Dagblaðið Vísir - DV - 30.08.1985, Blaðsíða 30

42
DV. FÖSTUDAGUR 30. ÁGÚST1985.
*
•V
>
*
í
l
Sælnú! Popparamir ætla ekki að
gera það endasleppt við Afríku.
Band Aid er auðvitað enn á höttun
um eftir framlögum í sjóð sinn og
aflar með ýmsu móti - smáskífan
með dúett Mick Jagger og David
Bowie aetti að raka saman fé - en
nú hafa verið stofnuð önnur samtök
sem beina spjótum sinum að Suður
Afríku: Artist Agains Apartheid
einsog þau heita uppá ensku. Plata
er í deiglunni og meðal flytjenda má
nefna Bono, Pat Benatar, George
Clinton og Grandmaster Melle Mel.
. . fftr langa mæðu sést fyrr endann
á nýrri breiðskífu Dexy's Midnight
Runners, þeirri fyrstu i rúm þrjú ár.
Nýja platan, Dont Stand Me Down,
kemur út 13. septemher og hljóm
sveitin er nú skipuð þremur liðs
mönnum: Kevin Rnwland, Billy
m á 1
SKÍFUR 1
BEINT í ÆÐ
COLOUR BOX - THE MOON IS
BLUE (4AD)
Eg þurfti ekki að heyra þetta lag
nema einu sinni til að falla í stafi. Ung
og umtöluð bresk hljómsveit með
aldeilis frábæra söngkonu, —
ógleymanleg rödd! Undirtónninn er
ættaöur úr svinginu en annars er þetta
baliaða og venst gróflega vel.
KATE BUSH - RUNNING UP
THATHILL(EMI)
Eftir langa pásu kemur nýtt hljóð úr
strokki Kate Bush. Kyngimagnað lag
og dulúðugt einsog margt frá ung-
frúnni en þó býsna ólíkt fyrri lögum
hennar. Lag sem ómögulegt er að
gleyma, ég óttast að það grói fast viö
heilann, get ómögulega gieymt því.
Hvað heitir það aftur?
AF OGFRÁ
GO WEST - GOODBYE GIRL
(CRYSALIS)
Sumir segja að þessi breski dúett sé
svar Breta við Hall & Oates. Eg gef
lítið fyrir það svar og enn minna fyrir
þetta lag. Tvö fyrri lög Go West voru
spriklandi fjörug, þetta er í rólega
kantinum og fellur í áliti við hverja
hlustun. Goddbye Go West.
STING - LOVE IS THE SEVENTH
WAVE (A&M)
Mér er ómögulegt að skilja þá sem
segja að sólóplata Sting minni næstum
ekkert á Police. Þetta lag er nokkurs
konar Every Breath You Take nr. 2,
pinulítiö sjarmerandi fyrst en svo smá-
versnarþað.. .
NIK KERSHAW - DON QUIXOTE
(MCA)
Þeir eru ekki margir sem semja
jafnskruggufínar laglinur og Nik litli
Kershaw, bara hann misþyrmdi þeim
ekki með þessu svuntuþeysavæli.
Annars er þessi söngur um nútíma Don
Quixota alls ekki besta lag Kershaw og
maður freistast til þess að álíta að
spánski riddarinn sé ekki sá eini sem
berst við vindmyllur í þessu lagi.
KING - ALONE WITHOUT YOU
(CBS)
Þetta lag byrjar á einhverju ómerki-
legasta viðlagi sem heyrst hefur og
minnir obboðlítið á gaul fótboltaunn-
enda í Bretlandi. Paul King er ágætur
söngvari og ætti að semja merkilegri
lög en svona poppglundur. Sennilega á
Alone Without You þó eftir að verða
stórlega vinsælt enda bjánalega gríp-
andi.
FÓTLAG(A)
PRINCESS - YOU'RE MY
NUMBER ONE (SUPREME)
Hörkudiskó — og það sem meira er:
bara skolli gott! Yfirleitt renna svona
lög bara innum annað og útum hitt en
aldrei þessu vant situr þessi laglina
eftir í kollinum. Söngkonan er bresk,
dökk á brún og brá, en í guðanna
bænum ekki halda að hún sé neinn
Prince i kvenlíki.
POINTER SISTERS - DARE ME
(RCA)
Formúla Pointer systranna hefur
hitt í mark siðustu árin. 1 þessu lagi er
engu aukið við og mér liggur við að
segja: þær hafa engu gleymt — og
ekkert lært! Danshæft vel, auðvitað,
einsog annað á þessum bæ en ég á von
á því aö flestir verði búnir að taka yfir
Dare Me á kassettunum sínum áður en
fyrsta skólabjallan glymur. Má ég þá
frekar biðja um Millsbræður ?!
