Alþýðublaðið - 24.12.1962, Blaðsíða 31

VITRUNIN |
farið að langa í kvöldmatinn. Og hann
gerði enn vart við sig. Hann heyrði hljóð
ofan af stigapallinum og hann heyrði
fótatak berast niður stigann, hljóð, sem
barzt nær, og létta, glaða rödd, sem kall-
aði:
— Bíddu aðeins, vinur minn.
Þetta er auðvitað frú Montague, sagði
hann við sjálfan sig. Hún hélt víst, að
við dyrnar væri eiginmaður liennar. Og
það var sönn gleði í röddinni. Já, þann-
ig tekur maður á móti manninum sín-
um, þegar hann kemur þreyttur heim að
kvöldi. „Vinur minn” — og með hjörtum
hreimi í röddinni. Svona ávarpar sú
kona mann sinn, sem er þess verð að
heita eiginkona .... og dyrnar flugu
upp á gátt.
Gomer varð þurr í liálsi af undrun og
ótta. Það varð þögn stutta stund. And-
spænis honum stóð nakin kona, sem hægt
— ofur hægt greip höndum fyrir brjóstin.
— Hr. .. hr. Montague bað mig, stam-
aði Gomer og hafði ekki augun af henni.
Ö, hvað hún er falleg, hugsaði hann —
svo hélt hann áfram:
.. sagði við mig .. sagði. Rödd hans
varð hljómlaus og hann horfði utan við
sig á hana.
Þegar Iiún steig á þröskuldinn, snéri
liún sér við á flótta — og það var eins
og stór, hvítur fugl flögraði um í loftinu.
— — bað mig um að segja, að hann
gæti ekki komið heim fyrr en um átta
leytið vegna þess .. hálfkallaði Gomer
inn í ganginn, sem nú var auður orðinn.
Hann beið og hugsaði um það, hvort
hún kæmi aftur. Hann heyrði dálítið
umstang uppi, Stuttu síðar kom hún aftur
í ljós og var nú komin í síða skykkju.
Hún var rjóð í kinnum, þegar hún kom
r.iður stigann — og þegar iiún kom nær,
hló liún. O, hvernig hún hló! Gomer fann
að nú var hann að jafna sig — og að hún
var eklci vitund feimin — alls ekkert.
Og fætur hennar voru stöðugir, hvítir og
eggjandi.
— Hvað var það, sem þér voruð að
segja um manninn minn? spurði hún
feimnislaust.
Gomer færði henni skilaboðin, og hann
hitaði í andlitið, undir námurykinu.
Hún þakkaði honum fyrir. Eg hélt að
það væri hann sagði hún, sem var við
dyrnar. Þér skiljið það áreiðanlega. Eg
var að fara í bað. Þér cruð kvæntur, —
er það ekki?
Gomer hneigði höfuðið til samþykkis.
Hún leit aftur í augu hans, .dálítið íbygg-
in, — og lauk samtalinu með því að segja:
— Eg þakka yður kærlega fyrir að hafa
fært mér skilaboðin.
Þegar hann fór heyrði hann hurðina
lagða aftur að baki sér. Hann gekk niður
með húsinu og með undrun í augum og
smán gekk hann að hliðinu. Aldrei fyrr
hafði hann séð konu í þvílíku ljósi. Ekkr
eina einustu. Aðeins á myndum. Það
höfðu alltaf verið óskráð lög, að kona,
Sem vildi halda virðingu sinni, væri
leyndardómur frammi fyrir eiginmanni
iiínum. En er það nú rétt? Ættu þær að
gera sig svona dularfullar? Eða, þegar
þær voru svona fallegar. Frú Montague
var áreiðanlega virðuleg kona. Og það
sama mátti segja um mann hennar. Hann
mundi aldrei gera neitt það, sem ekki
var rétt. Gomer var með sjálfum sér
þeirrar skoðunar, að það. væri eðlileg og
náttúrleg framkoma konu að mæta manni
sínum eins og hún er af guði gjör; þar
að auki var það yndislegt á stundum.
^ í því hann opnaði hliðið, kom hann
auga á eina rós, sem var bundin upp
við girðinguna. Hún hafði marga, fallega
knúppa. .Hann kippti einum upp, og þegar
hann var kominn út fyrir hliðið, lét hann
rósarknúppinn í matarkassann sinn.
