Alþýðublaðið - 24.12.1962, Blaðsíða 49

Or,.
S.'-ÍJ>X'Á
sri 'm
■
' i:',
■

wyV' > &**!
mMwmm
■
£j\
:K
■ ■■> '•'•
wm
m&m
Hann var svo lítill og það virtist þurfa
að taka hann helmingi lengri tíma en
nokkurn annan að komast til kvöldbæna.
Hann kom alltaf seint og skekkti vængina
á þeim, sem næstir krupu um leið og
liann þrengdi sér á sinn stað.
Ef til vill hefði verið hægt að látast
ekki sjá, hve hegðun minnsta engilsins var
ábótavant, en útlit hans var ennþá skelfi-
legri en framkoman. Smáenglarnir fóru að
livísla sín á milli og síðar englarnir og erki-
englarnir, að hann liti ekki einu sinni út
eins og engill.
Og þeir höfðu allir rétt fyrir sér.
Hann var ekki líkur engli. Geislabaugur-
inn lians var allur tættur, þar sem hann
hélt í hann, með litlu, heitu, kubbslegu
hendinni sinni, þegar hann hljóp — og
hann var alltaf á hlaupum — Og ekki nóg
með það, þegar hann stóð kyrr, var eins
og geislabaugurinn gæti ekkl hegðað sér
vel.. Hann rann jafn harðan ofan yfir
augu minnsta engilsins, hvemig sem hann
var látinn, hann rann aftur á hnakka, bara
af skömmum sínum, eða þá að hann valt
ofan eitthvert gullna strætið og minnsti
engillinn varð að elta hann á harða hlaup-
um.
•Nú og enn verður að geta þess, að væng-
irnir hans voru hvorki til neinna nota né
skrautlegir. Paradís hélt öll niðri í sér
andanum, þegar minnsti engillinn, tyllti
sér á yztu nöf á einhverju gullnu skýi
eins og óhamingjusamur, ófleygur spör-
fugl, og bjó sig undir að fljúga út í geiminn
Hann reikaði sitt á hvað, reyndi að fljúga
upp, en gafst upp, hvað eftir annað. Svo
Jokaði hann báðum augum, tók fyrir frekn-
ótt nefið, taldi upp að þrjú hundruð og
þremum, og lét sig svo renna út í geim-
inn.
En hann gleymdi alltaf að hreyfa væng-
ina og þess vegna steypti hann stömpum
í loftinu.
Við þurfum víst ekki að segja meira til
þess að allir geti skilið, að það hlaut að
koma að því, að það varð að kenna minnsta
englinum betri siði. Það kom líka að því
einn daginn, að hann var kallaður fram
fyrir friðarengil, f eigin litlu persónu.
Minnsti engillinn greiddi hár sitt, blés
rykið af vængjunum, og klæddi sig í næst-
um því hreinan kyrtil, svo lagði hann af
stað til dómsins í þungu skapi. Hann
reyndi að draga mótið eins lengi og hann
íramast gat, með því að dunda lengi á
stræti varðenglanna, hann stóð lengi
frammi fyrir listanum með nöfnum þeirra,
sem voru nýkomnir, þó að allir í himnaríki
vissu að hann gat ekki lesið eitt einasta
orð, og mörg ódauðleg augnablik dvaldist
honum frammi fyrir sýningu á himneskum
hörpum. þó að hver einasti íbúi hinnar
himnesku borgar vissi ofurvel að hann
þekkti ekki eitt hljóðfæri frá öðru.
Loks nálgaðist hann þó dyragættina,
yfir henni hékk gullin vog, en það
gaf til kynna, að innan dyra var hin himn-
eska réttvísi til húsa. Minnsti engillinn
varð alveg hissa. er hann heyrði glaðlegan
söng að innan.
