Dagblaðið Vísir - DV - 28.05.1982, Side 4

4
DAGBLAÐIÐ & VlSIR. FÖSTUDAGUR 28. MAI1982.
Látið vaða
ásúðum
r
í Alftanes-
fjöru
Þaö var mikiö skvamp og buslu-
gangur í fjörunni viö Katrínarkot á
Álftanesi á uppstigningardag, þegar
Sörlamenn úr Hafnarfiröi fjöl-
menntu þangað meö hesta sína til
sjóböðunar.
Þaö hafa veriö eitthvað um eitt
hundraö gæöingar, sem Sörl rnenn
sundriöu þarna í flæðaimálinu í
glampandi sól og nær því stafalogni.
— Uppstigningardagur er árviss sjó-
baösdagur hafnfirzkra hestamanna.
Sjóbaðiö þykir til mikils þrifnaöar-
og hollustuauka fyrir hestana. Reyn-
ist auövelt aö kemba flórlærin af
þeim, sem þeir hafa fengiö af húsvist,
um veturinn, eöa ná af þeim síöustu
hártjásunum, sem eru aö veröa
komnir úr vetrarhárum.
En margar gengu skvettumar upp
í loftið í átökunum, þegar ekki fór
saman vilji hests og knapa.
Böldnustu reiðskjótarnir fengu því
áorkaö, aö fleiri hlutu baö en
hestarnir einir. Kom þar mörgum
eldri hestamönnunum betur, aö nóg-
Hluti af hópreið Sörlamanna ó leið út á Álftanes til sjóbaðs á uppstignlnganlag, sem Hafnfirðingar nota gjaman tilað sundriða i flæðar-
málinu gæðingum sinum. I hvítri úlpu með hjálm á höfði (á miðri mYnd) sóst forreiðarmaðurhópsins, Sigurður Bjarnason, trósmiðameistari.
ir voru yngri knaparnir, sem tóku aö
sérbaðhlutverkiöfyrirhina. -GP

' >a* ' c s, ■•> é
Það brýtur á hálsi og brjósti færleiksins, þegar hann finnur botn undir
fótum á leið tillandsins i höndum tveggja ungra hestamanna, Þorsteins
Kristmundssonar og Sigurjóns ingvarssonar, sem tóku að sór blautasta
hlutverkið fyrir marga.
DM-myndir: S.
Vaskir knapar Hafnfirðinga riða gæðingum sinum út i sjó, en yngri kynslóðin og sú eldri fylgist með og
heldur sig á þurru.
Svo mæljr Svarthöföi Svo mælir Svarthöfði____________Svo mælir Svarthöfði
Norðurlandaráð birtir bókmenntalista
Noröurlandaráð hefur lýst ábyrgö
á hendur sér fyrir kynningu á út-
komnum bókum á Islandi árið 1981
meö útgáfu bæklings, þar sem þess-
ara kjörbóka er getið og hvatt til
þess að auki aö fólk á öðrum Norður-
liindum kynni sér þær. Þessi kynning
á að vera til að efla „menningarsam-
skipti”. Svo sérkennilega vill til að af
níu bókum sem getið er, komu f jórar
út hjá Iðunni og þrjár hjá Máli og
menningu. Það gæti útaf fyrir sig
viljað þannig til í eitt skipti á tuttugu
árum. Hér er hins vegar um fyrstu
útgáfu upplýsingabæklings að ræða,
og varla eðlilegt að „tilviljunin” sé
komin strax.
Til glöggvunar á úrvalinu skal get-
ið nokkurra bóka, sem Norðurlanda-
ráð ber ábyrgð á að valdar voru til
þessarar kynningar frá íslandi. Er
þar efst á blaöi smábók eftir
Guðberg Bergsson, sem nefnist
sagan af Ara Fróðasyni. Hún mun
hafa fariö fyrir ofan garö og neðan
hjá flestum lesendum á liönu hausti.
Þá er smásagnasafn ettir Þórarin
Eldjár. Lífsjátning Guðmuiidu Elias-
dóttur, Astarsaga úr fjöllunum eftir
Guðrúnu Helgadóttur, Möskvar
morgundagsins eftir Sigurð A.
Magnússon, og tvær bækur eftir
systurnar Jakobinu Sigurðardóttur,
í sama klefa, og Fríðu Á. Sigurðar-
dóttur, Sólin og skuggimi. (Jm bók
Jakobinu er sagt: En kort roman
som fick mycket fin kritik. Norður-
landaráö, það er útgefandinn, birti
ekki fleiri slík lofsyrði. Ekkert er
getið um kritikina á verki Fríðu, enda
þarf það varla þar sem um er að
ræða alveg nýja stjörnu í höfundar-
stétt, sem spratt fram f ullkomin með
fyrstu bók.
Það hlýtur að vera umhugsunar-
efni fyrir Norðurlandaráð að skrifa
upp á jafn lauslegar og lítt grundað-
ar upplýsingar um íslenskar bækur
1981 og gert er í þessum bæklingi.
Enginn skilur hvað t.d. bók eins og
Lífsjátning er aö gera á þetta þing,
þar sem kynntar eru bókmenntir. Þá
er alveg ljóst, aö þeir sem hafa ráðið
íslenska listanum hafa verið vel
kunnugir innviðum Alþýðubandalag-
sins, en þekkt minna til annarra, og
væri forvitnilegt að fá uppgefið hjá
Norðurlandaráði, opinberlega,
hverjir það eru, sem annast frétta-
mennsku um bókmenntir héðan.
Norðurlandaráð er nefnilega ekki
pólitisk stofnun, en losi það sig ekki
undan því ámæli, sem það hlýtur að
fá fyrir að leggja nafn sitt við annan
eins bókmenntalegan hégóma og hér
er á ferð, geta íslendingar ekki litið
öðruvisi á en svo, að ráðið hafi tekiö
pólitíska afstöðu tU íslenskra skálda
og rithöfunda sérstaklega.
Auðvitað koma margar bækur i
hugann, sem báru uppi bókaútgáf-
una árið 1981 og hlutu réttmæta
frægð fyrir ágæti sitt. Það er t.d.
ljóst aö bók Mattíasar Johannessen
um Ólaf Thors er sýnu meira og
merkUegra verk en Lifsjátning. Og
Ijóðabók Matthíasar Tveggja bakka
veður, er ekki metin hér tU jafns við
gamanmál Þórarins Eldjárn. Hér
eru þó aðeins nefnd dæmi, sem koma
fyrst upp í hugann. Þau eru auðvitað
mikið fleiri. En Norðurlandaráð
ætlar sér sýnUega að færa okkur
helm sannin um, að sjálf vitum við
ekki hvað við lesum, eða hvað er
merkUegast í bókmenntum. Það veit
hins vegar þetta duIarfuUa lið, sem
troðist hefur inn á skrifstofur og
kallar sig kannski Sekretariatet for
nordisk kulturelt samarbeje, og
senditikur þess á Islandi.
Einhver var kannski farinn að
vona að Noröurlandaráð hefði lært af
þeirri gagnrýni, sem norræn sam-
vinna hefur orðið fyrir vegna öfga-
manna sem þar hafa tekið sér stöðu.
En þessi bókaUsti er sönnun fyrir því
að svo er ekki. Sama starfslið heldur
áfram sömu starfsvenjum. Það er
því krafa þeirra sem betur vita, að
islenskir fuUtrúar í Norðurlandaráði
heimti að meinið verði hreinsað út í
eitt skipti fyrir ÖU. Svarthöfði.