Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 56

56
NORÐURLJÓSIÐ
skipti ollu oft fjártjóni. Þjáðir og orðnir fátækir þurftu
margir trúskiptingar tímanlega hjálp. Reyndi þetta
mjög á ráðspeki hjá Hsi.
Þá var og þetta: Maður í stöðu hans Hsi’s varð að
sýna gestrisni og eigi litla. Menn, sem leituðu sann-
leikans, komu oft úr fjarska. Dvelja urðu þeir nokkra
daga á heimilinu, svo að þeir gætu séð, hvernig sann-
leikur sá, er þeim var kenndur, væri líka framkvæmd-
ur. Samkomurnar á sunnudögum sótti trúað fólk, sem
oft kom úr talsverðri fjarlægð. Heim gat það því ekki
farið á milli samkomanna til miðdegisverðar. Sumir
komu með mjöl eða önnur matvæli. Aðrir höfðu lítið
eða ekkert að færa. Eldhúsið þurftu allir að nota og
gestaherbergið, að við nefnum ekki íbúð kvennanna.
Sjá varð um bekki vegna samkomanna, olíu á lamp-
ana, heitt vatn til stöðugrar tedrykkju. En án hennar er
ekkert hægt að gera í Kína. Auk þessa voru alls konar
gestrisni-skyldur, sem oflangt yrði að telja upp.
Hsi ritar: „Ég hugsaði mikið um dæmisöguna um
góða hirðinn og sauðina. Ég velti fyrir mér orðum
Krists: „Þeir skulu ganga inn og ganga út og
finna haga.“ (Orðin hafa líklega verið þannig í
kínversku þýðingunni. (Hann mun ganga inn og
ganga út og fá fóður. ísl. þýð.)
I huga Hsi þýddi þetta greinilega, að líta bæri jafnt
eftir tímanlegum sem andlegum þörfum. Fólk ungt í
trúnni, sem kæmi til hans, yrði að fá þarfir sínar upp-
fylltar. Er fólkið kom langa leið á sunnudögum, væri
það starf hans að s já um, að það færi ekki aftur hungr-
að af stað heim. Bræðrunum varð að sýna í verki kristi-
legan kærleika. Þetta var hluti af vandamálinu.
Hliðin hin var útbreiðslustarfið. Boðskapurinn um
hjálpræðið átti að flytja „allri skepnu.“ Greinilegt var,
að krismiboðamir einir gætu aldrei framkvæmt svo
mikið hlutverk. Þá voru þeir, sem sneru sér, þeir urðu
að fá hjálp eftir þörfum. Auðvitað gátu þeir ekki treyst
á erlenda kristniboða. Innfæddir starfsmenn, þörf var
á mörgum slíkum. Þeir urðu að koma úr hópi þeirra,
sem frelsuðust. Einhverja leið varð að finna til þess, að
þeir gætu unnið heiðarlega fyrir sér, á meðan þeir
gæfu sig að því að vinna sálir . . .
Eftir því, sem þörfin krafði, hafði hann frá fyrstu
losað sig við allt, sem framyfir var hið nauðsynlega.
Hann seldi allt, sem unnt var að vera án, til þess að
hann gæti hjálpað bræðrunum ... Heimili hans, tíma
og áhrif áttu þeir. Byrðar þeirra, sem í erfiðleikum
áttu, bar hann og bað með hinum sjúku, fyrirskipaði
lyf og gaf þau. I sína umsjá tók hann þá, sem hætta
vildu ópíums reykingum, svo að hann gæti betur
vakað yfir þeim og hjálpað þeim í baráttu þeirra til að
losna við þær.
Eigi má ætla það, að mistakalaust yrði þetta ailt.
Ævilangir gallar sigrast ekki á einu ári eða tíu. Hann
var enn bráðlyndur oft og hrokafullur að lærðra
manna hætti. En fúsleiki hans til að erfiða og líða fyrir
þann Drottin, sem hann elskaði, var mjög raunveru-
legur og umhyggja hans fyrir sálum manna.
Starfið var orðið mikil fjárhagsleg byrði. Efni hans
gengu til þurrðar. Fjárþörf var á allar hliðar. Til fjár-
öflunar fann hann engin ráð. Eins og á stóð voru þetta
knýjandi erfiðleikar. Með konu sinni fór hann með þá
til Drottins í bæn. Byrðar allar báru þau saman. Urðu
þær við það léttari.
Er þau báðu saman, kom frú Hsi nokkuð í hug.
Varanleg lausn á vandanum var það ekki, en hjálp í
bili.
Til voru nokkrir hárauðir kassar. Þar var talsvert af
fatnaði og skartgripum, er hún hafði borið sem brúð-
ur. Maður hennar hafði notað sínar eigur óspart, en
aldrei dottið hennar eignir í hug. Var hann tregur til að
láta hana færa slíka fórn.
„Ég þarfnast ekki þessara hluta,“ sagði hún ýtin.
„Hví ættum við að geyma þá? Fúslega skulum við
fórna þeim Drottni til að gera kleift að annast hjörð
hans.“
Kassarnir voru því rannsakaðir, og valdir ýmsir
munir. Ökutygin voru sett í skyndi á asnana, og Hsi
lagði af stað í borgina. Fómargleðin bjó í hjörtum
beggja. Bið mátti engin verða.
Ekki voru þó erfiðleikar á enda. Hálfnuð var leiðin,
er himinn varð skýjaður, hvessa tók og húðarrigning
kom. Kerran og hjónin urðu rennblaut. Jafnvel kass-
inn mikilvægi varð fyrir skemmdum. Hsi kenndi
„höfðingjanum, sem drottnar í loftinu,“ um þetta
óhapp. En hann hressti sig upp með þeirri hugsun, að
himneski Faðirinn hafði leyft þetta. Þess vegna var
þetta ekkert athugavert. Langt frá því, að hann væri
gramur eða áhyggjufullur. Leiðar sinnar fór hann og
„lofaði Drottin með hárri röddu" fyrir það: að þetta,
sem þau fóru með, fékkst gott verð fyrir það. I góðu
verði og með glöðu hjarta ferðaðist Hsi heim yfir
sléttuna.
Nú gerðist það, er hér var komið sögu, að búð varð
tóm í þorpinu Teng-hts’uen 8 km. frá þeim stað, er
Hsi átti heima. Honum datt í hug að hagnýta þetta
tækifæri. Teng-hts’uen var markaðsborg. Sótti þang-
að fjöldi fólks úr þorpunum þar í kring. Hví þá ekki að
fá búðina leigða senda þangað kristna menn, er
þörfnuðust hjálpar, og setja þarna á stofn lyfjabúð?
Væri henni stjórnað vel, mundi hún bráðlega bera sig,
en vera um leið miðstöð kristniboðs, er næði til allra
sveita umhverfis? Því meir, sem Hsi bað um þetta, því
betur féll honum það í geð. Sem kínverskur læknir
þekkti hann nokkuð til lyfja. Frá sjónarmiði
kaupsýslumanns var hann fullfær um þetta.
Þannig gjörðist það, að á sumardögum 1881 var