Dagblaðið Vísir - DV - 26.02.1983, Qupperneq 26

26
DV. LAUGARDAGUR 26. FEBRUAR1963.
Annar framhjóladri/inn bill, stýrisgangur stórskemmdur, vólin gengin aftur og billinn skekktur. Vonandi
verður sæmilega gert við gripinn áður en hann fer aftur út í umferðina.
Bíll sem lent hefur í árekstri, og er
svo illa farinn að ekki verður jafn-
góður eftir viðgerð, er seldur í því á-
standi, sem hann er, annaðhvort af
eiganda eða af tiyggingafélagi, ef
þaöáhlutaðmáli.
Það er kannski nokkuð mikiösagt
að fullyrða að tjónabíll geti ekki orö-
ið jafngóöur eftir viðgerð, það fer að
sjálfsögðu eftir eðli skemmdanna.
Þegar tryggingafélögin greiða tjóna-
bíla út er það vegna þess að þau
meta viögerðina dýrari en svo að hún
geti borgað sig undir venjulegum
kringumstæðum. Um leið er gefið í
skyn að það geti borgað sig að gera
þessa bíla upp undir öðrumkringum-
stæðum, annaöhvort með því aö
verkið sé unnið á ófullnægjandi hátt
eða aö einhver, og þaö þarf ekki einu
sinni aö vera maður meö fagréttindi,
Þessi litur jafnvel heillegri út á
myndinni en hann er i raun og
veru. Yfirbyggingin er með S-laga
skekkju, samstæðan hefur
gengið aftur og tii hiiðar, en
vinstri hliðin er öll inn um
miðjuna. Sumum finnst ef til vill
ekki árennilegt verk að lagfœra
bílinn en þeir eru tH sem segja að
það só „ekkert mái". Furðuiegt
má teljast að billinn skuli vera á
númerum og á uppboði hjá
tryggingafólagi — það verður að
teljast hœpið að hann færi í gegn-
um skoðun svona útiitandi þótt
það só vissara að fullyrða ekkert
umþað.
geti notfært sér ódýra aðstöðu og
dundaö við viðgerðina í sínum
frítíma.
Það alvarlega í þessu máli er að i
öllum tilvikum er tryggingafélag,
þegar það á hlut að máli, að firra sig
ábyrgð af viögerö, vitandi að svo
kann að fara aö bíllinn birtist aftur í
umferðinni einn daginn.
A Norðurlöndum er nokkuð
strangt eftirlit með t jónabílum þegar
um skemmdir á grind, stýrisbúnaði
og yfirbyggingu er aö ræða. Bilar
sem þannig eru útleiknir eru
umsvifalaust teknir af skrá og má
ekki seija ööru vísi en til niðurrifs.
Annað öryggisatriði í sambandi við
tjónabíla á Norðurlöndum, t.d. í Sví-
þjóð, er að tryggingafélögin líta á
það sem hagsmunamál að ekki sé
gert við bíla nema það sé unnt á full-
nægjandi hátt og hafa því samvinnu
um rekstur sérstakra verkstæða þar
sem tjónabílar eru gerðir upp og
síðan skoðaðir af viðkomandi bíla-
eftirliti, sérstaklega með tilliti til
þess að um uppgerðan tjónabíl er að
ræða. BíU sem stenst þær kröfur sem
gerðar eru, fæst því einungis endur-
skráður að það sé tekið fram í
skráningarskírteini.
Hér á landi virðist ekkert eftirlit
vera með afdrifum tjónabUa, númer
eru ekki tekin af óökufærum bílum á
árekstursstaö, a.m.k. ekkií öllumtU-
vikum eins og meðfylgjandi mynd
sýnir en hún er frá uppboði eins
tryggingafélaganna. Þessir bílareru
seldir hverjum sem hafa viU. Það er
gert við þá ýmist af fagmönnum eöa
fúskurum, heiðarlegum eða óheiðar-
legum, við fulUtomnar eða ófuU-
komnar aöstæöur eftir því sem verk-
ast viU. BifreiðaeftirUt rikisins á
ekki einu sinni bUalyftu, hvað þá
heldur tæki tU að prófa stýrisgang,
hemlun, grindarsuður o.s.frv. Þar er
ekki um neina öryggisskoöun að
ræða. Sá sem selur bíUnn kann að
taka þaö fram við kaupandann að
um uppgerðan tjónabU sé að ræða,
það er undir honum komið, en næsti
eigandi minnist ef tU viU ekki á það
þegar hann selur.
Eins og öllum má ljóst vera eru
þessi mál í ólestri og enginn getur ef-
ast um það að eins og er skapar þetta
slysahættu í umferðinni. Málefni Bif-
reiðaeftirlits ríkisins eru löngu oröin
kapítuU út af fyrir sig og með ólíkind-
um hve rUiisvaldið kemst ódýrt frá
því máli, ár eftir ár.
Það hlýtur hins vegar að vera um-
hugsunarefni aö þaö skuli vera
tryggingafélögm í landinu, sem leika
stærsta hlutverkið í þessu máli.
,*ÆS.