Dagblaðið Vísir - DV - 21.06.1983, Blaðsíða 35

GRADVÖL
„Þetta er ánægju
DV.ÞRIÐJUDAGUR21. JONI1983.
Orsvalir vorvindar koma æðandi
utan af Atlantshafi og mennirnir f jórir
sem eru að spila golf á Hvaleyrarvelli
við Hafnarfjörð reima aö sér yfirhafn-
imar til þess að halda á sér hita.
Klukkustundum saman hafa þeir ark-
aö um völiinn og sveiflað kylfum sín-
um og þeir eru dáUtið famir að lýjast.
Þeir eru komnir á eUeftu braut og sá
sem síðastur slær gefur sér góöan tíma
til undirbúnings. Hann miðar út bog-
ann sem hann ætlar kúlunni að fylgja,
leggur kylfuna upp að vanganum á
henni, reiðir tU höggs og slær með
þróttugri bolvindu.
Golfkúlan hvíta þýtur eins og kólfur
hátt í loft upp og hverfur mönnunum úr
sýn. Þeir arka af stað í humátt eftir
henni. Sá sem höggið greiddi svipast
um en sér ekkert. Hinir koma honum
til aöstoðar en þeir sjá hana ekki
heldur. Það er svosem engin furða, því
að íslenskir golfveUir eru ekki jéifn íðil-
sléttir og veUir erlendis, en fyrr má nú
rota en dauðrota. Einn þeirra bregður
á það ráð að hoppa upp í loftiö til þess
að öölast meiri yfirsýn og hinir fara að
dæmi hans. Þannig hoppa þeir um
stund eins og úlpuklæddar kengúrur í
sunnanvindinum en aUt kemur fyrir
ekki. Þá setur allt í einu óljósan grun
að einum þeirra. Hann læðist að hvíta
flagginu sem blaktir ótt og títt og svo
fórnar hann höndum og æpir á hina aUt
hvað af tekur. Þeir taka á rás tU hans
og mikil er gleðin á HvaleyrarvelU
klukkan 10 mínútur yfir þrjú 31. mars
1974, þegar kúlan hvíta er dregin upp
úr felustað sínum — hún fór holu í
höggi, eins og kaUaö er, og nú á hún í
vændum náöuga daga, því að slíkri
kúlu er vaUnn heiöursstaður á heimil-
inu og þarf ekki að endasendast um
græna golfvelU framar.
Gæfudísin þekkir sína
Kjartan L. Pálsson heitir hann, kylf-
ingurinn lánsami, og honum hefur rétt
í þessu tekist það sem alla samherja
hans dreymir rnn að gera einn góöan
veðurdag, og veröur þó ekki öllum að
ósk sinni. Félagamir taka græskulaus-
an þátt í gleöi hans og minnast nú hýrir
á svip þeirrar alþjóðlegu reglu varð-
andi svona merkisviðburð, sem að vísu
er hvergi skráð en þó alls staðar í fullu
gildi, að sá lánsami veröur að gera Uð-
inu góða veislu og spara hvergi
drykkjarföngin.
,JÉg verð líklega að spUa við ein-
tóma bindindismenn eftirleiðis,”
hugsar Kjartan þegar hann raknar við
daginn efth- og sér að stórum hefur
grynnkað í seðla veskinu.
Tuttugu dögum síðar brosir gæfu-
dísin við honum í annað sinn á sama
veUi, því þannig er hennar eðli háttaö
aö sumum hlotnast það í tvigang sem
aðrú- fá aldrei að njóta þrátt fyrir
ástund og eldheitar bænir.
„Hola í höggi” er kannski engin
sönnun fyrir nemni afburða leikni í
golfi, því að margir sögufrægU- snUl-
rngar græna vaharins hafa aldrei lifaö
þá Uidælu óskastund að sjá þá hvítu
skoppa í jörð niður eftir fyrsta högg,
en viöburður sem þessi er samt sem
áður vísbending um, aö gæfudísinni
hefur fundist það ómaksins vert að
brosa við þessum lánsama kylfmgi,
þótt engum hfana hafi auðnast að
vinna hylli hennar.
K jartan hefur nú farið fUnm sinnum
holu í höggi og hefur enginn íslenskur
kylfingur leikið það eftir honum. Hann
hefur þó æma ástæöu til þess að vera
var um sig í efsta sætinu, því að þrír
koma fast á hæla honum með fjögur
skipti hver. Einn Islendingur, Olafur
Skúlason á Laxalóni, mun hafa leikiö
þetta frægöarbragö tvisvar sinnum í
sama hringnum og eru litlar líkur til að
þaö verði endurtekið alveg í bráðrna.
