Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Blaðsíða 18

210
landið sem mest, til þess að Vilhjálmur gæti eigi hald-
izt þar við og neyddist til að snúa heim aftur. f>að
var hyggilegt ráð, en hart. Haraldur vildi eigi þekkj-
ast það; hefi eg aldrei, mælti hann, hlaupið í felur, þá
er vinir mínir hafa lagt sig í hættu mín vegna, og
aldrei mun og brenna bygðir eður spilla eignum
manna á Englandi, er ég á yfir að ráða, og óska að
vegni sem bezt.
Haraldur konungur dvaldist sex daga í Lundún-
um og kom þá enn til hans allmikið lið. En á fimtu-
degi lagði konúngur upp þaðan til þess að geta bar-
izt laugardaginn, eins og á var kveðið, en hann bjóst
við að sér mundu bætast fleiri liðsmenn þegar suður
í landið kæmi. Rithöfundar Normanna segja, að Har-
aldur hafi haft ógrynni liðs, en enskir sagnamenn
segja, að konúngur hafi eigi viljað bíða þess, að honum
safnaðist meira lið; hafi hann lítinn liðskost haft til að
mæta Vilhjálmi, og honum megi því sjálfum um kenna,
að hann beið ósigur. En hvað sem um þetta er, verða
menn að ætla, að Haraldur, slíkur hershöfðingi sem
hann var, hafi ráðið það af, sem í þessu efni var
hið réttasta. Hann einsetti sér að berjast, en á þeim
stað og á þann hátt, er honum þótti sér bezt henta.
Alt mælir móti þvi, að hann hafi ætlað sér að ráða á
Normenn þar sem þeir sátu á viggirtum stað. Hins
vegar hefur Vilhjálmur búizt einmitt við því, að Har-
aldur mundi veita sér aðgöngu. En þær stöðvar sem
Haraldur settist á, benda til hins gagnstæða, því að
þeim var svo varið, að Vilhjálmnr 'nlaut að ráða á
Harald og það á þeim stað, er var honum hinn versti
viðfangs, en Haraldi mjög hagkvæmur, þar sem vörn-
um mátti við koma, án þess að þurfa á miklum liðsafla
að halda.
Haraldur hafði þann liðskost, er honum þótti duga
til þess er hann vildi framkvæma, en þeir sem honum