Alþýðublaðið - 24.12.1962, Blaðsíða 33

VBTRUNIN
er einmitt af því, aS ég hefi ekki gleymi
aS þú ert konan mín. Nú verður þú at
láta af þessum kenjum þínum. Maðui
gæti haldið, að ég væri leigjandi hér í
húsinu. Þú gerir eins og ég hefi beðið
þig um, nú þegar.
— Aldrei, hvein í henni. Eg hefi aldrei
heyrt aðra eins ósvifni.
— Hvað er ósvífið við það, spurði hann
hissa. Sérðu mig kannske ekki í hvert
skipti sem ég baða mig. Hún dró sig til
baka frá honum, — og nú var hún hrædd
við hann.
— Aldrei hefi ég heyrt annað eins,
sagði hún heiftúðug. Andlit hennar var
þrútið og augun flóttaleg. — Aldrei. —
Kona er annað en karlmaður. Og ég lít
aldrei þannig á þig, — ekki þannig.
Hann gekk til hennar og augu - hans
urðu ^lökk; það leyndi sér ekki. Hún
hvarf eins og skot út úr stofunni, áður
en hann náði til hennar. Hann heyrði
dyrahurðina skella aftur.
Hann vissi hvert hún ætlaði. Tvisvar
áður hafði hún farið út og heim til
mömmu sinnar eftir snarpa rimmu þeirra
í milli. Móðir hennar, frú Hopkins, var
ekkja og hafði litla sælgætisbúð. Og í
kæði skiptin hafði móðirin komið rétt á
eftir „til að tala við hann um þetta.”
I’að var enginn vafi á því, að hún mundi
koma síðar um kvöldið. Hann gat ekki
þolað návist hennar.
Hún birtist hér um bil hálftíma seinna.
Um leið og Gomer sá bleikt og stríðs-
æst andlit hennar, herti hann mittisól-
ina og skaut hökunni fram.
— Hvað er það, sem Blodwen segir
mér, Gomer Vaughan? sagði hún og var
hneyksluð ásýndum. Einnig hún leit út
fyrir að vera dálítið hrædd.
Það hnussaði fyrirlitlega í honum:
— Lizzie Hopkins, dóttir þín hefur
engan rétt til að kalla sig gifta konú, var
það fyrsta, sem hann sagði. Hún hleypur
til mömmu sihnar eins og lítil telpa. Og
þú átt ekki að láta sjá þig í þeim erind-
um sem varða mig. Farðu strax heim
til þín og segðu hinni teprulegu dóttur
þinni, að hún skuli strax fara heim til
þess manns, sem hún er gift og til-
heyrir. Hann snéri síðan við henni baki.
— Að þú skulir ekki skammast þín,
sagði frú Hopkins, og varð æ háværari.
Að þú skulir ekki skammast þín. Þetta
er það ósvífnasta, sem ég hefi hcyrt um
Þig. Blodwen hefur* spurt mig, livað hún
eigi að gera? Eg hélt einu sinni að þú
værir heiðursmaður, Gomer Vaughan.
Eg vil benda þér á, að dóttir mín er alin
upp á trúuðu heimili, að hún er komin
af góðum stofni og lýtalausum. Og nú
kemur þú og vilt ginna hana til ósæmi-
legra hluta. Ræða hennar endaði í há-
vaða. Það er hræðilegt, sem ég heyri
sagt. Þér sæmir ekki að vera kvæntur
ágætis konu. Svei, viðbjóðslegt. Eg veit
alveg hvað maðurinn minn sálugi, hann
Kovvland, hefði sagt. I fjörutíu ár vorum
við saman í hjónabandi og aldrei reyndi
hann að þvinga mig — á svo viðkvæm-
a« hátt. Hræðist þú ekki reiði Guðs,
Gomer Vaughan? Hugsar þú ekkert út
í það, að hann sér allt?
Gomer hlustaði á þessa ræðu hennar í
öjúpri þögn. Hann hafði sett þum'alfing-
urna í beltisstað og spýtti í eldinn. Svo
sagði hann snöggt: Þú ert gömul skjáta.
Prú Hopkins sótti í sig veðrið.
— En sú ósvífni. Þetta er þakklætið!
Ó, að maðurinn minn væri lifandi. — Og
að litla stúlkan mín væri ógefin aftur.
Nú gat Gomer ekki stillt sig lengur.
Hann öskraði: Þegiðu! Hvaða skilning
hefur þú á ungu, giftu fólki í dag? Þú
hefur ekkert áhugamál nema það eitt,
að vera með nefið á kafi í okkar málum.
Þar að auki gerir þú Blodwen vitlausa.
Er hún kannske ekki kona — eða hvað?
Það er ekkert undarlegt við það sem ég
sló upp á við hana. Síðast í dag hefi ég
séð nakta konu.
— Hverja, spurði frú Hopkins á auga-
bragði.
Af því að Gomer var í uppnámi, sló
hann trompinu út: .Frú Montague. Eg ..
En frú Hopkins greip fram í fyrir hon-
um og æpti: Nú, þannig er það. Þama
getur maður séð. Eg fer að skilja þetta
allt saman. Svo það er hún, sjáum til.
Mig hefur lengi grunað, að hún væri
ekki öll þar sem hún er séð. Þarna sér
maður, Gomer Vaughan, — þarna sér
maður. Hún fór aftur á bak út úr stof-
unni og höfuð hennar tifaði lítið eitt um
leið og hún leit á hann sigri hrósandi:
Gomer hrópaði á eftir henni: Sjáðu
heldur um að Blodwen komi undir eins
til baka.
Ötrúlega hratt, sem var henni næstum
óeðlilegt, hvarf hún út um dyrnar. Við
fáum nú að sjá það, heyrði hann hana
segja, við sjáum hvort af því verður,
ungi maður.
En Gomer var aldrei í vafa um það,
að Blodwen kæmi aftur.
Og til baka kom hún fyrr en hann
hafði grunað. Frú Hopkins var tæplega
fyrr komin heim til sín, en hún hafði
sagt Blodwen frá samtali þeirra Gom-
ers, — og svo hafði Blodwen komið inn
í stofuna til manns síns, þar sem hann
sat og íhugaði mál sitt.
— Og þú, dæsti hún, hefur verið hjá
þessum kvenmanni?
Hún leit út eins og hún vildi skyggn-
ast djúpt í hug hans; hún var óróleg og
óð um með reiðiglampa í augum. Það
var þar sem þú hafðir verið, þegar þú
komst seinna heim en þú ert vanur. Það
er þangað sem þú ferð og þykist vera
hlýðinn rakki. .. Það er ..
Uss, uss, Blodwen, sagði hann lágt
Hann þagði og reyndi ekki að stöðva
orðaflaum hennar og ímyndað rugL
Hann hlustaði aðeins á hana með vafa-
sömum svipbrigðum. Blodwen jós yfir
hann ókvæðisorðum og það var stígandi
í æsingunni. Hann naut þess að horfa
á hana, af því að hún leit ágætlega út.
Hann brosti gleitt, og það var að gera;
hana tryllta.
■ — Eg verð ekki eina einustu nótt í'
þessu húsi. Mamma vill mikið frekar
hafa mig hjá sér.
Hann sá að nú var hræðsla hennar al-'
ger, svo að hann reis úr sæti sínu og;
Framhald á bls. 37
AXMINSTER
• ANNAB
W EKKI....
JÓLABÓK ALÞÝÐUBLABSINS 19«? 33