Eimreiðin - 01.05.1896, Qupperneq 27

107
þegar áin væri ófær á ferju, væri honum bezt að láta heimamenn
sína bara sitja heima á rassinum, karl minn, eins og forfeður okkar
hefðu gert. Reyndar þorði maðurinn ekki að færa Sigvalda þessi
skilaboð. En hann gat ekki stillt sig um að segja vinnufólkinu
þessa fyndni ferjubóndans, og gerði það ekki með meiri varkárni
en svo, að Sigvaldi heyrði hvert einasta orð.
Einhvern tíma niundi Sigvaldi hafa þykkzt til rnuna við slíka
orðsending, því að hann skildi vel, að þetta var sneið fyrir fram-
kornu hans í brúarmálinu. Nú var hryggðin og hræðslan svo rík
í hug hans, að veruleg reiði út af öðrum efnurn komst þar ekki
fyrir. En það var eins og þessi napuryrði söguðust inn í sál hans;
og nýjum þrautum ollu þau þar.
Og svo jók það mjög óróleikann, að ekki skyldi hafa náðst í
meðalið. Læknirinn hefði víst ekki farið að senda eptir þvi, ef
hann hefði ekki talið það mjög áríðandi. Hann varð að hafa tal
af lækninum og fá að vita eitthvað meira um þetta. Svo hann
rölti frarn í stofuna.
Það lá við, að lækninum rynni til rifja, þegar hann sá, hve
Sigvalda var brugðið. Það var eins og hann hefði elzt til muna
á fáeinum klukkustundum. Kinnarnar sýndust rýrari og andlitið
lengra, og það hafði misst mestallan kraptinn, sem í því hafði
verið um morguninn. Læknirinn tók honurn kurteislega, en var
fálátur.
»Hún er fárveik,« sagði Sigvaldi.
»Já, hún er mjög veik,« sagði læknirinn.
»Jeg held, henni sje að versna.«
»Já, henni er að versna.«
»Heyrið þjer,« sagði Sigvaldi og skalf i honum röddin, »þjer
haldið þó ekki, að hún muni deyja?«
»Það veit jeg ekki,« sagði læknirinn. »Það getur enginn vitað
nema guð.«
»Nei, nei — það getur enginn vitað nema guð. En það er
ekki líklegt — það er dæmalaust ólíklegt — er það ekki?«
»Hún er í mikilli hættu.«
»Já, hún er líklegast í mikilli hættu. En hún, sem er svo
ung og hraust, hún ætti að hafa það af—finnst yður ekki?«
»Því er nú miður, að hún er ekki hraust. En maður vonar
alls hins bezta. Ekki batnar henni við það, að við förum að ör-
vænta.«