Norðurljósið - 01.01.1980, Blaðsíða 30

30
NORÐURLJÓSIÐ
og núna. Þú munt sjá, að þær verðskulda sárustu og
þyngstu sakfellingu.
Þú skalt því ekki bíða eftir þeim degi. Heldur skaltu
rifja þær upp nú og sárbiðja Guð, að hann kippi þessu í
lag. Þetta getur bakað þér sársauka. En vilt þú ekki
sjálfur líða hann, þú sem hefur hryggt Guð þinn? Er
ekki betra, að þú hryggist nú, af því að þú iðrast,
heldur en að þú deyir iðrunarlaus, og reiði Guðs hvíli
yfír þér að eilífu? Með því að benda þér á iðrunina er
ég besti vinur þinn. Hinir, sem vilja láta þig gleyma
syndum þínum, þeir eru verstu óvinir þínir.
Byrja þú með því að hryggjast yfír syndum þínum.
Farðu til Drottins með allar þær syndir, sem hvíla á
þér, svo að þeim verði öllum varpað í djúp hafsins,
eins og ritningin segir.
Eg segi þér nú mikinn leyndardóm: Ef þú gleymir
syndum þínum, mun Guð riíja þær upp. Ef þú rifjar
þær upp frammi fyrir Guði, þá mun hann vera vægur
við misgjörðir þínar og alls ekki minnast þeirra
framar.“ (Hebreabr. 8.12) Þá gleymir hann þeim
alveg að eilífu.
Þýtt úr ræðu eftir Charles Simeon. - S.G.J.
Fræðimenn og Farísear
Hver var mismunur þessara tveggja flokka, er settu
svo mikinn svip á trúarlíf Gyðinga á dögum Krists?
Hann var í stuttu máli sá, að fræðimennirnir skýrðu
lögmálið, en farísearnir vildu sýna samtíðinni, að þeir
breyttu eftir því. En á þessum flokkum báðum rættist
orðið: „Blindur er hver í sjálfs sín sök.“
Þegar svo Kristur flutti þrumuræðu sína, sem er í
23. kafla guðspjalls Matteusar, fletti hann ofan af
þessum sjálfsblekkingum þeirra. En hann hafði þegar
í upphafí þjónustu sinnar varað fólk við sjálfsblekk-
ingu. „Eg segi yður: „Ef réttlæti yðar ber ekki af
réttlæti fræðimanna og Farísea, komist þér aldrei í
himnaríki.“ (Matt. 5.30., nýja þýðingin.)
Tóku ekki fræðimenn og farísear orð hans til
greina? Ekki er unnt að sjá, að þeir hafí gert það.
Er nálgast tók sá tími, að hann dæi í Jerúsalem, hélt
Kristur þangað. Þá sendu þeir menn til hans, er báðu
hann að leysa úr því, hvort þeir ættu að gjalda keisar-
anum skatt eða ekki. Þetta var snara, sem mörg
mannleg viskumús hefði getað flækt sig í. En ekki
hann, sem biblían nefnir „ljónið af ættkvísl Júda.“
Keisaranum bar að gjalda það, sem keisarans var. En
Guði það, sem hans var.
Vér getum spurt: í hverju verður réttlæti vort að
skara langt fram úr réttlæti fræðimanna og farísea?
Hvemig var réttlæti þeirra? Má þá minna á bæn
faríseans, sem er skráð í 18. kafla guðspjalls Lúkasar:
„Guð, ég þakka þér, að ég er ekki eins og aðrir
menn, ræningjar, ranglætismenn, hórkarlar eða þá
eins og þessi tollheimtumaður. Eg fasta tvisvar í viku
og geld tíund af öllu, sem ég eignast.“
Við veitum því athygli, að hann segir fyrst, hvað
hann hafí ekki gjört. Hann var ekki ræningi eða
íjárkúgari. (Rómverjar kúguðu fé út úr mönnum með
hryllilegum pyntingum. Faríseinn mun eiga við þá.)
Ekki var hann ranglætismaður, hvorki í viðskiptum
né í öðru. Ekki var hann eins og hórkarlar. Hórdómur
var þá mjög algengur glæpur meðal Gyðinga. Þótt
hann hefði haft tækifæri til að tæla konu náunga síns,
hafði hann aldrei gert það. Hann var laus við þessar
syndir, sem aðrir drýgðu án þess að samviskan
ónáðaði þá.
Nú fer hann að skýra frá, hvað hann hafí gjört.
Hann hafði fastað tvisvar í viku. Þetta var til að beygja
kröfur líkamans undir vilja sinn og afneita sjálfum sér.
Hina fyllstu samviskusemi hafði hann sýnt, er hann
greiddi tíund sína af mintu, anís og kúmeni. Jafnvel
þessar smáu jurtir höfðu ekki verið dregnar undan af
því, sem hann galt Guði tíund af. Hann galt Guði
tíund af öllu, sem hann átti.
Af öðrum frásögnum heilagrar ritningar sjáum við,
að farísear stóðu fast á því, að hvíldardagurinn væri
haldinn helgur.
Ennfremur, þeir voru menn bænræknir. Þeir fluttu
langar bænir á strætum og á gatnamótum. í hreinlæti
gengu þeir lengra en lögmálið krafðist. Þeir neyttu
aldrei matar með óþvegnum höndum. Þeir voru fullir
trúboðs-áhuga, fóru um höf og lönd til að vinna
menn til Gyðingatrúar.
Páll postuli segir, að hann var að lögmáli til Farísei.
Svo vandlátur var hann, að hann ofsótti söfnuð Krists.
Lögmálið hélt hann svo vandlega, að hann var „óásak-
anlegur“, segir hann sjálfur.
I hverju er það þá fólgið, að réttlæti vort verður að
taka langt fram réttlæti fræðimannanna og faríseanna,
samkvæmt orðum Jesú Krists?
Réttlæti þeirra var ytra réttlæti. Réttlæti vort
verður að vera hið innra. Vér þurfum að sjá oss sjálfa
sem saurgaða, óhreina syndara, sem flýja til Krists og
leita hælis hjá honum. Vér þurfum að öðlast „frið við
Guð með blóðinu, úthelltu á krossi hans,“ Krists Jesú,
og hreinsun fyrir þetta blóð. (1. Jóh. 1.7).
Þar næst eigum við að helga okkur Guði og þjón-
ustu hans, leitast við að gjöra hann dýrlegan. Þetta er
leyndardómur hlýðninnar, sem er sönn hlýðni.
Kærleikur Krists á að knýja oss. Þetta er afturhvarf,
endurfæðing, er sérhver fræðimaður og farísei
þarfnaðist. Jafnvel Nikódemus, sem var ráðherra og
lærimeistari í Israel, varð að fara þessa leið. Drottinn
vor sagði honum ákveðið, að hann gæti ekki séð Guðs
ríki, nema hannendurfæddist. (Eftir Charles Simeon.)