— Gomer dró sig saman í herðunum
og með sóknarhug hélt hann heim til
sín. Nú skildi friðarmollan milli þeirra
hjóna, Blodwen og hans, vera á enda.
Hann ætlaði ekki að vera neitt auðmjúk-
ur. Þegar á allt var litið, var hún konan
hans — og hann var maður, sem ekki
var hægt að segja um, að væri ósann-
gjarn. Auk þess var hann mjög ánægður
með hana, og einu sinni fannst honum
hún svo falleg, að hún gæti sómt hverjum
góðum dreng.
— Enn seint, — sagði hún móðguð. Og
án þess að bíða eftir svari, hélt hún á-
fram: Ef maturinn er eyðilagður, þá skaltu
ekki reyna að telja mér trú um, að það sé
mér að kenna.
— Með öðrum orðum, liann er þá eyði-
lagður. Hann brosti um leið til hennar,
svo að það skein í hvítar og fallegar
tennur hans í dökku andlitinu.
— Þú getur komið nógu snemma heim,
muldraði hún og stakk gafflinum reiði-
lega í kjötið.
Hann beygði sig fram og sló léttu höggi
á bakhlutann á henni. Hún æpti upp yfir
sig og kjötið rann út af fatinu og á
boröröndina, rambaði þar lítið eitt og
féll síðan á gólfið með þéttum smelli.
Hið óvanalega framferði hans æsti Blod-
wen ennþá meira. Hún reisti höfuðið og
hálsinn varð stífur. Með díla í kinnum
stormaði hún fram í eldhúsið.
— Þetta er nóg, æpti hún, — þetta er
meira en nóg.
Og svo glamraði hún með eldhúsáhöld-
in milli handanna.
— Taktu þetta ekki svona alvarlega,
vina mín, sagði hann. Þetta er ekkert,
sem sezt hefur á kjötið við að falla á
gólfið; þetta gerir ekkert til. Vertu nú
skynsöm, Blod. Hvar eru kartöflurnar?
Eg er svangur.
Hann vissi að þessi rólega framkoma
lians, myndiikoma henni á óvart. Að venju
hefði þetta gert liana ólma. En hún var
frammi og hann fór þangað til hennar.
Ifún snéri baki við honum og gekk að
krananum. Hann fylgdi henni eftir og
hvíslaði í eyra hennar:
Vina mín, hvað er að þér? Þannig kem-
ur maður ekki íram við manninn sinn,
þegar hann kemur þreyttur heim frá
vinnu, þar sem hann hefur erfiðað til
þess að geta látið þér og okkur báðum
líða vel. Snúðu þér nú við og lofaðu mér
að sjá glatt andlit, — eins og það var
í gamla daga. Sjáðu hérna, hváð ég er
með handa þér. Hann hafði staðið með
rósina í hendinni fyrir aftan 'sig. Nú kitl-
aði hann eyra hennar með rósinni og
stakk henni síðan fyrir vit hennar. —
Finndu, þú getur sett þessa rós í blúss-
una þina.
Hún snéri sér við og sagði reiðilega:
Hvað á ég að gera rneð rós í vinnublúss-
una mína? Hvar hefur þú annars fengið
hana? Hún er fallin!
— Það væri nógu gaman fyrir þig að
vita það.
Hún hnykkti höfðinu til. Hm, þú getur
látið hana í vasa á borðinu.
* Meðan þau borðuðu, byrjaði nuddið
aftur um píanóið. Það kom í dag verð-
listi yfir þau frá fyrirtækinu Jones & Ev-
ans. Þeir eru ódýrari en aðrir, og hafa
eitt, sem maður. getur fengið fyrir litla
afborgun vikulega.
Augnablik varð hann þrumu lostinn.
En hann sagði ekki orð. Hún var samt
iðin við sitt mál og er hlé varð á, skaut
hann inn i: Jæja þá, við skulum athuga
það.
Þegar búið var að eta, var motta sett
á, gólfið fyrir framan arininn og þvotta-
bali borinn inn. Blodwen tók ketil af
eldinum og hellti í karið. Gomer af-
■ klæddi sig. Hann var rykugur um allan
kroppinn eftir vinnu dagsins. Blodwen
hellti köldu vatni saman við það heita,
og Gomer fór niður í kerið. Meðan hann
þvoði sér, tók hún til í eldhúsinu. Hún
var dugleg og þrifin húsmóðir, og heim-
ilið hennar bar þess glöggan vott, —
þar var snyrtilegt um að litast.
