Dagblaðið Vísir - DV - 16.01.1988, Blaðsíða 30

30
LAUGARDAGUR 16. JANÚAR 1988.
„Ég er að láta gamlan draum rætast,“ sagði Magnús Steinþórsson, gullsmiður í GuIIi og silM, er DV hitti hann að máh
á sunnudagsmorguninn sl. Þá var Magnús að ljúka við að ganga frá málum sínum því daginn eftir var hann fluttur
burt af landinu til að gerast hótelstjóri í gömlum kastala á Torquay á Englandi. Kastala sem byggður var árið 1860
af bresku aðalsfólki. Það er óvenjulegt þegar menn sem komið hafa sér vel fyrir taka allt í einu upp á því að selja
eignir sínar og flytjast burt af landinu til að láta gamlan draum rætast. Magnús átti því ekki undankomu auðið, áður
en hann stakk af, að segja lesendum DV nánar frá þessum draumi sem er orðinn næstum tuttugu ára gamall.

,Eg stend og fell meö því sem ég er aö gera og kannski á ég eftir að jesúsa mig fyrir það eftir árið.
DV-mynd Brynjar Gauti
^ Víkingur með trú á sjálftim sér:
Eg læt brj óstvitið ráða
og draurninn rætast
- segir Magnús Steinþórsson gullsmiður sem keypti kastala á Englandi og ætlar að gerast hótelstjóri
„Haustið 1969 fór ég til Englands í
tungumálanám. Þá kynntist ég konu
minni sem var klínikdama hjá tann-
lækni. Ég var með svo skemmdar
tennur að ég þurfti að koma nokkuð
oft á tannlæknastofuna og eiginlega
á maður ekki að segja frá þvi en
þannig kynntist ég eiginkonunni,“
segir Magnús og hlær. „Ég hugsaði
mikið um viöskipti á þessum tíma
og var alltaf að velta einhverju fyrtr
mér. Reyndar var ég ekki ákveðinn
í hvað ég ætti að fara út í að læra.
Faðir minn var gullsmiður og einnig
bróöir minn. Það var þá sem ég fékk
áhuga á að eignast hótel og skoðaði
nokkur. Ég var hins vegar aðeins 18
ára og enginn tók mark á mér. Fiðr-
ingurinn að reka hótel bjó samt alltaf
ímér.
Eftir námið kom ég heim, gifti mig
og fór að læra gullsmíði. Faðir minn
rak fyrirtækið Steinþór og Jóhannes
en við bræðurnir stofnuðum Gull og
silfur með hans aðstoð og hann kom
síðar yfir til okkar. Við rákum fyrir-
tækið allir þrír,“ heldur Magnús
áfram.
Tvö fyrirtæki og í námi
„Árið 1979 fór ég aftur til Englands
í nám og þá til að sérmennta mig í
demöntum. Ég leigði íbúöina mína
hér heima og ætlaði mér að leigja
húsnæði úti. Við skoöuöum mikið og
var sagt að leigan væri 50 pund en
mér til skelfmgar þurfti að borga þá
upphæð vikulega. Ég sá því að mun
hagstæðara yrði að kaupa íbúð. Ég
heimsótti bankastjóra í London og
bað um lán til kaupa á íbúð en það
var ekki alveg auösótt mál þar sem
ég hafði enga innkomu í bankanum.
Engu að síður fékk ég lániö. Ég fann
litla íbúð, keypti hana og borgaði
minna til bankans á mánuði heldur
en ef ég hefði leigt hana. Ibúðin
hækkaði um sex til sjö þúsund pund
á þeim tíma sem ég var í náminu,“
segir Magnús og þá þegar var hann
kominn í rífandi bisness í útlöndum.
„í Englandi gilda þau lög að ef þú
ekki borgar af láninu þínu á réttum
tíma koma menn frá bankanum heim
til þín, skoða bókhaldið og jafnvel
selja eignina. Á meðan er eigandinn
settur í fangelsi. Það er ekkert eins
og hér þar sem hægt er aö fá greiðslu-
stöðvun. Maður getur beðið um frest
í eitt skipti en það má þá ekki bregð-
ast að skuldin sé borguð á réttum
tíma.
Til að ég gæti staðiö í skilum við
bankann þurfti ég eitthvað að gera.
Ég hafði því samband við skólann
þar sem ég hafði verið í tungumála-
námi og fékk í gegn að ég setti upp
einhvers konar leigubílastarfsemi.
Ég náði í nemendur á flugvöllinn og
kom þeim til þeirra fjölskyldna sem
þeir áttu að búa hjá. Skólastjórinn
var ágætur kunningi minn frá því
ég var í skólanum og tók vel í þessa
bón mína. Öll kvöld og helgar var ég
í leigubílaákstrinum auk þess sem
ég setti upp reiðhjólaleigu. Það var
mikil reiðhjólatiska á þessum tíma
og leigan gekk einnig mjög vel. Með
þessum fyrirtækjum gat ég staðiö við
skuldbindingar mínar við bankann
og verið í námi.“
Skoðaði hótel
Það er greinilegt að Magnús hefur
mikið viöskiptavit og hann segir svo
skemmtilega frá að hann hlýtur að
eiga auðvelt með að umgangast fólk.
Hann heldur áfram: „Á þessum tíma
var ég líka að skoða hótel. Ég skoð-
aði eitt í Torquay sem var mjög
fallegt. Ég fór í sparifótin og fór og
hitti eigandann sem var fullorðinn
maður. Sett voru á hótelið 120 þús-
und pund og ég bauð 100 í það. Ég
gat fengið 70% af kaupverðinu lánað
í banka og eigandinn samþykkti til-
boðið og ég var alsæll þvi ég sá að
þetta voru rosaleg kaup. Á sama tíma
fékk eigandinn annaö tilboð og tók
því. Á Englandi eru kaupsamningar
ekki bindandi en þaö á að breytast á
þessu ári. Sá sem fékk hótelið seldi
það aftur eftir eitt ár og hafði þó ver-
ið með fullbókað allan tímann. Hann
fékk fyrir það 250 þúsund pund. Þar
■missti ég af góðum bita,“ segir Magn-
ús.
„Á þessum tíma hafði olían lækkaö
í verði og hækkaði síöan aftur. Þegar
olían lækkaði seldu arabarnir hótel-
in sín í London og þá komu svo mörg
hótel á markaðinn á sama tíma að
það varð algjört verðhrun. Þá gerði
ég tilboð í eitt hótel í London upp á
500 þúsund pund. í dag er það hótel