Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Blaðsíða 21

213
ustan tókst leitað um sættir við Harald, þótt hann
vissi, að slíkt mundi verða árangurslaust. En hann
vildi koma mönnum á þá trú, að hér væri eigi um
annað að gjöra, en ágreining milli þeirra tveggja, sín
og Haraldar; en erindið var þó reyndar hitt, að her-
toginn af Normandíi vildi ná undir sín yfirráð Englancfi
og hinni ensku þjóð. Hins vegar gat Haraldur eigi
gengið að þeim kostum, er Vilhjálmur bauð, og gaf
þau andsvör, að hann gæti eigi skilizt við þjóð sina,
það yrði eitt yfir sig og hana að ganga, hann gæti
eigi ráðið yfir kórónu þeirri, er þjóðin hefði gefið sér,
drottinn yrði að dæma milli sín og Vilhjálms. f>að
ræður að líkindum, að hvorirtveggja hafi haft viðbún-
að sem mestan undir stórvirki hins komanda
dags.
IV.
Vilhjálmur hertogi var þann dag árla uppi, hlýddi
tíðum, neytti sakramentis, og hélt siðan öllu liðinu
móti Haraldi og hans mönnum. Talaði hertoginn fyrir
liðinu, og sagði meðal annars, að þessa för hefði hann
farið til þess að vitja ríkis á Englandi, er hann ætti
með öllum rétti, og til að hefna sín á Haraldi, er rof-
ið hefði orð og eiða við sig; að líf manna sinna og
sómi ættjarðarinnar væri kominn undir hreysti þeirra
og framgöngu; ef þeir biðu ósigur væri öll von úti
fyrir þeim, en ef þeir fengju sigur, ættu þeir víst
hvorttveggja bæði frægð og fé; nú væri enginn efi á,
að þeir mundu sigurinn vinna; guð styrkti þá, sem
berðust fyrir réttvísu málefni; engin þjóð gæti jafnast
við Normenn að 'hreysti; þeir væru komnir af þeim
mönnum, er unnið hefðu Nevstríu undan Frökkum,
og kúgað sjálfan Frakka konúng til friðar. Ættu þeir
að lúta Englendingum, slíkar bleyður sem þeir væru,