Eimreiðin - 01.07.1895, Qupperneq 66

146
Og því jeg yður aðeins lofgjörð syng,
en engin ráð. Þið vitið, góðir drengir,
hve margar flugur flökta allt í kring,
er fyrsti geislinn rósarknappinn sprengir.
Hve sæl er enn þín unaðfangna tíð,
þú ungi faðir, sem átt smáar dætur, —
þig grunar fátt um allt þitt æfistríð
og allar þínar löngu vökunætur —
þær leiðir enn hin ljúfa móður-hönd,
þær leika enn að barna-gullum sínum:
þær eru blóm á blíðri sólskins-strönd,
sem brosa sætt við föður-augum þínum.
En er þær færast fram á þroska-skeið,
og fara veginn, er þeim sjálfum hagar,
þá verður stundum krókótt kossa-leið,
þá koma, vinur, þínir svita-dagar.
Þú sjerð þær girnast glys og fánýtt tál
og gleyma öllum þínum spöku ræðum,
en hún er ströng þín stóra föður-sál
og stefnir beint að sínum dýrðar-hæðum;
þar sjer hún rísa heiðan himin við
sinn háa stofn er aldrei sveigjast lætur,
sem stórir bjálkar standa úr hverri hlið
þær stinnu greinar — þínar fögru dætur.
Þar rís nú eikin bæði frið og bein
og breiðir faðm við röðuls sumar-skini,
og loks sjer fólkið hanga á hverri grein
þar hárauð aldin — rí'ka tengdasyni.
En fyr en þeirri háu hæð er náð,
er hætt við truflist sálar þinnar friður,
þá gagna stundum reyndra manna ráð;
því ræð jeg þjer að setjast hjá mjer niður.
Við kossa-flensi kannske gæti skeð
jeg kynni ráð, sem gagnar ungum sprundum,
þvi jeg hef, vinur, sitt af hverju sjeð
og siglt hann jafnvel nokkuð krappan stundum.
En vertu kátur, þvi er óhætt enn,
sem æskan sjálf í tryggum faðmi geyrnir,