Æfrngin skapar meistarann, en til
þess að ná holu í höggi dugar snilldin
skammt — þar ræður heppnin úrslit-
um. Fimmta skipti sem Kjartan sló
nú vil ég ekki fara hérna megin í
hann. Eg slæ heldur aðeins héma
megUi við holuna. .. en svo missti ég
kylfuna út, aðeins kylfuna út, og
kúlan sveif i áttina að bönkernum,
lenti á brúninni og rúllaði niður af
honum. Ég stjarfur — kúlan ofan í —
strákur stökk upp á mig — ég sé allt í
móðu — allt á hundraði. ”
— Hefurðu fengiö tilsögn kunn-
áttumanna í golfi?
„Eg hef mest fengið tilsögn hjá
vinum og svo honum Frans sem
lærði hjáNolan.”
— Spilarðu eitthvað við pabba
þinn?
— Nú orðið, já. Við emm orðnir
nokkuö svipaðir. Annars vinn ég
sennilega oftar nú orðið.”
— Hvemig tekur sá gamli því að
lúta fyrir stráknum?
„Hann tekur því frekar betur en
ver,” sagði Björgvin Elvar Björg-
vUisson og arkaði út á teiginn með
kylfuna í hendi og kúluna í vasa.
holu i höggi var í hittifyrra og aðdrag-
andinn ætti að taka af öll tvUnæli um
þá tUviljun og heppni sem einatt þarf
til að ríða baggamuninn.
Hann var þá fararstjóri fyrir hópi
islenskra kylfUiga sem brugöu sér
bæjarleið til Irlands og spreyttu sig á
iðgrænum golfvöllum nokkra daga.
Svo bar til þegar hópurinn var að leik í
Almgerði í DýfUnni, að spiUð dróst eitt-
hvað á langinn og voru aðrir keppend-
ur orðnU- óþreyjufuUU- að komast að á
velUnum. Fararstjórinn sló síöastur og
hugðist nota númer 9, sem slær hátt og
stutt, því að þarna vora stór tré
skammt undan. Hann hljóp með kylf-
una upp á teiginn og fullseint áttaði
hann sig á því að hann hafði lesið tölu-
stafinn öfugt og gripiö með sér númer 6
í staðinn. Ekki nennti hann að snúa við
og tefja tímann frekar en orðið var en
hélt um kylfuna neðanverða og daml-
aöi þannig í kúluna.
En það skipti engum togum að
áhorfendur alUr, bæði Islendingar og
heimamenn, ráku þegar upp skað-
ræðisöskur, því kúlan sú rataði
skemmstu leið heUn í holu sína og fór
þar niður. Skemmtilegt atvik en harla
kostnaðarsamt, því að þátttakendur
vom margir og írska viskuð rann
Ijúflega niðurkverkar landans.
Fjársjóður í minningunni
„Eg er alls ekki mjög nákvæmur
spUari á velUnum,” sagði Kjartan L.
Pálsson. „Þetta er hrein heppni og
annað ekki, en það breytir auðvitaö
ekki því að draumur allra golfleikara
er að ná holu í höggi og ég held að flest-
um finnist þeir eiga eitthvað ógert á
golfvelUnum þangaö til sú stund renn-
ur upp í lífi þeirra. En það eru margir
afburðasnjalUr spilarar sem aldrei
hafa öðlast þessa reynslu. 'Þaðerekki
svo gott aö lýsa þeirri tUfinnUigu sem
Kjartan L. Pálsson er formaður Einherja. Honum var um helgina afhent dýrindis stytta undir kúlurnar
fimm sem hann hefur slegið holu í höggi. Mynd Friðþjófur.
Sumar íþróttir era þannig vaxnar
að menn verða helst að nema þær
ungir að áram til þess að ná góðum
árangri. Golf er ein af þeUn. Það háði
lengi golfinu hér á Islandi að menn
voru að taka upp á þessu á f ullorðins-
árum, orðnU- stU-ðir og fastmótaðir,
en nú er að vaxa fram ný kynslóð
ungra og efnUegra manna sem lærir
réttusveifluna þegar í bernsku.
Björgvin Elvar Björgvmsson
heitir einn þessara mannvænlegu
golfsveina. Hann er aöeins þrettán
ára, fór fyrst að spila á fuUu í fyrra
en er nú kominn í fremstu röð í sínum
aldursflokki. Föstudaginn 10. júní
auðnaöist honum það sem mörgum
gamalreyndum kylfingum hlotnast
aöeins í fögram draumi. Hann var að
leik ásamt nokkram félögum uppi í
Grafarholti þegar undrið skeði.
„Það var bönker til hliðar — sand-
gryfja,” segir Björgvm. „Eghugsaði
meö mér: ég er lélegur í bönker og
— og f jársjóður í
minningunni, segir
Kjartan L. Pálsson,
sem hefurslegið
holu íhöggi oftaren
nokkurannar
íslendingur
grípur mann þegar kúlan fer í holu við
fyrsta högg, en ánægjuleg er hún og
hreinasti fjársjóöur í mmningunni eins
og nærri má geta,” sagði Kjartan.