Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Blaðsíða 23

215
náfrændur íbúanna i Vessex og' Austur-Angeln. Sumt af
liði þessu hafði höggvopn, sumt hafði boga og örvar;
allir voru þeir fótgangandi, flestir hlífarlausir, í treyj-
um með hettur á höfði; en nokkrir voru búnir eins og
meginþorri liðsmanna, bæði Vilhjálms manna og Har-
aldar, höfðu hringabrynjur, er náðu ofan að knjám og
fram á olboga, og uppmjóan hjálm á höfði með nef-
björg á. Hestar riddaranna höfðu þá engar hlífar, þó
svo yrði seinna. Riddarar báru hringabrynjur, hjálm á
höfði, skildi síða, og löng spjót, er menn héldu á lofti
en eigi undir hendi sér, eins og seinna varð. f>egar í
höggorustu var gengið, höfðu þeir sverð, en axir höfðu
Normenn ekki að vopni. f»að voru að eins tveir menn,
segir sagan, í liði Vilhjálms, er höfðu járnkylfur að
vopni. Kylfan var rétt nefnd voðaverkfæri. Annar
þeirra var Vilhjálmur hertogi. Um hann er það sagt,
og eflaust ekki orðum aukið, að um hans daga hafi
enginn riddari í Norðurálfu verið honum hugprúðari,
eður sterkari að afli. Enginn maður gat dregið ör
fyrir odd á boga hans. þ>ann dag, sem orustan varð
við Hastings, hafði hann kylfu að vopni, en hvorki
sverð eða spjót. Með kylfunni einni þóttist hann geta
mætt exi Haraldar. Um hálsinn bar hann töframen.
Hinn maðurinn, sem kylfu hafði, var Otto biskup af
Bayeux, hálfbróðir Vilhjálms. Hann reið á aðra hönd
bróður sínum, og var hinn mesti orustumaður. Hann
vildi eigi hella út blóði nokkurs manns með sverði
eða spjóti, því að það var á móti kirkjunnar lögum,
en að molbrjóta hjálma og höfuðskeljar með kylfu-
höggum, það þótti honum alls eigi gagnstætt lögum
kirkjunnar eða sinu kennimannlega embætti. þ>eir
bræður voru í miðjum hernum, og Róbert bróðir þeirra
með þeim; hann átti lendur miklar á Bretagne, og
varð síðan jarl yfir Cornwall á Englandi. Með þeim
bræðrum sóktu fram riddarasveitir Normanna. Riddar-