Dagblaðið Vísir - DV - 15.05.1990, Blaðsíða 12

12
ÞRIÐJUDAGUR 15. MAÍ 1990.
Lesendur
Mæöa matvörumarkaöanna:
Eðlileg grisjun
Hjalti skrifar:
í þeim sviptingum sem nú eiga
sér stað í málum stórmarkaðanna
hér á höfuðborgarsvæðinu er ekki
allt sem sýnist. Mér virðist sem
þetta sé ekki eingöngu spurning
um samkeppni og vöruval í eins
þröngum skilningi og sumir e.t.v.
halda. - Ég held að hér sé einfald-
lega um eðlilega grisjun á þessu
sviði að ræða. Það voru komnir
alltof margir stórmarkaðir með
matvörur og fyrir þeim var engin
forsenda, nema tímabundið.
Allir vita aö hér hefur verið mik-
il verðbólga og óeðlilegt ástand í
efnahagslífi sem m.a. leiöir til þess
(og ekki bara hér á landi) að fólk
taldi heppilegast að spara sem
minnst og eyða sem mestu í hvað
sem er. - Við munum öll þegar það
tíðkaðist, og það ekki fyrir löngu,
að festa sér heimilisáhöld hverju
nafni sem nefndust vegna þess að
fólk reiknaði með verðhækkun
viku seinna. Enda græddi hver
maður sem slíkt gerði. Verðhækk-
anir voru svo örar.
Var þá aldrei þörf fyrir alla matvörumarkaðina?
Þetta hefur einnig átt við um
matvörur og aðrar nauðsynjavör-
ur. Þær hafa verið og eru enn óeðli-
lega dýrar, raunar svo dýrar að
maður hefur varla haft nein efni á
að kaupa neitt annað fyrir launin
en matvörur.- Þess vegna keyptu
menn mikið í matinn, oftast óeðli-
lega mikið, og fólk lét sig hafa það
að eyða peningunum í þetta eftir
að heimihstækjahamstrinu lauk.
Stórmarkaðir með matvörur risu
því upp til að taka þátt í dansinum
og reyna að ná í eitthvað af þessari
eyðslu.
Hún stóð þó ekki lengi. Þar kom
að fólk átti ekki meira fé. Nú er
málum svo komið að flestir eru
famir að spara stórlega í matar-
kaupum, kaupa bara rétt í matinn
eins og nauðsynlega þarf. Ekkert
umfram það. Við það hrynur mat-
vörumarkaðurinn eins og raun ber
vitni. Og auðvitað var engin þörf á
öllum þessum matvörumörkuðum.
Með hruni í þessum viðskiptaþætti
kemst svo eðlilegt ástand á að nýju
og verslanir, sem bjóða bestu kjör-
in, halda velli eins og vera ber. -
Áreiðanlega eiga fleiri þættir við-
skiptalífsins hér eftir að finna fyrir
þessum sinnaskiptum fólks. Sparn-
aður er kominn á dagskrá, í fyrsta
sinn i'áratugi hér á landi.
Loftmengunarvagn til mælinga:
Ólíkt höfumst við að
Spumingin
Fylgistu með torfæru-
keppnum?
Ámi Guðmundsson nemi: Já, já - en
því miður missti ég af þessari sem
var nú um helgina.
Eyþór Sigurðsson nemi: Já, af mikl-
um áhuga.
Stefán Ólafsson nemi: Ég fylgist með
á staðnum þegar ég get en annars í
sjónvarpi.
Haukur Emilsson verkamaður: Ef ég
verð hér fyrir sunnan í sumar ætla
ég að sjá sem flestar en ég missti af
þessari síðustu.
Albert Sveinsson verkamaður: Þegar
ég hef tíma og aðstöðu til þá geri ég
það.
Reykvíkingur hringdi:
í dagsins önn og þeirri geysiöflugu
íjölmiðlaásókn sem nú dynur á fólki
er ekki alltaf auðvelt að greina á
milli þess sem verið er að fram-
kvæma til góðs fyrir allan almenning
og þess sem slegið er upp sem áróðri
og einskærum. brellum. Þetta kom
mér í hug er ég sá frétt um aö borgin
hefði fest kaup á mælivagni til að
Magnús hringdi:
Ég vil taka undir bréf frá Ragn-
heiði Guðmundsdóttur í DV 9. maí
um hið fáránlega bann sem stjóm-
málaflokkamir hafa sett á sjálfa sig
um að ekki megi nota framboðsaug-
lýsingar í ljósvakamiðlum fyrir
kosningarnar nú. Hingað til hefur
ekki þótt neitt athugavert viö þær
og hvers vegna eru þær bannfærðar
nú?
Ég sé ekki betur en allir frambjóð-
endur keppist við að skrifa sig inn á
háttvirta kjósendur - eða frá þeim -
allt eftir því hvemig á málin er litið.
Ég sé því ekki neinn eðlismun á því
að skrifa í blöð og auglýsa í þeim og
svo hins vegar sjónvarpi t.d. - Ef
flokkarnir eru ekki í stakk búnir
fjárhagslega til að eyða fé í auglýs-
ingar eða stutta kynningarþætti eiga
þeir að leita til stuðningsmanna
fylgjast með loftmengun. - Þetta er
eini vagninn sinnar tegundar í
landinu og á áreiðanlega eftir að
koma aö miklum og varanlegum not-
um fyrir okkur.
