Dagblaðið Vísir - DV - 19.04.1983, Síða 39

DV. ÞRIÐJUDAGUR19. APRIL1983.
39
DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL DÆGRADVÖL
koma hingaö þegar
ég er dauður og drekka safniö”
—segir Sigurður Karlsson, bindindismaður, sem saf nar fullum bjórflöskum og bjórdósum
Sigurður Karlsson safnar bæði bjór-
flöskum og bjórdósum.
Hvemær byrjaðirðu að safna?
„Það var í kringum ’53—’54. Maður
sem ég vann með var dálítið mikið
blautur og hann safnaði bjór. Eg átti
kunningja á sjónum og fékk hjá honum
bjór. Mér hefur alltaf fundist bjór
fremur vondur og drakk hann lítið
sjálfur. Hann keypti fyrir mig og ég
skipti á tegundum sem ég átti ekki —
lét þá oft tvær fyrir eina og þóttu góð
kaup hjá báðum. Ég hef safnað jafnt
og þétt — en þó í kringum ’60 hef ég
veriö drýgstur á þessu. Núna hirði ég
bara flösku ef hún býðst mér.”
Aldrei bragðað
sterka drykki
Siguröur safnar einungis flöskum og
dollum með innihaldi og sem eru lýta-
lausar að ytra útliti.
— Hvað áttu margar?
„Rúmlega hundrað til hundraö og
fimmtíu. Þetta eru bæði bjórflöskur og
dósir. Ég þekki fleiri sem safna. Sonur
minn hefur safnað f rá sama tíma og ég
og er trúlega drýgri í þessu. Það hefur
aldrei verið keyptur fyrir mig bjór og
þó kom kunningi minn einn eitt sinn
með nokkur stykki. Ég hef sjálfur lítið
farið utan og þá hirti ég ekki um að
kaupa neitt.”
— Safnarðueinhverjufleiru?
„Ég byrjaði einu sinni að safna
merkjum í barm, svo á ég nokkrar
bækur,” segir Sigurður hógvær. „Ann-
ars er yfirleitt dýrt að safna svona
hlutum, svo vex þetta manni yfir
höfuð. Ég á nokkra gamla muni, eins
og rokka, hesputré, reiptögl, klyfbera
og svoleiðis dótarí. Mér finnst þetta
svona hálfgerö klikkun að safna hlut-
um. Því ef maður fer að safna virki-
lega þá stendur maöur uppi og hefur
ekkert pláss fyrir það sem hefur safn-
ast.
Ég hef aldrei bragðað sterkari'
drykki sjálfur og aldrei reykt sígarett-
ur. Ég hef aðeins bragöaö bjórinn en
mér finnst hann vondur. Það eru til
menn sem ætla að koma hingaö þegar
ég er dauður og drekka safnið,” segir
Sigurður og brosir.
Villhelst selja
— Hvernig er með aðra tómstunda-
iöju?
„Tómstundaiðjan hefur aldrei verið
neitt hjá mér. Vinnudagurinn hefur
verið það langur að ég hef verið feginn
að hvíla mig. Ég hef verið að fikta við
að taka myndir. Mig vantar bara ein-
hvem til aö taka myndir meö úti.”
Við komum aftur að bjórnum. — Er
ekki eitthvað sögulegt við hvernig þú
hefur aflað einhverra f laskna ?
„Nei, þetta hefur allt gengið svo
snuröulaust hjá mér. Ég passaði mig
að eiga alltaf bjór þegar ég var að
safna bjór. Ég hef fengið þetta mest
frá sjómönnum. Þaö hafa margir
kunningjar minir haft góð orð um að
koma með b jór til mín eftir ferðalög en
síðan svolgraö þeim ofan í sig áður en
þeir hafa komið til mín. Annars hef ég
mestan áhuga á að selja safnið. ”
Við ræðum meira um tómstundir og
það kemur í ljós að Sigurður saumar
pullur, hefur smiöaö negrastráka úr
tré og önnur ljósmyndavélin hans er
svo dýr og fín að ljósmyndarinn tekur
andköf þegar hann sér hana. Hann
eyðir þó talinu þegar farið er að spyrja
hann nánar út í ljósmyndunina og seg-
istekkertkunna.
SigurOur Kar/sson með hluta safnsins. D V-m yndS
Sigmundur Ó. Steinarsson saf nari:
Heldur gefa saf nið en selja
—ef ég hætti að saf na
.'4 ,X 'Í^X; ÍV StX V'‘XI>
Sigmundur og hluti af þv/ sem hann hefur dundaö við að safna um dagana. Hann heidur á piisnerfiösk-
unni sem talað er um i greininni en hún er orðin tíu ára.
„Ég hef alltaf veriö með söfnunar-
dellu. Ég safnaði merkjum og eld-
spýtnastokkum og klippti stokkana
niður í stílabók og límdi inn eftir
löndum. Eftir það missti ég áhugann
á eldspýtnastokkunum og fannst
safnið hafa misst gildi sitt. Núna
liggur það bara eins og hver önnur
stílabók í kassa,” segir Sigmundur 0.
