Alþýðublaðið - 24.12.1962, Blaðsíða 29

Saga eftir Rhys Davies
Teikning: Ib Andersen
Þegar þeir komu niður af fjallinu og
nálguðúst langar raðir verkamannabú-
staðanna, skildu leiðir og hver þeirra fór
til síns heima. Gomer bjó í yztu röðinni,
sem næst stóð grænni brekkunni. Fyrir
enda þessarar húsaraðar, dálítið út af
fyrir sig, bjó yfirverkfræðingurinn og
kona hans. Bak við þetta hús risu naktir
ásarnir. Gomer þurfti að fara fram hjá
húsi sínu, til þess að komast upp að vili-
unni.
Það var heiður sumardagur, og' liðið
að kvöldi. Friður og ró ríkti yfir öllu um-
hverfinu. Gomer óskaði sér þess, að þau
hjónin byggju þar sem vegur væri með
trjám til beggja handa og tærri lind f
nágrenni. Hann hefði viljað vinna mikið
til þess að eiga kost á rólegum kvöld-
göngum f slíku umhverfi. En — þegar
hann hafði þvegið sér og matast, var ekki
annað að fara en út á götuhornið — eða
þá upp að ásum hlíðarinnar, svo fjöl-
skrúðugar sem þeir voru. Æ, þvílíkt líf,
Gomer dalaði. Hið sama dag eftir dag,
upp aftur og aftur. I rúmið, á fætur, eta,
þvo sér, rífast við Blodwen, hurðarskellir
— og svö hræðilegir tímar, þar sem mað-
ur lét eins og ekkert væri að, þegar
maður hitti vinnufélagana úti á horn-
inu, — og svo heim aftur, aðeins til þess
að sannfærast um, að enn var þar loft
lævi blandið.
Hann spýtti um tönn er hann opnaðl
hliðið. Hann hafði bráðum fengið nóg af
óróanum í henni, og ef hún vildi ófrið,
— þá skyldi hún fá hann. Hún skyldi
ekki reyna að sýna honum, hvemig hlut-
irnir ættu að snúa, — alveg eins og móðir
hennar gerði. Nú hafði hún fengið þá
hugmynd, að þau skyldu spara, — aðeins
til þess að þau gætu keypt píanó! Og
svo var ekki nokkur hræða í húsinii,
sem kunni að spila. Hann skyldi gefa
henni píanó, — ætti hann að gera það?
Hann lét fægðan messinghamarinn yfir
aðaldyrum villunnar falla og leit rólega
í kring um sig. Þetta var skemmtilegt
hús, með snotrum garði og mörgum rósa-
runnum. Svona stórar, rauðar og hvítar
rósir, hafði hann ekki séð áður. O, og
hvílíkur ilmur. Hann dró andann djúpt,
til þess að finna ferskan ilm rósanna
leggja að vitum sér.
Það var ekki anzað, svo að hann gerði
aftur •Vart við sig. Hvað er stofustúlkan
að gera? Það er ekki háttvísi, að láta
fólk bíða við útidyrnar. Hann var sjálfan
FLOKKUR manna, sem unnið hafði
daglangt, var að yfirgefa námuna. Menn-
irnir stóðu í smáhópum við lyftuna, og
þegar upp í dagsljósið var komið, af-
hentu þeir ljóskerin, meðan lyftan Ieið
niður eftir næsta hópi. Um leið og
þreyttir mennirnir réttu úr sér, lögðu
þeir af stað niður eftir fjallinu til bæj-
arins, sem lá í botni dalsins. En þegar
þeir fóru fram hjá rafmagnsstöð nám-
Unnar, eftir að hafa skilað ljóskerum
sínum, var kallað til eins úr hópnum:
— Gomer Yaughan, hafið þér tíma til
að tala við mig?
Gomer gekk til þess mannsins, sem
hafði ávarpað hann.
— Þér búið í nágrenni við mig? Vaug-
han. Vilduð þér gjöra mér þann greiða,
að ganga við hjá konunni minni og segja
henni, að ég komi ekki heim fyrr en um
átta leytið í kvöld; — að ég komizt ekki
frá vinnu fyrr en því verki sé lokið, sem
fyrir liggur. Hún býzt við mér heim
núna, — eins og venjulega. Eg vona, að
þetta valdi yður ekki miklum óþægind-
um.
— Nei, ekki nokkrum óþægindum.
Gomer var ljúft að gjöra yfirverkfræð-
ingnum þennan smágreiða. Montague
verkfræðingur var af verkamönnum
sínum þekkur stjómandi; þó að hann
væri ekki vallóni, var hann Englending-
ur og maður með góðu persónumagni.
Gomer hneigði sig og hélt áfram. Brátt
náði hann félögum sínum, sem hann átti
samleið með. Þeir voru ungir flestir og
skrafdrjúgir.
— Hvað vildi yfirverkfræðingurinn
þér? spurði einn þeirra.
Gomer sagði honum það,
— Hún er falleg, konan hans, sagði
annar. Hún er djörf í fasi, frjáls og ó-
feimin,
— Hún hefur líka af nokkru að stáía,
sagð: lítill maður i hópnum, hann líktist
heizt hvolpi, - jg svo þandi hann sig,
til Þoss að orð hans yrðu áhrifameiri.
Þvílíkt leikfang sér maður ekki daglega.
Hún kvað vera frönsk að hálfu ieyti.
Þegar henni skýtur upp meðal fólksins
hérna, verða stelpurnar okkar áttavillt-
ar. Hún hefur nokkuð það, sem þær
vantar.
— Ekki vildi ég skipta á henni og
madömunni heima, sagði sá, sem elztur
var í hópnum. Hún er tildursrófa. Eg
gæti trúað því, að hún væri ein af þeim,
sem hleypur útundan sér heima fyrir.
Gomer sagði ekki neitt. Hann var sá
þeirra í hópnum, sem hafði stytzta hjóna-
bandsreynsluna. Hann hafði enga löng-
un til að tala um þessa hluti, þó að hann
gæti það, — ef hann lysti. En hann þagði
og augu hans loguðu, meðan félagar
hans höfðu í flimtingum ýmislegt það,
sem einkamálum lýtur, og þöndu sig yfir
því, sem þeir mundu gera, ef madaman
múðraði eitthvað á heimilinu. Hann
hafði verið kvæntur í eitt ár, og þrasið
við Blodwén hafði gert hann uppstökk-
an. Hann hafði ekki órað fyrir því, að
kvenmaður gæti verið svona þver í lund.
Hún, sem var svo blið og saklaus í til-
hugalifinu. En nú ætlaði hann að ná góðu
taki á henni. Og meðan námumennirnir
fetuðu sig fram á við, sló hann járn-
slegnum stígvélunum í gangstéttina.
JÓLABÓK ALÞÝÐUBLABSINS 1968 29