Minnsti engillinn tók af sér geislabaug-
inn og blés fast á hann, svo fægði hann
liann á kyrtlinum — það hafði auðvitað
ekki sérlega góð áhrif á útlit kyrtilsins,
sem ekki var of hreinn fyrir, svo læddist
hann inn á tánum.
Söngvarinn, sem þekktur var undir nafn-
inu, skilningsgóði engillinn, leit niður á
litla prakkarann, og minnsti engillina
reyndi þegar að gera sig ósýnilegan með
því að fela höfuðið ofan í kraga kyrtilsins,
svona rétt eins og skjaldbaka, sem felur
sig undir skildi sínum.
Söngvarinn fór að hlæja, glaðlega og
hlýlega og sagði. Nú svo það ert þú, sem
gert liefur himnaríki svo óhimneskt.
Komdu hérna, englabarnið mitt og segðu
mér frá öllu.
Minnsti engillinn leit flóttalega upp úr
kyrtlinum sinum, fyrst kom annað augað
og svo kom hitt.
Allt i einu var hann kominn upp í kelt-
una á skilningsgóða englinum, og það
gerðist svo skyndilega, að hann vissi varla
hvernig á því stóð. Hann útskýrði hve ó-
skaplega erfitt það væri fyrir dreng, sem
skyndiiega verður að engli. Já, og það var
alveg s;,ma hvað erkienglamir sögðu, hann
hafði ekki rólað sér nema einu sinni, jæja
tvisvar — jæja, jæja, þrisvar þá hafði
iiann rólað sér á Gullna hliðinu. En hann
hafði bara gert það til þess að hafa eitt-
hvað fyrir stafni
Þar í lá öll harmsagan, það var ekkert
íyrir englabörn að gera. Og hann hafði
Einu sinni fyrir mörgum árum, ef mið-
að er við tímatal manna — en í gær, ef við
miðum við eilífðardagatal himnanna., var
í Paradís ósköp vesaldarlegt og óhamingju
samt englabarn, og um allt himnaríki var
hann aldrei nefndur annáð en minnsti
engillinn.
Hanrs var nákvæmlega fjögurra ára,
íimm daga, sex stunda og fjörutíu og
tveggja mínútna gamall, þegar liann
kynnti sig fyrir virðulegum dyraverðinum
og bað um inngöngu í hið dásamlega riki
Guðs.
Hann stóð stoltur frammi fyrir dyra-
verðinum með fæturna aðskilda, hann var
að reyna að láta líta svo út, að hann væri
alls ekkert feiminn við að sjá alla þá ójarð
nesku dýrð, sem framundan var og hann
væri ekkert hræddur heldur.
En neðri vörin titraði og eitt tár eyði-
lagði gjörsamlega reisn hans með því að
mynda nýjan farveg á andliti hans, sem
var társtokkið fyrir.
En það var ekki nóg með það. Meðan
vingjarnlegi dyravörðurinn var að skrifa
nafn minnsta engilsins í bókina sína stóru,
fór minnsti engillinn að sjúga upp í nefið,
tii þess að leyna tárum sínum — og auð-
vitað hafði hann gleymt vasaklútnum
sínum heima eins og venjulega, en hljóðið
var svo óengilslegt og fór svo í taugamar
á góða dyraverðinum, að hann gerði nokk-
uð, sem aldrei hafði komið fyrir hann áður
um alla eilífð — hann missti blekklessu
ofan á bókina sína.
Eftir þetta var hinn himneski friður
aldrei samur og áður og minnsti engillinn
varð fljótlega allri hirð himnanna til
mestu vandræða. Hann flautaði hátt og
hvellt á hinum ólíklegustu augnablikum,
svo flautið bergmálaði um öll gullnu stræt
in. Allir spámennirnir hrukku við og rugl-
uðust í bænum sínum. Og það sem meira
var, hann söng svo ógurlega falskt við
allar söngæfingar himnakórsins, að himn-
esk áhrif söngsins fóru út um þúfur.
JÓLABÓK ALÞÝÐUBLAÐSINS 19«2 49