Dagblaðið Vísir - DV - 24.03.1990, Blaðsíða 26

34
LAUGARDAGUR 24. MARS 1990.
Sérstæð sakamál
Carol Robins var fjörutíu og sjö
ára, gift og búsett í Perth í Skot-
landi þegar blöðin lýstu henni sem
„hetju dagsins". Hún hafði skotið
tveimur innbrotsþjófum svo mik-
inn skelk í bringu, eftir að þeir
höfðu skotið á mann hennar, að
þeir hurfu á brott. Kjarkurinn, sem
einkennt hafi framgöngu hennar,
kom manni hennar, Roland, mjög
á óvart og olli honum talsverðum
heilabrotum. Hafði þó ýmislegt í
fari konu hans áöur vakið undrun
hans. Hvernig stóð á því hve mikl-
um breytingum hún hafði tekið á
undanfórnum mánuðum? Og hver
hafði tekið þjófabjölluna úr sam-
bandi svo að þjófarnir gætu komist
inn í fornverslunina?
Kvöld á kránni
„Eigum viö ekki að koma út og
skemmta okkur?“ hafði Carol sagt
við mann sinn kvöldið sem dró til
afdrifaríkustu tíðindanna í hjóna-
bandi þeirra. Á kránni drukku þau
talsvert mikið. Klukkan var hálf-
tólf þegar þau héldu heimleiðis.
íbúðin, sem þau bjuggu í, var fyrir
ofan fomverslunina sem Roland
rak en gengið var inn um dyrnar á
versluninni. Hann tók þjófabjöll-
una úr sambandi svo þau gætu
komist inn án þess að hún færi að
hringja en setti hana svo í samband
aftur þegar hann hafði lokað dyr-
unum.
Þau hjónin héldu síðan upp á efri
hæðina og fóra að hátta. Carol virt-
ist þó ekki geta komist í ró. Hún
velti sér hlið af hlið í rúminu. Loks
| fór hún fram úr til að fá sér glas
af vatni.
Roland hafði að vísu drukkið
i allmikið um kvöldið en hann gerði
sér þó fulla grein fyrir því sem fram
fór og átti erfitt með að skilja hvers
vegna Carol var svona óróleg.
Um eittleytið um nóttina var Car-
ol enn vakandi og stöðugt á iði og
þá þótti Roland sem ekki gæti allt
verið með felldu. Hann fór nú að
hugleiða hvort þessi órói gæti á
einhvem hátt staðið í sambandi við
þá breytingu sem hann hafði orðið
; var við á konu sinni síðustu þrjá
til íjóra mánuðina. Hún hafði
breyst mjög í framkomu og yfirleitt
var hún í mun betra skapi en venja
hennar var.
Roland fór að hugsa aftur í tím-
ann og reyna að gera sér grein fyr-
ir því hvenær hann hefði fyrst
merkt breytingu í fari hennar.
Hann komst að þeirri niðurstöðu
að það heföi verið daginn sem hann
lá veikur og hún fór í staðinn með
vinkonu sinni, Eileen McDuff, á
vetrarhátíð þar sem dansað var að
loknum kvöldverði.
Daginn eftir hafði Carol verið
sem ný manneskja. Hún var glað-
ari og ánægðari að sjá og þegar
maður hennar spurði hana að því
hverju þetta sætti hafði hún svarað
að það væra aðeins þrír dagar til
jóla. Nú var hins vegar langt um
liðið og enginn því lengur í jóla-
skapi en samt sem áður var Carol
alltaf jafnglöð og ánægð að sjá.
Hver gat skýringin verið? Var hún
orðin ástfangin af öörum manni?
Það studdi þá tilgátu að hún var
farin að fara út einu sinni í viku
að minnsta kosti.
Þar sem Roland lá þarna í rúminu
varö hann skyndilega fullviss um
að kona hans hefði eignast elsk-
huga. En hver gat það verið?
