Dagblaðið Vísir - DV - 24.03.1990, Blaðsíða 24

24
LAUGARDAGUR 24. MARS 1990.
„Það kom öllum í opna skjöldu
þegar ég veiktist skyndilega af
krabbameini í bijósti. I flestum til-
fellum gerir sjúkdómurinn engin
boð á undan sér og ég var algjör-
lega'frísk að öliu leyti. Fyrstu við-
brögð mín voru að ég fylltist von-
leysi, svartsýni og kvíða.
Ég tíndi til allt sem ég hafði gam-
an af og á þeirri stundu taldi ég
sjálfri mér trú um að ekkert af
þessu gæti ég gert framar. Ég
myndi aldrei framar fara í sund,
aldrei stunda gönguferðir eða
nokkuð annað sem mér fannst
skemmtilegt. En þessi tilfinning
varaði sem betur fer ekki mjög
lengi. Það gildir, held ég, um vel
flesta sem fá krabbamein að fyrstu
viðbrögð eru mjög neikvæð," segir
Guðrún Kristinsdóttir, fyrrum
krabbameinssjúklingur.
„Fljótlega finna flestir sér eitt-
hvað annað til að beina huganum
að. Þegar mér leið illa fór ég út að
ganga til að dreifa huganum.
Þaö var í ágúst 1975 að Guðrún
fann smáhnút í öðru brjóstinu og
fór strax til læknis. Við rannsóknir
kom í ljós að þetta var krabbamein.
„Fræðslan var orðin það mikil þá
að það flökraði aldrei að mér að
bíða með þetta. Þessir dagar líða
mér aldrei algjörlega úr minni, þó
svo það valdi mér engu hugar-
angri.“
Klífur fjöll í dag
Guðrún var 38 ára gömul þegar
krabbameinið uppgötvaðist. Börn-
in voru 13,15 og sautján ára gömul
og hún og eiginmaður hennar sáu
fram á skemmtileg ár saman. Sam-
eiginlega höfðu þau komið sér upp
tómstundaiöju, fjallgöngum og úti-
veru, og höföu stundað það um
nokkurt skeið. „Ég hef stundum
sagt að ég efast um að ég hefði gert
nokkuð meira á þessum tíma sem
liðinn er þótt þetta hefði ekki hent ■
mig.“
Það er skemmst frá því að segja
að í dag klífur Guðrún fjöll, fer
reglulega í sund og bregður sér á
gönguskíði á fallegum vetrardegi.
Við lífsreynslu sem þessa fara
margir að endurmeta líf sitt með
tilliti til fortíðar og framtíöar. „Alla
vega fékk ég allt annað mat á hlut-
unum og geri mér núna grein fyrir
því hve góð heilsa er mikils virði.“
Dásamleg lífs-
reynsla að sigrast
á krabbameini
- segir Guðrún Kristinsdóttir sem fékk brjóstakrabbamein árið 1975
Að hugsa jákvætt
Guðrún segir að margar hugsanir
hafi leitað á og sumar af þeim orð-
ið haldreipi. „Þegar ég var að fara
hér út úr húsinu og upp á spítala
mundi ég eftir heimsókn til spá-
konu sem sagði mér að ég yrði
minnsta kosti 85 ára,“ segir Guð-
rún og hlær við. „Þetta var nóg til
þess að mér fannst ég snúa dæminu
við. Að mínu mati er það gifurlega
mikið atriði að reyna að hugsa allt-
af jákvætt, lifa heilbrigðu lífemi
og gera það sem í manns eigin valdi
stendur til þess að láta sér líða vel
og hafa trú á því sem verið er að
gera fyrir rnann."
Læknismeðferðin fólst í því að
annað brjóstið var fjarlægt. Að-
gerðin tókst mjög vel og var Guð-
rún komin til vinnu nokkru síðar.
í kjölfarið fór fór hún í geisla- og
lyfjameðferð sem háði henni ekki
meira en það að hún stundaði sína
vinnu á meðan. „Það er mikið at-
riöi að láta sjúkdóminn sem slíkan
ekki buga sig heldur reyna að gera
allt sem maður áður gerði. Það var
mjög ljúft að uppgötva það að ég
gat gert allt sem ég hafði haft á
pijónunum enda náði ég fljótt góðri
heilsu aftur,“ segir Guðrún.
