Tímarit Hins íslenzka bókmentafélags - 01.10.1884, Blaðsíða 27

219
ágengt, enda stóðu menn mjög ójafnt að vígi. Heróp
Normanna var: Guð veri með oss! Englendingar
æptu: út, út! hvenær sem einhver af óvinum þeirra
komst upp-á girðingarnar. þegar Vilhjálmur sá, að
fótgöngulið vann ekki á, sendi hann riddaraliðið fram,
en þó það væri orðlagt víða um lönd fyrir hreysti, og
ein fylkingin gerði áhlaup eftir aðra, fór alt á sömu
leið. Englendingar stóðu fastir fyrir enn sem áður og
hopaði enginn maður á hæl. Skjaldborg þeirra stóð
óbrotin eins og áður, og drekinn frá Vessex blakti
eins og áður á merkisstönginni upp á Senlakshálsi.
V.
fannig höfðu Englendingar hrundið af sérhverju
áhlaupinu eftir annað, og margir voru þeir meðal Nor-
manna er þótti óvæniega áhorfast. Bráðum kom að
þvl, að Bretónar og málalið það, er næst þeim stóð í
vinstra fylkingararmi, snerist á flótta, bæði riddararog
fótgöngumenn. Veittu þá nokkrar af hersveitum Eng-
lendinga þeim eftirför, þvert á móti skipun Haraldar.
En af þessu leiddi það, að allur hinn vinstri fylkingar-
armur Vilhjálms riðlaðist, og lá við sjálft, að felmtur
kæmi á allan her Normanna, að þvi er sagnaritarar
þeirra segja. En þá sýndi Vilhjálmur hugprýði sína
og snarræði. Hann reið eftir þeim af mönnum sínum,
er hann sá að undan flýðu, lyfti nefbjörginni á hjálmi
sínum, kallaði til þeirra og sagði: „horfið í augu mér
þér heimskingjar! hvers vegna flýið þér? Sigurinn er
fyrir framan yður, en dauðinn á bak við yður. Eg er
lifandi og skal með guðs hjálp vinna sigur“. Hann
þreif spjót af manni, er þar stóð nærri, og með því
fékk hann stöðvað flóttann og rekið þá aftur á víg-
völlinn. Slikt híð sama gjörði Otto biskup á öðrum
stað. Bretónar snerust í móti þeim, er .þá eltu, og