Alþýðublaðið - 24.12.1962, Síða 51

bvo miMa heimþrá. Ekki af því að Paradís
væri ekki falleg — jörðin var nú annars
ffalleg líka. Hafði ekki sjálfur Guð skapað
Biana? Þar voru tré til að klifra í, lækir
fl.il að veiða í, þar voru hellar til að leika
Bjóræningjaleik í, þar var sundlaug og sól
og regn, nótt og dagur, dögun og rökkur
<Dg rykið svo mjúkt og hlýtt undir fótum
tnanns
Skilningsgóði engillinn brosti, og í aug-
Eim hans var mlnningin um annan lítinn
dreng, endur fyrir löngu. Svo spurði hann
jninnsta engilinn, hvað gæti gert liann
Iiamingjusaman í himnaríki. Englabarnið
hugsaði sig um augnablik, og hvíslaði svo
í eyra hans. „Ég skildi eftir kassa undir
rúminu mínu heima, mig langar svo til
að fá hann.“
SkilningSgóði engillinn kinkaði kolli.
^Þú skalt fá hann,“ lofaði hann. Himnesk-
Ur sendiboði með stóra vængi var strax
sendur af stað til að sækja kassann.
Alla þá eilifu daga, sem á eftir komu,
iundruðust íbúar himnaríkis þá breytingu,
íem orðin var á minnsta englinum, því
EINU
SINNI
VAR...
Eftir miðja nitjándu öld
lýsti Jón Sigurðsson skáld í
Nefsholti búskaparraunum
nágranna síns í eftirfarandi
sálmi:
Konan ólétt og beljan búin,
bráðum er orðið hausalaust.
Bankabygg þrotið, barnagrúinn
beljar samstilltri hungurraust.
Afl mitt og kraftur óðum þver,
allt er skraufþurrt, sem nagað er.
Olíulaust að öllu leyti
ömurlega verður kveikt.
Hvergi fæst tólg né hrossafeiti,
hún mundi líka verða sleikt.
Það er hörmulegt hugarstríð
að horfa fram á slíka tíð.
f l|P'
Og þó nú vetur þessi Iíðl,
tá tekur ekki betra við.
Fyrir sumrinu sárt ég kvíðl,
sérhvert þá magnast
andstreymið.
Þá fjölgar fólki þess að meir,
það verða tíu ef enginn deyr,
S (Þjóðsögur og sagnir Elías-
ar Halldórssonar).
meðal allra englabamanna var hann ham-
ingjusamastur allra.
Hann hegðaði sér svo vel, að aldrei var
ástæða til umvöndunar.
Útlit hans var slíkt, að á betra varð ekki
kosið og þegar farið var í ferðir til Sælu-
valla, mátti segja með sanni, að hann
flygi eins og engill.
Svo íréttist það, að Jesús, sonur Guðs,
myndi fæðast í Betlehem af konu, sem hét
iUaría. Þegar þau dýrlegu tíðindi spurðust
um Paradís, sungu englarnir lofsöngva
til dýrðar þessu kraftaverki, vegna fæðing
ar Jesúbarnsins.
Englarnir, erkienglarnir, englabömin,
dyravörðurinn, vængjagerðarmaðurinn og
meira að segja geislabaugasmiðurinn.lögðu
frá sér allt, sem þeir unnu að vanalega til
þess að búa út gjafir fyrir hið blessaða
barn. Allir, nema minnsti engillinn. Hann
settist á efsta þrepið í gullna stiganum og
beið í ofvæni eftir því að hann fengi inn-
blástur.
Hvað gæti hann gefið, sem verðugt værl
Guðs syni? Sem snöggvast dreymdi hann
um að semja lofsöng um hrifningu
sina. En minnsti engillinn, var alveg laus
við að hafa tónlistargáfu.
Um stund datt honum í hug að semja
bæn, og varð mjög spenntur, bæn, sem
alltaf myndi lifa f hjörtu manna því að
það yrði fyrsta bænin, sem Jesúbarnið
heyrði. En minnsti engillinn, var því miður
laus við að hafa skáldgáfu.
Hvað, ó, -hvað, gat lítill engill gefið, sem
Jesúbarninu þætti vænt um? ....
Tími kraftaverksins mikla var senn
runninn upp, þegar minnsti engillinn fann
loksins hvað hann gæti gefið. Þegar dag-
urinn mikli kom, bar hann það stoltur
fram úr felustað sínum bak við ský, hann
gekk fram fyrir stól Guðs og lagði það
auðmjúkur og niðurlútur við hásæti hans.
Það var aðeins lítill ósjálegur kassi, en
inni í honum voru allir dásamlegu hlut-
irnir, sem jafnvel Jesúbarn hlaut að hafa
gaman af.
