kallað
mig til að bera byrðar ykkar og að annast um ykkur
sem væruð þið böm mín. Eg verð að gera þetta, því að
ég elska ykkur og get ekki breytt öðru vísi.“
Frá þessum tíma blómgaðist starfíð í Pan-ta-li á
alveg sérstakan hátt. Kristnir menn urðu sameinaðir,
og alls ekki fáir bættust við tölu þeirra. Ekki leið á
löngu áður en svo margir ópíums-reykjendur báðu um
hjálp, að Hsi varð að opna Hæli þar í þorpinu, það varð
til blessunar, og menn frelsuðust þar, bæði fyrir þetta
líf og hið næsta. Þeir fluttu líka gleðitíðindin til margra
fjarlægra staða.
Chang-bræðurnir hörfuðu aldrei til baka. Varð því
meira gagn að starfí þeirra sem árunum fjölgaði meir.
Annar þeirra, sá, sem af sér braut, varð mjög
mikilsmetinn djákni safnaðarins. Hinn var fyrst
djákni, síðan öldungur. Seinast starfaði hann í nokkur
ár sem kristniboði 1600 km frá heimili sínu. Það var í
því héraði Kína, sem óvinveittast var erlendum
mönnum.
11. KAFLI
Forsjá Guðs að verki
Við hverfum nú aftur um sinn að vestur Chang
þorpinu og að því starfi, sem Hsi vann heima hjá sér.
Enda voru þær breytingar fáar, sem orðið höfðu frá
þeim dögum, sem voru á undan afturhvarfi hans.
Hann lifði þá í aðgerðarleysi og reykti ópíum.
Sömuleiðis frá árunum á eftir, er hann annaðist
sveitarstjómarstarfíð. Heimilið hans var nú orðið eins
fullt af athafnalífí sem býflugnabú. Það var fullt af
fólki í sambandi við starf þess sem Hæli handa ópíums
neytendum, og með ennþá fleiri áhugamálum.
Hsi hafði smám saman verið dreginn inn á braut
nýrrar þjónustu, sem varð eins og kóróna alls þess, er
hann fram að þessu hafði tekið sér fyrir hendur. Með
hverju nýju Hæli, sem komið var á fót, víkkaði hringur
áhrifa hans. Óx ábyrgðartilfínning hans að sama skapi.
Meðal ópíums-sjúklinga hans voru margir - enda þótt
þeir voru læknaðir - sem ennþá voru ekki orðnir
staðfestir í trúnni. Einn eða tveir mánuðir, undir valdi
kristilegra áhrifa, höfðu sannfært þá um að
skurðgoðadýrkun væri heimska. Þeir þráðu betri
hluti. Margir voru einlægir leitendur sannleikans, en
ófærir um að standast ofsóknir eða taka viðunandi
framförum aleinir. Væru þeir sendir aftur inn í heiðið
umhverfí, þangað sem utanað komandi hjálp gat ekki
náð til þeirra og fræðsla, var það hið sama sem að eiga á
hættu, að þeir týndust algerlega.
Svo voru líka margir, sem alls ekki voru orðnir nógu
sterkir, þegar tíminn kom, að þeir gætu yfírgefið
Hælið. Fyrrverandi sjúkdómar gátu komið aftur í ljós
og skapað þá hættu, að þeir hyrfu aftur til ópíums
nautnar, svo að þeim liði betur. Yfir þeim mönnum
þurfti að vaka, veita þeim umsjá og kenna þeim hinn
óbrigðula mátt bænarinnar. Hælin voru oft full og
þurftu á öllu sínu húsnæði að halda. Átti þá að vísa
þeim út á hjarnið og láta þá hrekjast á brott, af því að
skorti hönd þeim til hjálpar?
Þá voru líka alltaf aðrir, sem höfðu, meðan þeir
dvöldu í Hælinu, snúið sér í sannleika til Guðs.
Fáeinir voru greinilega hæfír til að vinna sálir og verða
gagnlegir aðstoðarmenn, eða jafnvel leiðtogar í
starfinu, er fram liðu stundir. Sumir voru fáfróðir,
aðrir fátækir. Sumir þörfnuðust hjálpar, því að þeir
misstu atvinnu sína, er þeir urðu kristnir. En allir
þörfnuðust mikillar, vandlegrar þjálfunar, ef sjónar-
mið var tekið af framtíðinni. Væri vanrækt: að efla
þroska þessara manna, var það starfínu skaðlegt, og
samrýmdist ekki ráðmennsku hans með þær talentur,
sem Guð hafði falið honum að ávaxta.
Með þessu móti varð það, að allir þessir menn og
margir aðrir, sem erfítt væri að setja í ákveðinn flokk,
fundu athvarf í heimili hans Hsi alveg eins og í hjarta
hans. Þeir söfnuðust saman í þessu gamla heimili í
Vestur Chang þorpinu. Frá dyrum þess var enginn
rekinn, sem unnt var að hjálpa.
Sundurleitur hópur voru þeir, sérstaklega í fyrst-
unni. Erfítt var að halda uppi reglu og láta þá alla
vinna eitthvað, sem gagn var að. En skipulagið og
reynslan framkvæmdu furðuverk, og árangurinn af
starfínu varð sífellt betri. Einni reglu krafðist Hsi, að