Steinarsson, sem er haldinn tölu-
veröri söfnunarástríðu. „Eg las ein-
hvern tíma viötal í Visi við mann á
Laugarásveginum sem safnaði
stokkum og ætlaði aö gefa honum
safnið mitt. En þaö hefur einhvern
Veginn aldrei neitt orðiö úr því." Við
víkjum að bjórdollu- og flöskusöfn-
uninni.
Sigmundur segir frá því að hann
hafi byrjað sem unglingur á tómum
flöskum sem hann eigi enn miðana
af. „Eitt sinn, þegar ég var kominn á
sjóinn, sá ég fallegar flöskur á „pub”
við höfnina í Hull. Ég keypti þrjár og
fór með heim. Síðan hef ég safnaö.
Ég safna fullum flöskum og dósum,
sem er vafasamt, því hætta er á að
tinið innan í dósunum étist upp og
þær springi. A sjónum keypti ég 6—8
flöskur í hverri ferð og þegar mest
var kom ég meö upp í 30—40 flöskur
heim og tollararnir vissu af þessu.
Friðhelg hilla
„Bjór tekur mikið pláss og er
þungur. Þú safnar einni af hverri
tegund. Þegar hún er komin upp í
hillu þá snertir þú hana ekki meira,”
segir Sigmundur. Hann hefur oft ver-
iö spuröur hvort freistingamar hafi
ekki leitað á hann. Hann segir frá
pilsnerflösku sem hann átti og var
eftir glaða nótt komin upp á hiUuna
friðhelgu. Hann snerti hana ekki,
heldur skrönglaðist út í sjoppu og
keypti sér eitthvað aö drekka.
PUsnerflaskan er enn í safninu. Þá
bendir hann á aö freistingin að
drekka bjórinn verði minni því hann
skemmist og botnfalU í geymslunnl
„Eftir að ég hætti á sjónum dund-
aði ég við að safna litlum flöskum.
Það er dálítið erfitt þvímaður er allt-
af að smygla. Eitt sinn er ég kom frá
Spáni gaf ég upp að ég væri með litl-
ar flöskur og var tekinn. Flöskurnar
höfnuöu hjá tollara sem var pirraður
að þurfa að skrifa niður nöfn og
magn hverrar flösku. Maöur þyrfti
helst að geta fariö tU toUstjóra og
fengið vottorð sem safnari.”
Við víkjum að annarri söfnun Sig-
mundar. Hann hefur safnað íþrótta-
úrklippum. Það safn nær frá því um
það bU ’63—74. „Þar eru úrslit
leikja, markaskorarar, aUlr lands-
leikir, hvemig landslið vom skipuö
og söguleg atvik. Ég tók mig einu
sinni til við að reyna að koma röð á
þetta safn og var í sex mánuði í
öUum frístundum mínum yfir því.”
Karamellubréf,
eiginhandaráritanir...
Bróðir minn sagði einhvern timann
við mig að ég hefði safnað
karameUubréfum. Ég man þaö ekki.
Ég safnaöi stundum sígarettustubb-
um í plastpoka fyrir gamlan mann á
Grettisgötunni sem polU. Hann hef-
ur líklega reykt þá i pípu. Svo safna
ég erlendri mynt dáUtiö, skemmti-
lega hnappa á ég einhvers staðar.
Þetta varsvona augnabUksdeUa sem
maður fékk á yngri ámm. Eg hef
aldrei verið frímerkjasafnari nema
einhvem smátíma. Ég safnaöi bU-
númerum einhvem tíma og eigin-
handaráritunum frægra manna,
rennisléttum Dell blööum og verslaði
fyrir framan Austurbæjarbíó. Bróðir
minn safnaði og safnar frimerkjum
og hann safnar líka kvikmynda-
prógrömmum. Við söfnuöum þeim
báðir bræðumir og þegar mamma og
pabbi fóru i bíó í gamla daga þá
vaknaði maður með prógrömm undir
koddanum.”
„Þetta er alls konar fólk,” segir
Sigmundur, þegar hann er spurður
hvort safnarar séu ekki sérstakur
kynþáttur. „Maður hefði kannski átt
að safna peningum. Ég safna ekki
verðmiklum hlutum. Sumir safna
hlutum og hreykja sér af því að þeir
kosti þetta og þetta. Sumir hafa líka
reynt að græða á söfnurum og það
finnst mér óheiðarlegur leikur. Þaö
hringdi einu sinni í mig maður og
sagðist eiga bjórflöskur frá striðsár-
unum — hvað ég vildi borga? Mér
var þetta nýtt. Hann hringdi aftur í
mig og það var greinilegt að hann
DV-mynd
vildi græða. Hann má eiga þær eins
lengi og hann vill. Þær hafa aldrei
komið inn fyrir mína landhelgi.
Ef ég hætti að safna vil ég heldur
g.efa einhverjum sem hefur áhuga
safniðenaðselja það.”