Hávaði niðri
Roland reyndi um stund að gera
sér grein fyrir því hver elskhuginn
gæti verið. En allt í einu heyrði
hann umgang á neðri hæöinni. Það
var sem einhver hefði rekið sig í
eitthvað. Svo heyrðist aftur hávaði.
Þá var Roland ekki lengur í neinum
vafa. Það voru óboðnir gestir í forn-
versluninni. Hann sveiflaði fót-
leggjunum fram yfir rúmstokkinn
og stóð á fætur.
„Hvað er að?“ spurði Carol. „Það
eru innbrotsþjófar niðri,“ svaraði
Roland þá.
„Vitleysa," sagði hún. „Ekki hef
ég heyrt neitt.“
Roland lét orð hennar sem vind
um eyru þjóta, klæddist slopp og
gekk af stað niður stigann.
Á leiðinni niður fór hann þó að
hugsa um að hann yrði sér til
skammar ef enginn reyndist nú
vera í versluninni. Á næstum sama
augnabliki heyrði hann samræður
í lágum hljóðum og þá setti að hon-
um hræðslu. Líklegast væru þarna
atvinnuþjófar á ferðinni því það
væri vart hægt að hugsa sér að
aðrir kæmust inn án þess að þjófa-
bjallan færi aö hringja.
Tók í sig kjark
í nokkur augnablik stóð Roland
neðarlega í stiganum en herti svo
upp hugann og kallaði: „Hvað erað
þið að gera þama niðri?“
Nokkrum sekúndum síðar kvað
við skothvellur. Einhver hafði
komiö hlaupandi að stiganum með
haglabyssu í hendinni og skotið af
henni. Sem betur fer fyrir Roland
fékk hann aöeins nokkur högl í sig.
Þau lentu í maganum á honum og
sátu grunnt.
Allt í einu kom Carol niður í stig-
ann. Hún sá aö maður hennar lá
upp við vegg og hélt um magann.
Þá kveikti hún ljósið. Síðan geröi
hún það sem manni hennar fannst
Carol.
Roland.
burðinum daginn eftir, var Carol
nefnd „hetja dagsins". Fréttir lýstu
hugrekki eiginkonunar sem hafði
rekið á flótta vopnaða menn sem
höfðu nær orðið eiginmanni henn-
ar að fjörtjóni. Meira að segj? lög-
reglan bar á hana lof. Það var að-
eins einn maöur sem gat ekki tekið
undir með blaðamönnunum, lög-
reglunni og öðram. Það var Roland
Robins.
Spurningar vakna
Roland íhugaði lengi og vel þaö
sem gerst hafði í ljósi þeirra breyt-
inga sem hann hafði merkt á konu
sinni. Hvernig stóð á því að þjófa-
bjallan hafði ekki hringt er inn-
brotsþjófarnir fóra inn í verslun-
ina? Hún hafði veriö prófuð eftir
innbrotið og reynst í fullkomnu
lagi. Þó var greinilegt að þjófarnir
höfðu ekki brotið rúðu eða hurð til
aö komast inn. Þaö var helst að sjá
það heimskulegasta sem hægt væri
að gera við þessar aðstæður. Hún
setti upp mikinn reiðisvip, gekk í
áttina til tveggja manna sem sáust
nú greinilega niðri og hrópaði:
„Komiö ykkur héöan! Komið ykk-
ur héðan!"
„ Já, við skulum gera það,“ heyrð-
ist þá annar mannanna segja. Síðan
heyrðist skraðningar og brothljóð.
„Þeir eru farnir," sagöi Carol svo
við mann sinn nokkram augna-
blikum síðar. Þá baö hann hana
um að hringja á lögreglu og sjúkra-
bíl.
„Það er engin ástæða til að
hringja á lögregluna," sagði hún
þá en þegar maður hennar spurði
hvers vegna hún héldi slíkri firru
fram gat hún engu svarað.