Að horfa á
daginn í dag
Sumir óttast oft að sjúkdómurinn
taki sig upp aftur og þá jafnvel
annars staðar. „Ég hef stundum
verið spurð hvort ég hafi aldrei
verið hrædd um aö fá þetta aftur.
Ég neita því ekki að til aö byrja
með var spumingin um það hver
afdrif mín yrðu nokkuð áleitin. En
þegar sjúklingurinn fær gott vega-
nesti, góða og jákvæða skoðun og
læknar gefa honum góða mögu-
leika þá dvínar þessi ótti og hverfur
siðan smátt og smátt,“ segir Guð-
rún og bætir því við að jákvæð nið-
urstaða meðferðar hennar hafi gert
það að verkum að hún fór að yfir-
vinna ýmislegt með sjálfri sér.
„Ég hef einsett mér að horfa á
daginn í dag. Mér finnst að hver
og einn megi líta á sjálfan sig heil-
brigðan þar til annað kemur í ljós.
Með því að vera jákvæður getur
sjúklingurinn hjálpað heilmikið
sjálfur."
Samhjálp kvenna
Guðrún hefur starfað með Sam-
hjálp kvenna síöastliðin tíu ár. Þeg-
ar hún fór í aðgerðina á sínum tíma
voru engin slík samtök fyrir hendi.
Árið 1979 hófu tvær konur, Elín
Finnbogadóttir og Erla Einarsdótt-
ir, að starfa fyrir Samhjálp kvenna
en það er einn stuðningshópur
Krabbameinsfélagsins.
„Ég gekk til liðs við þær í árs-
byrjun 1980 og nú erum við fjórtán
hér í Reykjavík sem störfum við
þetta í sjálfboðavinnu en erum
aldrei allar virkar í einu. Það er
hverri konu í sjálfsvald sett hvort
hún hefur samband við okkur og
við förum aldrei í heimsókn nema
konur óski þess. Stuðningurinn
felst í því að við heimsækjum þær
að meðaltali tvisvar á sjúkrahúsið.
Auk þess hafa þær símanúmer
okkar og geta haft samband oftar
ef þær vilja. Ef brjóstið er fjarlægt
förum við með þeim sem þess óska
til að fá hjálpartæki sem í þessum
tilfellum eru gervibijóst.“
Á árinu 1988 leituðu 92 konur
aðstoðar til Samhjálpar kvenna og
á árinu 1989 voru þær 97. „Þetta
er sá fjöldi sem við aðstoðuðum en
það segir ekki til um heildarfjölda
þeirra kvenna sem greinast með
brjóstakrabbamein. Fyrir marga
krabbameinssjúklinga er afar mik-
ilsvert að hitta aðra sem staðið
hafa í sömu sporum. Þær konur
sem standa frammi fyrir þessari
staðreynd eiga í mörgum tilfellum
auðveldara með að ganga í gegnum
þetta með stuðningi annarra sem
hafa læknast,“ segir Guðrún.
Hún bendir á að undanfarin ár
hafi Samhjálp kvenna staðið fyrir
opnu húsi tvisvar á ári. Þar gefst
konum tækifæri á að hittast og
jafnframt að njóta fræðsluefnis.
Aðsókn hefur verið mjög góð og
þess má geta að næstkomandi
mánudag mun Snorri Ingimarsson
læknir fjalla um uppbyggingu og
endurhæfingu krabbameinssjúkl-
inga.
Lífslíkur aukast
Með reglubundinni skoðun í Leit-
arstöð Krabbameinsfélagsins hefur
tilfellum, sem greinast, fjölgað en
lífslíkur kvenna, sem fá brjósta-
krabbamein, aukist að sama skapi.
Það reynist mörgum konum erfitt
að sætta sig við að annað eða bæði
brjóstin hafi verið fjarlægð og líta
á það sem lýti á líkamanum. Lýta-
læknar gera nú aðgerðir sem miða
að því að konan geti fengið sitt
fyrra útlit aftur.
En finnst Guðrúnu að fólk um-
gangist krabbameinssjúklinga á
annan hátt en aðra sem haldnir eru
alvarlegum veikindum?
„Með aukinni fræðslu hefur við-
horflð mikið breyst og það er ein-
mitt liður í fræðslu Krabbameins-
félagsins að við umgöngumst
krabbameinssjúklinga eins og alla
aðra sjúklinga,“ segir Guðrún
Kristinsdóttir sem fékk brjósta-
krabbamein fyrir fimmtán árum.
^IJ