Kítill óásjálegur kass! Iá þama Innan
um hinar dýrlegu gjafir allra engla himna-
ríkis. Gjafir, sem voru svo dásámíegar,
svo ósegjanlega fagrar, að himininn og
heimurinn allur ljómuðu í endurskini
dýrðar þeirra. Þegar minnsti engillinn
sá þetta, fann hann allt í einu, að gjöf
hans var óviðeigandi og hann óskaði sér
þess að geta tekið hana aftur.
Hún var Ijót og einskis virði. Bara að
hann gæti falið hana fyrir augliti Guðs,
áður en nokkur kæmi auga á hana.
En það var of seint, hönd Guðs teygði
sig út yfir alla hina glitrandi hrúgu dýr-
legra gjafa, stanzaði, bar að hrúgunni og
hvildi á — vesaldarlegu gjöfinni, sem
minnsti engillinn hafði borið fram.
Minnsti engillinn titraði, þegar kassinn
var opnaður, og frammi fyrir augliti Guðs
og allrar hirðar hans lá nú það. sem hann
hafði ætlað að gefa Jesúsbaminu.
Og hver var svo gjöf hans til Jesu-
barnsins? I kassanum var fiðrildl með
gullnum vængjum, sem hann hafði veitt
sumardag einn á hæðunum utan við Jerú-
■salem, himinblátt egg, scm tekið hafði ver-
ið úr hreiðri i olívutrénu útan víð eldhús-
dyr móður hans. Já, og tveir hvítir stein
ar, sem hann hafði fundið í leðju á ár-
bakkanum, þar sem hann hafði leikið sér
með vinum sínum, og á botni kassans lá
mjúk, tannmörkuð leðurræma, sem eitt
sinn liafði verið um hálsinn á hundinum
hans, er hafði dáið eins og hann hafði lif-
að, í algjörum kærleika og tryggð.
Minnsti engillinn grét heitum og bitrum
tárum, því að nú vissi hann, að í stað
þess að heiðra Jesúbarnið, hafði liann guð-
lastað. Hvemig gat honum nokkru sinni
dottið það í hug að það, sem var í kassan-
um væri svona dásamlegt? Æ. hvernig
gat honum dottið það í hug, að Jesúbarn-
inu gæti þótt vænt um svo algjörlega einsk
is nýta hluti?
I ógurlegri skelfingu snéri hann sér við
til að hlaupa á brott og fela sig fyrir reiði
himnaföðurins. En allt í einu hrasaði hann
og féll og með sárum gráti valt liann aft-
ur alla leið að hásæti Drottins. Það glamr-
aði í geislabaugnum, sem kom veltandi á
eftir honum.
Það varð skelfileg og égnþrungin þögn
í hinni himnesku borg, ekkert hljóð heyrð-
ist nema sár grátur minnsta engilsins. Þá
liljómaði allt í einu rödd Guðs eins og
himnesk tónlist, röddin hóf sig og fyllti
allt himnaríki dásamlegum ómi. Og Guð
sagði:
„Af öllum gjöfum englanna, þykir mér
vænst v.m þennan litla kassa, Það, sem er
í honum, er komið frá jörðinni og mönn-
unum og sonur minn á að verða konungur
Eonur minn mun elska og virða og siðan
þeirra. Þessir hlutir eru líka þeir, sem
skilja við með söknuði, þegar starfi hans
er lokið.
Ég tek á móti þessari gjöf í nafni Jesú-
bamsins, sem fæðist í nótt af konunni
Maríu í Betlehem."
Það varð þögn, og allt í einu glóði kassi
rninnsta engilsins í björtu ójarðnesku
Ijósi, ljósið varð að björtum Ioga, Gg log-
inn varð skær birta, sem blindaSi augu
allra englanna.
Enginn nema minnsti engillinn sá hanEfr’
liefjast af jörðinni framan við hásæti Guðs !
Og hann, aðeins hann, sá hana rísa upp
á himininn unz hún staðnæmdist ©g
varpaðv björtum, bcndar.di geisla yfir jöt-
una, þar sem Jesúbarníð fæddist.
Þar skein hún nóttina, sem kraftaverkið
gerðist, og ljós hennar endurspeglaðisb
gegnum aldirnar djúpt í hjörtum mann-
kynsins.
Samt gátu jarðbundin augu, sem líka
voru blinduð af dýrð liennar ekki vitað,
að ómerkilega gjöfin, sem minnsti engill--
inn hr.fði borið fram, var það, sem menn
áttu um eilífð eftir að nefna Betlehems-
stjömuna.
ÍÓLABÓK ALPVÐUBLADSINS 1962 jjft-
■s’wr'*-