Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 11

NORÐURLJÓSIÐ
11
valda því, að matreiðslukonanan verður að bregða
fingrinum inn í skum eggsins til að ná eggjahvítunni
alveg út.
Goggurinn litli á unganum er svo mjúkur, að hann
getur ekki höggvið gat á harða skurnina. Af þeirri
ástæðu býr Guð til sérstakt áhald, sem er notað aðeins
einu sinni. I laginu er það sem örsmá keila, gerð úr
mjög hörðu efni. Hún fellur alveg nákvæmlega yfir
gogg ungans. Með þessari hörðu keilu brýtur hann
gat á skelina. Innan við skelina er lofthol með lofti,
sem nægir fyrir ungann í tvo daga. Er unginn fer að
anda og stundimar líða, kemur að því, að loftið þrýt-
ur. Loftið veldur því, að unginn blæs dálítið út. Er
það þrýtur, heggur unginn í skurnina til að anda,
brýtur hana og skríður síðan út. Um það bil, er tveir
dagar eru liðnir, dettur keilan harða af gogginum.
Hennar er ekki lengur þörf. Stundum kemur það fyr-
ir, að keilan loðir lengur við gogginn. Verður þá að rífa
hana burt.
Mikið er Guð góður við litlu kjúklingana!
Er það ekki einkennilegt, að ungamir litlu þekkja
móður sína? Aldrei hafa þeir séð hana áður. Vel má
vera, að önnur hæna hafi orpið eggjunum, jafnvel í
mikilli fjarlægð. Hvað myndar þessi bönd, sem binda
saman unga og móður, sem ungaði þeim út? Vér vit-
um það ekki. Enginn veit það. Þetta er enn einn
undraverður leyndardómur Guðs.
Dásamlega sambandið á milli unganna og mömmu
þeirra notar Drottinn Jesús sem mynd af kærleika
sínum til vor og umhyggju hans fyrir oss. I guðspjalli
Lúkasar, 13. kafla, 34. grein, sagði hann: „Hversu oft
hef ég viljað saman safna börnum þínum eins og hæna
safnar ungum sínum undir vængi sér, en þér hafið
ekki viljað það.“
Það er við ferns konar tækifæri, sem hænan safnar
ungunum undir vængi sér. Hún finnur ögn af fæðu,
brauðmola, orm eða maðka þá kallar hún á ungana að
koma og neyta matar. Þeir koma hlaupandi til að eta
sælgætið. Þannig sagði Kristur: „Þann mun aldrei
hungra, sem til mín kemur, og þann aldrei þyrsta, sem
á mig trúir.“ (Jóh. 6.35.)
Stundum kemur það fyrir, að gamla, margreynda
mamma sér svartan depil uppi í loftinu. Hann stækkar
óðum. Hún rekur upp æsilegt garg og kallar börnin
sín saman til að forða þeim undan valnum. Stundum
kemur það fyrir að hún heyrir þrumuhljóð, sér leiftur
eldingar og finnur kaldan vind blása. Þá kallar hún í
skyndi börnin saman til að skýla þeim fyrir komandi
stormi. Síðast sér hún, að skuggar lengjast og sólin
sest. Þá kallar hún litlu gersemarnar til sín að koma og
sofa og hvílast.
Ó, að þú vildir líka koma til Drottins Jesú.
5. KAFLI
Allar flugur horfnar.
Guð gekk að verki rækilega, er hann hreinsaði Egifta-
land af flugum. 12. Mósebók, 8. 31. lesum við: „Jahve
gerði sem Móse bað og lét flugurnar víkja frá Faraó og
frá þjónum hans og frá fólki hans, svo að ekki ein varð
eftir.“ Getur þú trúað þessu? Ekki ein fluga eftir í öllu
Egiftalandi? Egiftaland var og er enn land flugnanna.
Þær hafa skemmt augun í Egiftum. Oss hafa verið
sagðar hræðilegar sögur af því. Óttalegar myndir höf-
um vér séð af flugum kringum augun á kornbörnum
þess lands. Flugur sitja á sárum hinna fátæku. Flugur
eru plága þess lands.
Aðeins þessar venjulegu flugur, sem við höfum hér
(í Bandaríkjunum) skapa endalaus óþægindi. Mikill
iðnaður hefur verið settur á fót til að framleiða flugna-
pappír, flugna-dreifilyf, flugnaspaða og flugnagildr-
ur. Arlega eyðast dollarar í þúsundatali. Óteljandi
mínútum er daglega eytt í það: að herja á flugurnar.
Hverju nafni, sem tegundir þeirra nefnast, skapa þær
andstyggðar óþægindi og skaðlega plágu.
Þegar Guð vildi birta Faraó eitthvað af mætti sín-
um, gerði hann það á þann hátt, sem hér er lýst.
„Kom þá fjöldi flugna í hús Faraós og í hús
þjóna hans, svo að landið spilltist af flugunum.“
- 2. Mósebók 8. 24.
Þetta voru ekki venjulegar húsflugur, heldur flugur
af hverri tegund, ætt og afbrigðum. „Hann sendi
margs konar flugur á meðal þeirra,“ segir Asaf í 78.
Sálmi, 45. grein. (Enskar þýð.) Þetta voru ekki fáeinar
flugur, heldur skiptu þær milljónum (líklega milljörð-
um, þýð.). Þær voru í eldhúsinu og saleminu, yfir öllu
matborðinu, í gestaherberginu og í dagstofunni. Þær
huldu alveg hljóðfærin og fóru í deigið, er það hafði
verið hnoðað (og líklega á meðan, þýð.). Þær voru í
skónum og í ermum fatanna. Þær voru á veggjunum
og á gólfdúknum. Þær fylltu hlöður og eineykisvagna
og huldu bæði hestana og kýmar. Þær suðuðu og bitu
alstaðar dag og nótt.“
Þakkaðu Guði gæsku hans, að hann lætur ekki slíka
plágu eiga sér stað í húsinu þínu. Þetta eru óhrein,
saurug skordýr. Hvers vegna leyfir Guð ekki, að þeim
fjölgi svo ákaflega nú? Hindrandi hönd hans sýnir náð
hans og kærleika. Hún birtir þannig náð hans og
kærleika, umhyggju hans fyrir okkur, jafnvel með því,
að offjölgun flugna er haldið í skefjum.
Þegar Faraó sárbað um miskunn, bað Móse Guð að
létta þessari plágu af. Guð svaraði bæn. Hann gaf
flugunum brottfarar skipun. Þá flugu þær af stað! .. .
Þær fóru og komu aldrei aftur.
Gefðu nú gaum að staðreyndinni dásamlegu: