Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 53

133
öðrum fætinum, en nokkrar álnir frá kroppnum lá höfuðið og
gapti og gapti eins og það væri að reyna að ná andanum. Böðull-
inn hljóp til, þreif í endana á klútnum, sem bundið var utan um
höfuðið, og fleygði því upp í kistuna; þar hafði kroppurinn verið
lagður. Þá var neglt yíir kistuna og henni sökkt niður í gröfina.
Þá stje faðir minn upp á pallinn; allir skildu hann. Það er
enn haft í frásögum þar um byggðir, hve snjallt hann talaði þá.
Hann talaði um hinn þunga refsidóm, sem þar hafði verið fram-
kvæmdur, og varaði æskulýðinn við þeim löstum, sem væru að
færast í vöxt þar um sveitir, drykkjuskap, áflogum, lauslæti og
öðrum ósiðum; mönnum hlýtur að hafa geðjazt ræðan vel, þvi
henni var stolið úr hempuvasa hans á heimleiðinni.
Þegar við snerum aptur heim á leið, var jeg alveg utan við
mig, meir að segja svo yfir kominn af hræðslu, eins og jeg ætti
víst að verða sá næsti á höggstokknum. Jeg heyrði það lika eptir
á, að margir höfðu verið líkt á sig komnir og jeg. Kapteinninn
bauð prófastinum, föður mínum og þeim embættismönnum, sem
við vóru, að borða hjá sjer miðdagsmat; en faðir minn og pró-
fasturinn komu heim til okkar undir eins og máltíðinni var lokið.
Geta nú ekki allir ímyndað sjer, hve hræddur jeg varð, þar
sem jeg sat úti í stofuhorninu — enginn tók eptir mjer — og
hej^rði prófastinn segja foreldrum mínum, að þegar Pjetur hefði
tekið móti sakramentinu í fangelsinu, hefði hann sagt sjer, að það
væri ekki satt, að hann hefði dregið stúlkuna út á hamarinn nje
hrundið henni niður, og, ef prófasturinn vildi, skyldi hann segja
honum, hver hefði gjört það.
En prófasturinn svaraði: nei; sitt hlutverk væri aðeins að búa
hann undir dauðann.
Það varð siðan almannarómur þar um sveitir, að móðir Pjet-
urs hefði eggjað hann á að koma stúlkunni þannig fyrir, ef hún
fengist ekki til að kenna öðrum barnið; ennfremur, að Pjetur hefði
reyndar slegið hana með öxinni og það hefði komizt i hart milli
þeirra, en síðan hefði hann hætt við allt saman og hlaupið sína
leið, og móðir hans hefði síðan sjálf lagt á smiðshöggið.
Hann hatði þá dáið fyrir móður sina, og systir hans hafði
fengið hann til þess. Jeg hef síðan ímyndað mjer, að Jakob skóla-
kennari muni hafa vitað þetta leyndarmál hans, og því hafi, þeir
orðið svo samrýndir, og að þetta sje líka orsökin til þess að pró-
fasturinn hafði svo miklar mætur á Pjetri.