Eimreiðin - 01.01.1919, Qupperneq 40

40
LJÓSIÐ
lEIMISEIÐIN
»Já, drengur minn. Langar þig ekki til að fara með?«
»Jú, jú. Mér þykir gaman að því. Bara að við fáurn
eitthvað«. Það var tilhlökkunarhreimur í rómnum.
Litlu seinna lögðu þeir feðgar af stað.
»Farið þið nú gætilega, svo að eg þurfi ekki að vera
hrædd um ykkur«, sagði Helga, um leið og hún var að
enda við að binda ullarþríhj'rnuna sína utan um höfuðið
á Þórbrandi litla. Svo laut hún niður að honum og
kysti hann.
»Já, góða, við skulum fara varlega og koma heim fyrir
myrkrið«, sagði Hallfreður, um leið og hann gekk fram
úr baðstofudyrunum.
Þeim feðgum sóttist seint fram fjörðinn. ísinn var víða
ósléttur og meir undir fæti. Seltan leysti hann sundur.
Hann var eins og hálfstirðnað krap að ofan. Hann hnoð-
aðist utan á fæturna og gerði þá þunga og gönguna þreyt-
andi. Ekkert kvikt var á ísnum. Hvít, stór eyðimörk. A
víð og dreif lágu dauðir svartfuglar, helfrosnir. Þórbrandur
litli tíndi þá saman, sem hann kom auga á, og safnaði
á sleðann. Loksins komu þeir að rifunni. Hún var all-
breið og fáeinir jakar á stangli voru í henni, en barm-
arnir voru vel samfastir. En þar var engan sel að sjá.
Þeir gengu með henni um stund. Alt í einu nam Hall-
freður staðar. Eitthvað dökt var þarna á vakarbarminum.
Hann setti hönd fyrir auga. Ekki gat það verið ís; það
hlaut að vera selur. Hallfreður gaf Þórbrandi litla bend-
ingu að nema staðar. Hann var ögn á eftir. Svo breytti
hann um stefnu og gekk á svig við selinn. Hann læddist
hálfboginn frá einum jakanum til annars og reyndi að
láta þá skjda sér sem m>est. Hann nálgaðist selinn hægum
fetum; því að ekki var að villast um, að selur var það.
Hann gat svo vel greint liausinn. Bara að hann lægi kyr
andartak enn þá. Færið var í það lengsta. Hallfreður
mjakaði sér áfram seinustu faðmana nær þvi á fjórum
fótum og reyndi að láta sem minst heyra til sín. Svo
nam hann staðar á bak við ofurlítinn jaka, sem reis á
rönd. Hann lagði byssuna á jakaröndina og miðaði á
hausinn á selnum. Það var ekki laust við titring á hönd-