— Eg er tilbúinn með bakið á mér,
kallaði hann.
— Bíddu, sagði hún kuldalega um leið
og hún bar leirinn á sinn stað.
Hann mátti bíða í kerinu með svart
bakið af kolaryki, sem stakk mjög í stúf
við hvíta húð hans. Hann vissi vel, að
hún lét hann bíða aleinan þarna inni, að-
eins til þess að þjóna þverri lund sinni.
Hann hefði getað öskrað, en hann ætlaði
sér ekki að gera það, — ekki í dag. Hon-
um hitnaði í hamsi. Og um síðir, þegar
henni hentaði sjálfri, kom hún, en hann
sagði ekki orð. Hann kvartaði ekki, en
er hún hafði lokið við að þvo honum um
bakið, sagði hann: Þú tekur ekkert til-
lit til þess, að skinnið á mér er þunnt,
þú hamast á því eins og það sé þykkt
leður, sem þú ert að hreinsa.
— Yss, — á ég kannske að útvega þér
barnapúður?
Hann hló lágt og vinalega. Það var
um að gera að koma henni í gott skap. —
Ja, sú stund kemur, að þú sérð, að mað-
urinn þinn hefur hreina og fallega húð,
vina mín.
— Gættu þín að rifna ekki af sperr-
ingi, sagði hún, án þess að líta við hon-
um, meðan hann þurrkaði sér vandlega
með handklæðinu.
Þegar hann seinna sat þægilega fyrir
framan arininn, sagði hann, í því liún
ætlaði upp á loftið að hafa fataskipti:
— Ætlarðu út í kvöld, Blod?
— Já, ég ætla á samkomu í kvöld.
— Vertu hyggin og farðu ekki, bað
hann.
Hún leit undrandi á hann. Að hann tal-
aði til hennar í hátíðlegum tón — og j
hefði áhuga á því, sem liún gerði, — þar j
brá til hins nýrra. Svo-o, sagði hún, og
var við öllu búin. I
•Hann snéri sterku andliti sínu gegn
henni. Augu hans skutu gneistum og það
brá fyrir kuldaglotti í svip hans. Farðu
upp og skiptu um fötin, sagði hann.
Hún dró sig saman í herðunum og fór
upp á loftið.
Hann sat á meðan niðri og beið henn- j
ar. Hún var klædd silkikjól í ljósum lit-
um, þegar hún kom niður aftur. Hún hafði j
þvegið sér og andlit hennar var bjart :
á -að líta. Hún var tilbúin að fara á sam-
komu með öðrum kcnum. Hann leit
fagnandi á hana og sagði blíðlega: Blod,
komdu hérna.
— Hvað er það nú, sagði hún kulda-
lega, og dálítið vör um sig en hálf heili-
uð. Hún gekk til hans, það er að segja,
hún lét sem hún væri að leita einhvers
á arinhillunni.
— Þú lítur vel út í kvöld, — og um
leið og hann sagði þetta, beygði hann
sig og vildi fá hana til sín. Hún æpti
upp yfir sig, henni féli ekki þessi leik-
ur, þegar hún var komin í sparikjólinn.
En hann hélt henni fast, svo að liún varð
að halda sér í skefjum. Svo livíslaði hann
blíðlega í eyra henni.
I einu vetfangi reif hún sig lausa og
sló hann á vangann. Hann stökk upp.
Höggið hafði markað vanga hans.
— Það verð ég að segja, hvíslaði hún,
— það verð ég að segja annars! En við-
bjóðslegt — flagari! Hver heldur þú
annars að ég sé? Viltu gjöra svo vel og
muna hver ég er, að ég er eiginkonan
þín. Annars ætla ég að kenna þér virðu-
lega framkomu. — En það var liræðsla á
laun í orðum hennar og öllu fasi.
Nú rann honum í skap. Hann skaut
höfðinu í átt til liennar og hrópaði: —
Þar sagðir þú nokkuð, sem er rétt. Það
Þessir hringir eiga að sanna, hvort þú ert lygari eða ekki. Settu
blýantinn á startreitinn. Lokaðu svo augunum og reyndu að setja X
í alla reitina.
Setjir þú fleiri cn fjögur X f reitina, hlýtur þú að hafa kíkt. —
Nú effa þú ert heppnari en einn af hverri milljón.
JÓLABÓK ALÞÝBUBLAÐSINS X9«2 31