NEW MODEL ARMY - NO REST FOR THE WICKED:
HRA TTOGGOTT
Var það ekki Ian Dury sem sagði um
daginn í sjónvarpinu aö pönkið myndi
aldrei deyja? Hvur svosem sagði eitt-
hvað í þessa veruna hefur ugglaust al-
veg rétt fyrir sér. Frumstæða, einfalda
hráa rokkið höfðar held ég til allra sem
fíla rokk — svo fremi að nokkrum
grundvallarskilyrðum sé fullnægt. Það
tjóar ekki lengur að bjóða uppá pönk-
ara sem hvorki geta sungið né leikið á
hljóöfæri, þaö voru öfgar síns tíma
sem leyfðu slikt, en góðir lagasmiöir,
fínir hljóöfæraleikarar og söngvarar
geta leyft sér pönklega framsetningu
enn í dag — og vakið athygli og aðdá-
un.
Þaö er akkúrat þetta sem gerst hefur
með New Model Army, bresku
hljómsveitina sem kölluð hefur verið
hjálpræðisher breskrar rokktónlistar.
I tónlist þeirra er einfaldleikinn látinn
ráða, umgjörð laganna er eins fábrotin
og hugsast getur með gítar í forgrunni
og önnur hljóðfæri aðeins: trommur og
bassi. Einfaldara getur það ekki verið.
Tónlistin er umfram allt melódísk, líka
gætir ákeföar og óþols — og söngvar-
anum, sem hálfvegis mælir textana af
munni fram, er augljóslega mikiö niðri
fyrir. Textarnir eru Uka beinskeyttir ef
grannt er hlustað.
Svona hrátt rokk hæfir auðvitaö
giska vel tónlistarmönnum sem líta á
rokk sem pólitískt afl. Saklaus og vænn
sveitapiltur, sem ort hefði ástarljóð til
unnustunnar, myndi aldrei koma
sínum skilaboðum á framfæri að hætti
pönksins — en vilji menn koma
forsætisráöherranum frá völdum og
benda á það sem miður fer í þjóölífinu/
með nokkrum þjósti er svona hrá
tónlist gráupplögð. New Model Army
tekst vel upp á þessari fyrstu breiö-
skífu sinni þó enn sýni Thatcher ekki á
sér neitt fararsnið.
New Model Army hefur starfað frá
árinu 1983, gefið út fáeinar smáskífur
og þessa breiöskífu, No Rest For the
Wicked, og þar er titillagiö eitt næg
ástæða til þess aö setja svona dýrgrip í
safnið hjá sér. -Gsal.
OMD-CRUSH
MEÐ ÞVIBESTA SEM GERIST
Hljómsveitin Orchestral Manæuvres
In The Dark vakti fyrst á sér athygli
fyrir langt og afar óvenjulegt nafn. I
dag hefur nafn hljómsveitarinnar ver-
ið stytt í OMD og nú vekur hún athygli
fyrir gæðatónlist.
Það voru þeir Andrew McCluskey og
Paul Humphreys sem stofnuðu OMD í
lok árs 1978 og enn eru þeir
driffjaðrirnar í hljómsveitinni. Á plöt-
um hljómsveitarinnar hafa þeir notið
aðstoöar ýmissa manna og nú nýverið
gerðust tveir þessara aðstoöarmanna
fastir meðlimir OMD.
Tónlist OMD hefur frá upphafi ein-
kennst af hljóðgervlum ýmiss konar,
var það sem kalla mætti kaldranalegt
tölvupopp í fyrstu en hefur verið að
mýkjast meö árunum eftir því sem
fleiri og fleiri hefðbundin hljóöfæri
hafa fengið að spreyta sig.
OMD náði fyrst alþjóöaathygli með
plötunni Architecture & Morahty en á
þeirri plötu var meðai annars lagið
Souvenir að finna. Platan Junk Culture
jók hróður hljómsveitarinnar enn og
ef hún nær ekki almennri viðurkenn-
ingu með þessari plötu Crush, ét ég
hattinn minn.
Crush er nefnilega aö mínu áliti ein-
hver besta plata sem komið hefur út,
það sem af er þessu ári og ef hún verð-
ur ekki í hópi þeirra allra bestu þegar
áriö er liöið í aldanna skaut verð ég illa
svikinn.
Það er ekki bara tónlist OMD sem
hefur mýkst með árunum, sömuleiðis
hafa þeir félagar lagt æ meiri áherslu
á sönginn en hann var ekkert aðalat-
riði hjá hljómsveitinni áður fyrr og
mörg lög einungis leikin.
Það er erfitt aö nefna eitthvað eitt
sem gerir tónlist OMD jafn sjarmer-
andi og hún er. Þar hjálpast margt að,
margslungnar melódíur sem ávallt
bjóða upp á eitthvað nýtt við hverja
hlustun, góður hljóðfæraleikur og
söngur. Sérstaklega er ég hrifinn af því
hvernig hljómsveitin notar blásturs-
hljóðfæri á plötunni en þeim er nú beitt
í mun ríkari mæli en áður.
I sem fæstum orðum sagt er hér á
ferðinni kostagripur sem enginn
hljómplötuunnandi ætti aö láta fram
hjá sér fara. -SþS-
BOB DYLAN - EMPIRE BURLESQUE
LfF/ff ENNIMEISTARANUM
Það hefur varla farið fram hjá
nokknun er sáu Live Aid hljómleikana
í sjónvarpinu að frammistaöa Bob
Dylan var ekki upp á marga fiskana og
satt best að segja urðu hann, Ron Wood
og Keith Richard sér til skammar.
