Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 41

12 I
ólíkt ljettara fyrir að byrja búskapinn, því nú blasir eigi lengur við
honum ósnortinn skógurinn. Hann tekur við húsuðum bæ og sáir
útsæðiskorni sínu í jarðveg, sem annar maður á undan honum
hefur brotið upp og erjað. Ur nýbýlinu verður ef til vill á end-
anum auðsælt stærðarbú, og er timar líða fram, rís þar máske upp
þorp eða bær.
Enginn rennir huganum til þeirra, er fyrstir manna grófu þar
fjárafla sinn, aleigu sína — æskufjörið og æskuaflið — í jörðina.
Það vóru heldur ekki nema tómhent vinnuhjú.
En einmitt með slíkum fjárafla hafa óbyggðir Finnlands verið
ruddar og ræktaðar og breytt í ekrur.
Heíðu bæði þessi hjú, sem hjer hefur verið frá sagt, haldið
kyrru fyrir á prestssetrinu, hann sem hestamaður og hún sent
vinnustúlka, þá hefði líf þeirra máske orðið áhyggjuminna. En
þá hefði heldur aldrei verið rutt land í óbyggðunum, og verk það,
er fylkingarbroddinum er ætlað í framfarabaráttunni, hefði aldrei
verið unnið.
Þegar rúgurinn blómgast og kornið rjettir upp skúfana á ekrum
vorum, þá látum oss minnast þessara fyrstu fórnarhjóna frurn-
býlisins.
Vjer eigum ómögulegt með að reisa minnisvarða á gröfum
þeirra, því talan skiptir þúsundum og nöfnin þekkir enginn.
Þýtt hefir
Jón Jónsson.
Þorsteinn Erlingsson.
Það er rangt að kvarta um apturför í íslenzkri ljóðagerð á síðari
árum, og hefur þó það hljóð kveðið við úr ýmsum hornum. Nú
sem stendur eigum vjer 4 ung og upprennandi skáld, og má af
þeim öllum mikils vænta, því þau hafa jafnvel þegar öll kveðið
kvæði, er telja verður meðal betri ljóða íslenzkra. En það eru
þeir Hannes Hafstein, Einar Hjörleifsson, Einar Benediktsson og Þor-
steinn Erlingsson, og flytur nú »Eimreiðin« mynd hins síðastnefnda.
Það er ekki langt síðan porsteinn Erlingsson kom fram á sjón-
arsviðið, en 4 síðastliðin ár hefur »Sunnanfari« og fleiri blöð og
síðast »Eimreiðin« flutt eptir hann fjölda kvæða, hvert öðru fallegra.
Þorsteinn er þjóðlegastur hinna yngri skálda, og þótt hann hafi
auðvitað numið margt af hinum frægustu skáldum erlendis og nú