Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Blaðsíða 9

201
Normandii og setti herbúðir utan sinna landamerkja
á lóð þess manns, er hét Guy Ponthieu, hann var
lendur maður Vilhjálms og vinur hans mikill. far rennur
Sommefljót til sjávar, þar staðnæmdist flotinn. f>ar
stendur klaustur eitt, kent við Valarik, er var uppi á
dögum Merovínga og leitaðist við að kristna heiðna
menn norðan á Gallíu. Hjá klaustrinu hafði myndast
lítill bær að nafni St. Valery; sjást enn leifar af
klaustrinu, og á bænum er miðalda svipur. þar lá nú
floti Vilhjálms og beið byrjar til þess, að leggja út af
vík þeirri, er Somme fljót fellur í, og komast yfir til
Englands. En meðan Vilhjálmur lá þar með alt sitt
lið, var Haraldur á ferðinni norður í land, barðist við
Harald Sigurðsson við Stafnfurðu-bryggju og vann
sigur. Nú þótti mönnum langt að bíða byrjar og gjörðist
illur kurr meðal þeirra, en Vilhjálmur hughreysti þá í
orði og verki, gjörði ýmsar fyrirskipanir um allskonar
helgihöld og gekk sjálfur í þeim efnum á undan sín-
um mönnum með gott eftirdæmi; en svo leið hálfur
mánuður, að eigi batnaði byrinn við bænahaldið. þ>á
tók Vilhjálmur það til bragðs, að hann fékk ábótann
og alla múnkana í St. Valeryklaustri til þess að bera
skrín hins helga Valariks í dýrðlegri processiu. Klæði
var breitt á jörðina og þar á var skrínið sett, gengu
liðsmenn þángað, gjörðu bænir sínar og áheit og
greiddu offur.
Um síðir urðu menn bænheyrðir. Miðvikudaginn
27. sept., tveim dögum eftir sigur Haraldar við Stafn-
furðubryggju rann á blásandi byr af suðri; kom þá gleði-
bragð á allan herinn; tími hvíldar og aðgjörðaleysis
var á enda, en störf og stórvirki fyrir hendi, og Eng-
land þótti liggja laust fyrir með öllum slnum auðæfum.
|>ví næst lét hertoginn blása til brottlögu, og allir
flýttu sér, sem þeir bezt kunnu út á skipin. Sumir
báru vopn, er brúka skyldi fyrir handan sund, sumir