Höglin voru fjarlægð úr Roland
en hann varð að vera á sjúkrahús-
inu í sólarhring svo hægt væri að
ganga úr skugga um að ekki yrðu
af skotárásinni nein eftirköst.
í blöðunum, sem sögðu frá at-
Vincent.
sem þeir hefðu haft lykil að hurð
verslunarinnar og þjófabjallan
hefði ekki verið í sambandi.
Og hvers vegna skutu innbrots-
þjófarnir ekki á Carol? Ekki höfðu
þeir hikað við að skjóta á hann.
Roland var sannfærður um að
Carol væri flækt í máhð. í raun gat
hann ekki fundið neitt annað svar
við þeim spurningum sem að hon-
um sóttu.
Svara krafist
Nokkrum dögum eftir að hann
kom heim af sjúkrahúsinu gekk
Roland að konu sinni er hún var
frammi í eldhúsi. Hann var með
stóran hníf í hendi og ýtti henni
upp að vegg. Þar brá hann hnífnum
að hálsi hennar og skipaði henni
að leysa frá skjóðunni um þátt sinn
í innbrotinu.
í fyrstu kvaðst Carol enga aðild
hafa átt að því en þá lagði Roland
hnífinn fast að hálsi hennar. Þá
brast hún í grát og sagði allt af létta.
Er hún hafði farið á vetrarhátíð-
ina, þremur dögum fyrir jól, hafði
hún kynnst fimmtiu og tveggja ára
gömlum manni, Vincent Hall.
Hann var ekkjumaður en laus
nokkuð í rásinni og talsvert upp á
kvenhöndina. Hún hreifst mjög af
honum og fór aö hitta hann reglu-
lega. Þar kom að hann hét henni
hjónabandi en taldi sig þurfa nokk-
urt fé til að geta byrjaö búskapinn.
Myntsafnið
Þegar þau Carol og Vincent höfðu
rætt um fjárhagsvandann, sem við
þeim blasti, um nokkurt skeið lét
hún þess getiö að maður hennar,
Roland, ætti myntsafn sem væri
jafnvirði um nítján hundruð þús-
und króna. Þá varð til sú hugmynd
að Vincent stæh myntsafninu og
þegar því hefði svo verið komið í
verð yrðu þau skötuhjúin nægilega
íjáð til þess að geta komið sér sæmi-
lega vel fyrir. ■
Innbrotið var nú undirbúið og
þáttur í þeim undirbúningi var
heimsóknin á krána kvöldið sem
stela átti myntsafninu. Það átti að
verða til þess að Roland svæfi ölv-
unarsvefni er Vincent kæmi til að
stela safninu. Jafnframt hafði
Carol látið hann fá talnalykilinn
að peningaskápnum. Einnig var
þannig frá gengið að hún tæki
þjófabjölluna úr sambandi og hefði
hurðina ólæsta.
Allt fer úr
böndunum
Þaö voru fleiri en ein ástæða til
þess að áætlunin fór út um þúfur.
Roland drakk ekki nóg, Carol var
ekki nógu styrk á taugum og Vin-
cent treysti sér ekki tif innbrotsins
einn. Því tók hann son sinn, Phifip,
með sér og það var hann sem missti
stjórn á sér af ótta og skaut á
Roland þegar hann kom niður í
stigann.
Er Roland hafði fengið allt að vita
hélt hann heim til Vincents og ætf-
aði að skjóta hann. Carol tókst að
gera lögreglunni aðvart í tíma og
handtók hún hann er hann var í
bíl sínum í götuni sem Vincent bjó
við. Þá var hann með haglabyssu í
aftursætinu.
Það var lán í óláni að tókst að
afstýra því að Roland yrði manns-
bani.
Hins vegar þótti það heldur kafd-
hæðnislegt að Roland Robins
skyldi hafa verið búinn að selja
myntsafnið þegar innbrotið var
framið. Það hafði hann gert af því
að verslunin gaf ekki lengur eins
mikið í aðra hönd og hún hafði gert.