Mér varð einnig hugsað til hinnar
fimm-flokka ríkisstjórnar sem ný-
veriö hefur keypt bifreið fyrir einn
ráðherrann til að fara á um fjöll og
firnindi og engum til gagns nema
sinna og afla fjár þannig.
Eitt hefðu flokkarnir getað gert til
viðbótar í fjáröflunarskyni, og þá
hver fyrir sig. Þeir gætu haft í gangi
eins konar veðbanka þar sem vel-
unnarar flokkanna legðu fram
ákveðna fjárhæð, segjum 200 kr. í
pott og veðjuðu á fjölda fulltrúa fyrir
sinn flokk eða heildarniðurröðun
fulltrúa að kosningum loknum. - Síð-
an gæti það orðið hin besta skemmt-
un aö kanna útkomuna á meöan beð-
ið er eftir tölum, eftir að hafa lokað
fyrir veðbankann t.d. snemma
kvölds á kosningadaginn eða jafnvel
daginn fyrir kjördag. - En það er
kannski með þetta eins og annað hér
á landi; bannað að gera nokkuö „þess
háttar“ og hinn landsþekkti „spari-
svipur", vandlætingarsvipuriunn,
settur upp!
honum sjálfum. - Ég hugsaöi sem svo
eins og stundum áður; ólíkt höfumst
við að.
Ég verð nú að segja að mér finnst
hér hafa verið staðið myndarlega að
verki af hálfu borgarstjórnar og verð
ég að vera sammála formanni heil-
brigðisráðs sem segir að hér hafi
verið um talsvert metnaðarmál að
ræða fyrir borgina að fá svona tæki,
Sigmar Hróbjartsson skrifar:
Um það er líklega enginn ágrein-
ingur að allt verði gert sem hægt er
til þess að gera öldruðum kleift að
búa í eigin húsnæði svo lengi sem
kostur er. Margt er hægt að gera í
því sambandi. Heimilisþjónustu, sem
nú er til staðar, má sjálfsagt auka og
bæta. Þá er og einn þáttur sem mér
finnst ekki hafa verið gefinn sá
gaumur sem vert væri en það er að
virkja sjálfboðaliða, m.a. fríska eldri
borgara til viðtala og heimsókna til
einmana, lasburða fólks. - Um hús-
næðismáhn mætti svo hafa langt mál
en hér verða aðeins nefndir til fáein-
ir brennandi punktar.
Hingað til hefur sjálfseignarstefn-
an verið nær allsráðandi í húsnæðis-
málum þessar þjóðar. Hins vegar er
sá bitri veruleiki til staðar að það eru
fæstir þegnanna sem eru þannig efn-
um búnir að þeir geti leyft sér slíkan
munað án þess að hleypa sér í háar
skuldir sem bitna hart á öllu fjöl-
skyldu- og heimilislífi. Það má því
ljóst vera að brýna nauðsyn ber til
að auka framboö á búseturéttar- og
kaupleiguhúsnæði. - Sem kunnugt
er hafa slíkir kostir átt undir högg
einmitt eftir þær upplýsingar sem
fram hafa komiö að hér væri mengun
kannski ekki eins lítil og oft er talið.
- Það verða eflaust fáir til að flokka
svona kaup eða staðsetningu vagns-
ins í hinum ýmsu hverfum borgar-
innar undir kosningabrellu því
vagninn er kominn til aö vera.
að sækja á löggjafarþingi þjóðarinn-
ar að undanfomu.
Með því að bera saman verð á fast-
eignamarkaði og íbúöaverð í bygg-
ingum fyrir aldraða, sem byggingar-
aðilar hafa verið að skila frá sér að
undanfornu, kemur ýmislegt í ljós.
Vert væri að fara þær rækilega ofan
í saumana því a.m.k. fljótt á litið virð-
ist sem eigendum sæmilegra ein-
býlis- eða raðhúsa dugi varla eða alls
ekki andvirði þeirra fyrir 3ja her-
bergja íbúð í nýbyggingum þessum.
Þurfa þessar byggingar að vera
svona dýrar? Er þar gætt hagsmuna
þeirra sem þær kaupa og í þeim eiga
að búa? - A sama tíma er slíkt of-
framboð á verslunar- og skrifstofu-
og iðnaðarhúsnæði aö heilu lengj-
umar standa ónýttar víðs vegar um
borgina. Þar sem borgaryfirvöld fara
með úthlutun lóða hafa þau mikið
vald og skyldur í þessu efni. Þá hefur
þaö hvarflað að fleirum en mér að
notalegra hefði nú e.t.v. verið, m.a.
fyrir aldraða, áð Reykjavíkurborg
hefði stuðlað að byggingu nokkurra
hlutdeildaríbúða í stað umdeildra
minnisvarða á því kjörtímabili sem
nú er að ljúka.
Húsnæðismál
aldraðra
Þarf kannski ekki að spyrja að leikslokum?
í daufri kosningabaráttu:
Að sjálfsögðu
auglýsingar