Voru þeir greinilega undir áhrifum
vímugjafa og tónlistin sem þeir fluttu
bar þess merki.
Sem betur fer hefur þetta verið einn
af slæmu dögunum hjá Dylan því nýja
platan hans, Empire Burlesque, ber
þess merki að enn lifir tónlistargáfan í
snillingnum.
Þegar miðað er við poppframleiðsl-
una í dag stendur Empire Burlesque
vel upp úr meðalmennskunni. En þeg-
ar Bob Dylan á í hlut hlýtur maður allt-
af að miða viö plötur eins og Blonde On
Blonde og John Wesley Hardin, svo
einhverjar séu nefndar af meistara-
verkum hans. Við þá samlikingu fellur
Empire Burlesque af stalli sínum, því
þrátt fyrir ágæta tónlist, þá er platan
ekkert tímamótaverk. Aðeins góð
plata frá einum mesta snillingi í tón-
listinni sem heimurinn hefur alið.
Það eru tíu lög á Empire Burlesque,
og að sjálfsögðu öll eftir Bob Dylan og
eru þau öll ný. Lögin eru nokkuð mis-
jöfn að gæðum. Best kann ég alltaf við
Dylan þegar útsetningar eru einfaldar
og rafmagnshljóðfærin takmörkuð.
Lög eins og Thight Connection, sem
minnir einna helst af lögunum á hans
elstu lög, I’ll Remember You, róleg og
falleg melódía sem Dylan fer vel með,
ásamt Madalyn Quebeck og Trust
Yourself. Þessi þrjú lög eru lög eins og
búast má við frá Bob Dylan. Takmark-
að undirspil, bitastæðir textar sem
skýrt eru bomir fram.
Svo eru einnig lög sem eru kaffærð í
útsetningum sem eiga ekki við Bob
Dylan að dómi undirritaðs. Er það
mest áberandi í Seeing The Real You
At Last. Rokkaö lag þar sem blásturs-
hljóðfæri koma við sögu. Lag sem að
ég held fari í taugarnar á aðdáendum
Dylans.
Það eru samt þrjú síðustu lög plöt-
unnar sem standa upp úr. When The
Night Comes Falling From The Sky er
geysigott lag, þótt langt sé og væri tví-
mælalaust besta lag plötunnar væri
ekki útsetningin of íburðarmikil.
Something’s Burning er í sama gæða-
flokki. Þar syngur Bob Dylan dúett
með Madelyn Quebeck og í síðasta lag-
inu á plötunni tekur hann loks fram
munnhörpuna og flytur einn, án allrar
aðstoöar, Dark Eyes og kannski er það
einmitt þess vegna sem mér finnst sá
texti áhrifamestur.
Empire Burlesque er í heild Bob
Dylan til sóma og ættu aðdáendur hans
ekki að verða fyrir vonbrigðum með
plötuna. HK.
Adams og Helen O’Hara. . . Aórir
næstum þvi gleymdir snillingar eru
líka meó plötu i gamla buróarliðn
um, hljómsveitin Squeeze, sem va
geíió nýtt lif fyrr á árinu. Breiðskifa
Squeeze, Cosi Fan Tutti Frutti,
kemur út núna um mánaóamótin.. .
Feróafólk sem ætlar að leggja leió
sina til Lundúna í október takið
eftir: Alison Moyet hefur opinber
lega tilkynnt að hún haldi þrjá djass
tónleika meó átján manna hljóm
sveit John Altmans. Tæpast þarf aó
minna ykkur á að Alf söng lagió
hennar Billie Holiday, That Old Devil
Called Love, svo eftirminnilega í
vor. . . Er hugsanlegt að hljómplötu
útgefendum verði gert skylt aó
merkja þær plötur sérstaklega sem
hafa aó geyma dónalegt orðbragó
eða veróa þær jafnvel bannaðar
innan sextán? Þessum spurningum
velta rokkblöðin í Bretlandi fyrir sé
í kjölfarió á útkomu breiðskíf
Pogues, Rum, Sadomy And th
Lash - og hér heima myndi þá plat
P.S. & Co verða með aóvörunar
merkingu eitthvað á þessa leið:
Rata þessi hefur að geyma orð
bragð sem yæti hneykslað saklausa
kaupendur. . . Eftir langa þögn lét
George Harrison i sér heyra fyrr i
sumar með gamalt lag Dylans, I
Didn't Want To Do It, úr kvikmynd
inni Porky’s Revange. Kvikmynda
fyrirtæki Harrisons, Hand Made
Fils, hefur nýlega sent á markað
myndina Water og þar syngur
Jimmy Helnts tvö lög sem Harrison
tók þátt í að semja: Celebration og
Focus Of Attention. Ég hélt hara
ykkur langaði aó vita þetta. . .
Madness er upprisin og hefur sent
frá sér smáskifu, ætlar senn í hljóm
leikaferð þá fyrstu i tvö ár og
hyggst ráða sér hljómborðsleikara i
stað Mike Barsons sem yfirgaf
skútuna fyrir tveimur árum. . . Búið
í bili...
-Gsal.