Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Blaðsíða 26

218
Vilhjálmur hertogi hélt öllu liði sínu upp undir
Senlaks-háls þar sem Englendingar sátu. Allan stefndi
því liði, sem hann var yfir settur, vestur með hálsinum.
f»ar var brekkan minnst, ert þar var skamt frá hinn
einstaki hóll, er fyr var nefndur, og þar var sveit
manna fyrir til varnar. þar sem Allan gjörði atlöguna
var hinum liðléttustu af Haraldar mönnum að mæta.
Yzt i hægra fylkingararmi sókti Roger af Mont-
gommery fram og Frakkar með honum; þeir áttu að
ráða til uppgöngu á hálsinn að austan og norðan. En
Vilhjálmur sjálfur og Normandíu-menn með honum
tókust á hendur, að sækja beint framan að hálsinum
og ganga þar upp, sem Haraldur konúngur og kapp-
ar hans voru fyrir; var það karlmannlegt erindi.
þ>að var um dagmál er orustan hófst (laugardag
14. okt. 1066). Skorti þá eigi lúðragang og herblást-
ur upp á hálsinum, og jafnskjótt dundi örvahríðin yfir
Vilhjálms menn. En áður orustan tókst reið Taillefer
(þ>orleifur ?) skáld, með leyfi hertogans, fram fyrir
fylkingar Normanna og kvað svo hátt, að víða heyrð-
ist um herinn, Karlamagnúsar kvæði og Rollants ridd-
ara; sverði sfnu kastaði hann þrisvar í loft upp og
greip það aftur, og er hann hafði gripið það í þriðja
sinn, keyrði hann hestinn sporum fram að óvina hernum
lagði spjóti f gegnum þann, er fyrir honum varð, og
hjó annan banahögg, en að því búnu féll hann fyrir
vopnum Englendinga.
f>egar skothríðin hafði staðið nokkra stund, gekk
hið þúngvopnaða lið Normanna fram til atlögu, var
mjög erfitt til aðsóknar, þar sem menn urðu að sækja
á brekkuna og ryðja sér veg gegnum margfaldar girð-
ingar, en Englendingar létu dynja á þá bæði grjót og
skotvopn, en ef Normenn gengu svo nærri, að þeir
kæmu f höggfæri, þá riðu að þeim kylfur, sverð eða
axir. Gekk svo um hríð, að Normönnum varð lítið