Eimreiðin - 01.07.1895, Síða 62

142
Eiðurinn.
/ leyni.
I stofuna sólin sæla skein,
þau sátu þar tvö við borðið ein,
og mærin var ung og hjarta-hrein,
hún hugsaði um þann hinn fríða svein
i leyni.
Þar sat hún svo stilt og starði í ró
á stafina fögru sem hann dró,
en fegri var höndin fríða þó —
því fann hún svo títt að hjartað sló
í leyni.
Hún hlustaði á orð hins unga manns,
og undraðist lærdóm kennarans;
hún geymdi þann allan fræða-fans —
og fallegu bláu augun hans
í leyni.
Og hann sem að bar svo ljetta lund
hjer ljek hann sjer aldrei neitt við sprund;
hún þráði þó allt af þennan fund —-
því þetta var hennar sælustund
í leyni.
Þar situr hann fríðu fljóði hjá
og fmgrunum hennar stýra má,
hann var ekki strangur starfinn sá,
en sterklega höndin titrar þá
í leyni.
Og hann var í bekknum hvers manns lið
og hafði þar á sjer lærdóms-snið,
en þegar hann sezt við hennar hlið —
þá hefur hann skakt og roðnar við
í leyni.